• Hiszpania
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 1: Aaron-Mazzarot

    • HISZPANIA

      Kraj na Półwyspie Iberyjskim w pd.-zach. Europie. Apostoł Paweł miał nadzieję, że dotrze tam po odwiedzeniu chrześcijan w Rzymie, a ci odprowadzą go kawałek drogi (Rz 15:23, 24, 28). Nie wiadomo, czy zdołał przybyć do Hiszpanii. Klemens Rzymski napisał (ok. 95 n.e.), że Paweł dotarł aż do ‛zachodnich granic ziemi’, co może obejmować Hiszpanię (Ojcowie apostolscy, tłum. Anna Świderkówna, Warszawa 1990, s. 26, „List do kościoła w Koryncie”, rozdz. 5). Jeśli Paweł odwiedził Hiszpanię, zapewne uczynił to po pierwszym uwięzieniu w Rzymie (ok. 61 n.e.), a przed ponownym uwięzieniem ok. 65 r. n.e. Hiszpania podlegała wtedy władzy Rzymu. Niektórzy utożsamiają pd. Hiszpanię z Tarszisz (zob. TARSZISZ 4).

  • Hizop
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 1: Aaron-Mazzarot

    • HIZOP

      (hebr. ʼezòw; gr. hýssopos).

      Nie wiadomo dokładnie, o jaką roślinę chodzi, ponieważ hebrajski i grecki termin może obejmować kilka różnych gatunków.

      Zdaniem części współczesnych uczonych hizop z Pism Hebrajskich to przypuszczalnie jakiś podgatunek lebiodki (Origanum maru), rośliny z rodziny jasnotowatych powszechnie występującej w Palestynie. W korzystnych warunkach osiąga wysokość ok. 0,5—1 m. Ma włochate pędy i grube liście. Jak wynika z 1 Królów 4:33, może rosnąć w szczelinach skalnych i na murach.

      Izraelici przebywający w Egipcie posłużyli się wiązkami hizopu, by spryskać krwią ofiary paschalnej dwa węgary i nadproże swych domów (Wj 12:21, 22). Z okazji zawarcia przymierza Prawa Mojżesz użył hizopu, by pokropić księgę oraz lud (Heb 9:19). Hizop był też wykorzystywany podczas ceremonii oczyszczania osób lub domów uwolnionych od trądu (Kpł 14:2-7, 48-53; zob. CZYSTOŚĆ [Trąd]), a także do przygotowywania popiołu, z którego sporządzano „wodę oczyszczenia”, oraz do pokropienia nią określonych rzeczy i ludzi (Lb 19:6, 9, 18). Dawid słusznie więc prosił w modlitwie o oczyszczenie z grzechu hizopem (Ps 51:7).

      Niektórzy uważają, że hizop wspomniany w związku z przybiciem Jezusa Chrystusa do pala (Jn 19:29) to durra, jeden z gatunków sorga (Sorghum vulgare). Jest to wysoka roślina o małych ziarnach i długich, szerokich liściach. W Palestynie na ogół osiąga wysokość co najmniej 1,8 m, toteż można było otrzymać z niej „trzcinę”, czyli łodygę, wystarczająco długą, żeby podać nią Jezusowi do ust gąbkę nasączoną kwaśnym winem (Mt 27:48; Mk 15:36). Inni są zdania, że nawet w tym wypadku mogło chodzić o lebiodkę, której pęczek przytwierdzono do „trzciny” wzmiankowanej przez Mateusza i Marka. Jeszcze inni twierdzą, iż w Jana 19:29 pierwotnie nie występowało słowo hyssòpoi („hizop”), lecz hyssoí („dzida; oszczep”); stąd też w niektórych przekładach pojawiły się wyrażenia „na dzidzie” (AT) i „na włóczni” (Bp).

  • Hodiasz
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 1: Aaron-Mazzarot

    • HODIASZ

      („dostojeństwem jest Jah”).

      1. Mężczyzna, który ożenił się z siostrą niejakiego Nachama; wymieniony w rodowodzie potomków Judy (1Kn 4:1, 19).

      2. Lewita, który pomagał Ezdraszowi objaśniać prawo Jehowy zborowi Izraela zgromadzonemu przed Bramą Wodną na placu w Jerozolimie; najwyraźniej był też wśród tych, którzy wezwali synów Izraela do błogosławienia Jehowy i Jego chwalebnego imienia, a potem przypomnieli postępowanie Boga z Jego ludem (Neh 8:1, 5, 7; 9:5). Być może ten sam, co w poz. 3 lub 4.

      3, 4. Imię dwóch Lewitów, których potomkowie, jeśli nie oni sami, potwierdzili pieczęcią wyznanie grzechów i umowę zawartą za czasów namiestnika Nehemiasza. Jeżeli zrobili to osobiście, to jeden z nich może być tożsamy z Lewitą omówionym w poz. 2 (Neh 9:38; 10:1, 9, 10, 13).

      5. Jeden z „naczelników ludu”, którego potomek, jeśli nie on sam, potwierdził umowę dotyczącą wyznania grzechów za czasów Nehemiasza (Neh 10:1, 14, 18).

  • Hoham
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 1: Aaron-Mazzarot

    • HOHAM

      Król Hebronu. Jeden z pięciu władców, którzy wypowiedzieli wojnę Gibeonitom za to, że zawarli pokój z Jozuem i Izraelitami. Jozue przyszedł na pomoc Gibeonowi i pokonał tych pięciu królów. Kiedy zostali zabici, ich ciała powieszono na palach, a wieczorem wrzucono do jaskini (Joz 10:1-27).

  • Hołd
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 1: Aaron-Mazzarot

    • HOŁD

      Wyrażenie swego podporządkowania przez złożenie pokłonu, uklęknięcie, upadnięcie na twarz lub w jeszcze inny sposób; również zwykłe okazanie szacunku. „Hołd” często jest trafnym odpowiednikiem hebrajskiego słowa hisztachawáh i greckiego proskynéo.

      Wyraz hisztachawáh przede wszystkim znaczy „pokłonić się” (Rdz 18:2). Pokłon składano na znak szacunku wobec drugiego człowieka, np. króla (1Sm 24:8; 2Sm 24:20; Ps 45:11), arcykapłana (1Sm 2:36), proroka (2Kl 2:15) czy innej osoby piastującej władzę (Rdz 37:9, 10; 42:6; Rut 2:8-10), a także wobec starszego wiekiem krewnego (Rdz 33:1-6; 48:11, 12; Wj 18:7; 1Kl 2:19). Pokłon mógł również wyrażać uprzejmość dla przybysza (Rdz 19:1, 2). Abraham pokłonił się kananejskim synom Heta, od których chciał kupić grobowiec (Rdz 23:7). Izaak wypowiedział błogosławieństwo, zgodnie z którym Jakubowi miały się kłaniać „grupy narodowościowe” oraz jego „bracia” (Rdz 27:29; por. 49:8). Gdy ludzie kłaniali się synowi Dawida Absalomowi, ten demonstracyjnie chwytał ich i całował, żeby pokazać, iż nie uważa się za wyższego od nich, i żeby w ten sposób zjednać sobie zwolenników (2Sm 15:5, 6). Mardocheusz nie chciał padać na twarz przed Hamanem — wysokim urzędnikiem perskim — nie dlatego, że uważał taki pokłon za coś złego, lecz zapewne dlatego, że człowiek ten wywodził się z przeklętego przez Boga plemienia Amalekitów (Est 3:1-6).

      Z powyższych przykładów jasno wynika, że wspomniane hebrajskie słowo nie zawsze było używane w sensie religijnym. Bardzo często jednak