(„córka wielu”).

W Pieśni nad Pieśniami oczy Szulamitki przyrównano do „sadzawek w Cheszbonie, koło bramy Bat-Rabbim” (PnP 7:4). Miasto Cheszbon leżało na terytorium Gada, ale zostało przydzielone Lewitom (Joz 21:38, 39). Niektórzy uważają, że Bat-Rabbim jest nazwą bramy Cheszbonu zwróconej na pn. wsch., w kierunku Rabby (dzisiejszy Amman), ale zdaniem innych określenie to (oznaczające: „córka wielu”) zostało użyte w sensie przenośnym i dotyczy samego Cheszbonu jako ludnego miasta, a bramę nazwano tak, gdyż wiele osób przechodziło przez nią albo się przy niej gromadziło. Wśród ruin tego miasta znajdują się ślady starożytnych sadzawek i dużej cysterny. Ten poetycki opis trafnie oddaje głębokie, tchnące spokojem piękno błyszczących oczu Szulamitki, a brama miasta być może symbolizuje jej czoło.

(„córka obfitości”; prawdopodobnie: „córka [urodzona] siódmego [dnia]”).

Córka Eliama (Ammiela, 1Kn 3:5) i przypuszczalnie wnuczka Achitofela (2Sm 11:3; 23:34). Najpierw była żoną Uriasza Hetyty, należącego do mocarzy Dawida, a później została żoną Dawida, uwikłana w jedno z najfatalniejszych wydarzeń w jego życiu (2Sm 23:39).

Pewnego wiosennego wieczoru król Dawid zobaczył z dachu swego pałacu kąpiącą się Batszebę, która „odznaczała się bardzo pięknym wyglądem”. Król zapałał do niej namiętnością, a gdy się dowiedział, że jej mąż jest na wojnie, kazał sprowadzić ją do pałacu i z nią współżył. „Później wróciła do swego domu”, a po jakimś czasie powiadomiła Dawida, że zaszła w ciążę. Wtedy Dawid, usiłując zatuszować cudzołóstwo, próbował nakłonić Uriasza, by spędził noc ze swą żoną, ale gdy plan ten się nie powiódł, kazał doprowadzić do śmierci Uriasza podczas bitwy. Kiedy tylko upłynął okres żałoby, Batszeba została żoną Dawida i urodziła mu dziecko (2Sm 11:1-27).

„Lecz to, co uczynił Dawid, było złe w oczach Jehowy”. Jego prorok Natan skarcił Dawida, opowiadając mu przypowieść, w której Batszebę symbolizowała „owieczka” należąca do ubogiego męża, Uriasza; bogacz, czyli Dawid, odebrał mu ją i przyrządził swemu gościowi. Dawid okazał wielki smutek i skruchę (Ps 51), ale poczęte w rezultacie tego cudzołóstwa dziecko zmarło, a jego imię nie zostało podane w Biblii (zob. DAWID). Po wielu latach Dawid zaznał dalszych udręk z powodu tego grzechu, gdy jego syn Absalom zhańbił jego nałożnice (2Sm 11:27 do 12:23; 16:21, 22).

Batszeba znalazła pociechę u swego skruszonego męża, do którego nieraz zwracała się ‛mój panie’ (podobnie jak kiedyś czyniła Sara) (1Kl 1:15-21; 1Pt 3:6), a z czasem urodziła mu syna Salomona, którego Jehowa umiłował i któremu błogosławił (2Sm 12:24, 25). Urodziła też trzech innych synów, Szimeę, Szobaba i Natana, który był przodkiem Marii, matki Jezusa. Ponieważ Józef wywodził się od Salomona, oboje ziemscy rodzice Jezusa byli potomkami zarówno Batszeby, jak i Dawida (1Kn 3:5; Mt 1:6, 16; Łk 3:23, 31).

W sprawozdaniu biblijnym Batszeba pojawia się ponownie pod koniec 40-letniego panowania Dawida. Dawid przyrzekł jej wcześniej: „Salomon, twój syn, zostanie królem po mnie”. Gdy więc Adoniasz, starszy przyrodni brat Salomona, próbował zagarnąć tron jeszcze za życia Dawida, Batszeba za radą proroka Natana przypomniała Dawidowi o jego obietnicy. Dawid niezwłocznie ustanowił swym następcą Salomona i w ten sposób Batszeba została królową matką (1Kl 1:5-37).

Gdy Salomon ugruntował swą władzę królewską, Batszeba stawiła się przed nim jako wpływowa pośredniczka z prośbą w imieniu Adoniasza. Wtedy Salomon „od razu powstał, by wyjść jej naprzeciw, i się jej pokłonił”, po czym kazał postawić tron dla swej matki, „aby mogła usiąść po jego prawicy”. Ponieważ jednak prośba Adoniasza świadczyła o jego dwulicowości, Salomon kazał go uśmiercić (1Kl 2:13-25).

Białe włókno pokrywające nasiona pewnych roślin, wykorzystywane do wyrobu tkanin. Hebrajskie słowo karpás, oznaczające delikatną tkaninę bawełnianą lub lnianą, przypomina sanskrycki wyraz karpasa i jego grecki odpowiednik — kárpasos. Występuje ono w Estery 1:6 w opisie materiałów, którymi ozdobiono dziedziniec pałacu w Suzie podczas siedmiodniowej uczty wyprawionej przez króla Aswerusa. W niektórych współczesnych przekładach oddano je w tym miejscu jako „tkanina bawełniana” lub podobnie. W Persji i Indiach bawełnę uprawia się od czasów starożytnych. Chociaż w Egipcie i Palestynie chyba częściej używano tkanin lnianych, istnieją dowody, że już w I tysiącleciu p.n.e. znano tam również bawełnę.

Bawełna wspomniana w Biblii przypuszczalnie pochodziła z rośliny nazywanej bawełną indyjską (Gossypium herbaceum). Jej krzewy, osiągające ok. 1,5 m wysokości, mają żółte lub purpurowe kwiaty, z których powstają torebki zawierające nasiona pokryte włóknem. Dojrzałe torebki pękają, odsłaniając puszyste włókno. Włókno to oddziela się od ziaren w urządzeniu zwanym odziarniarką, a następnie poddaje dalszej obróbce, by uzyskać przędzę nadającą się do tkania. Niektórzy