W wielu starożytnych narodach kolczyki nosili wszyscy — mężczyźni, kobiety i dzieci. O tym, że w różnych krajach ozdabiali się nimi mężczyźni, świadczą egipskie wizerunki przedstawiające cudzoziemców. Jednakże w samym Egipcie najwyraźniej nie było takiego zwyczaju, nie wiadomo też, czy upowszechnił się w Izraelu. Kolczyki nosili Midianici; znalazły się one wśród izraelskich łupów wojennych (Lb 31:1, 2, 50). Kiedy na pustkowiu Aaron zbierał złoto na posąg cielca, polecił Izraelitom: „Pozdejmujcie złote kolczyki, które są w uszach waszych żon, waszych synów oraz waszych córek, i przynieście je do mnie” (Wj 32:1-4).

Egipcjanki często nosiły złote kolczyki w kształcie obręczy o średnicy 4—5 cm lub większe, składające się nawet z sześciu połączonych ze sobą kół. Wśród srebrnych kolczyków znalezionych w Tebach niektóre miały postać zwykłych sztyfcików. Egipskie kolczyki, podobnie jak asyryjskie, bywały bardzo misterne, miewały też kształt krzyża. W przekłuty płatek ucha zazwyczaj wkładano specjalny haczyk albo samą obręcz.

W starożytnym Egipcie osoby z wyższych sfer niekiedy nosiły w uszach złote ozdoby w kształcie kobry, wysadzane drogimi kamieniami. Na Bliskim Wschodzie do obręczy kolczyków mocowano wisiorki z kamieni szlachetnych. W Biblii wspomniano też o „nausznicach” (hebr. netifòt, od natáf [„kapać” lub „padać”]), choć nie opisano, jak wyglądały (Sdz 8:26). Prawdopodobnie chodziło o wisiorki albo inne ozdoby w kształcie kropli, wykonane z pereł, srebra bądź złota. „Nausznice” wyliczono wśród przedmiotów, które Jehowa zamierzał odebrać wyniosłym „córkom Syjonu” (Iz 3:16, 19).

Wierni Hebrajczycy i chrześcijanie nie uważali kolczyków za amulety, w przeciwieństwie do współczesnych im ludzi. Choć o domownikach Jakuba Biblia bezpośrednio nie mówi, że traktowali swe kolczyki w ten sposób, Jakub zakopał je pod wielkim drzewem w pobliżu Szechem razem z „cudzoziemskimi bogami” (Rdz 35:2-4). „Ozdobne, brzęczące muszelki” wyniosłych „córek Syjonu”, noszone na szyi lub w uszach, najwyraźniej były amuletami (Iz 3:20).

Kiedy w Izraelu zbierano daninę na przybytek, kolczyki znalazły się wśród różnych przedmiotów ofiarowanych przez osoby o „ochoczym sercu” (Wj 35:20-22). Setki lat później Jehowa powiedział o Jerozolimie, że dał jej kolczyki (wraz z innymi rzeczami) w dowód swej miłości (Eze 16:1, 2, 12). A Salomon użył następującej przenośni: „Złotym kolczykiem i ozdobą ze specjalnego złota jest dla słuchającego ucha mądry człowiek, który upomina” (Prz 25:1, 12).

Kolczyki do nosa umieszczano w jednej z jego bocznych ścianek lub w przegrodzie nosowej; zazwyczaj stanowiły ozdobę kobiet (Rdz 24:22, 30, 47; Iz 3:21), ale z niektórych przekładów wynika, że wśród Ismaelitów nosili je również mężczyźni (Sdz 8:24-26).

Chociaż kolczyki do nosa wykonywano głównie ze złota, niekiedy wykorzystywano też inne materiały, np. srebro. Bywało, że ozdabiano je koralikami, kawałkami korala szlachetnego lub cennymi kamieniami w formie wisiorków. Kolczyki takie mogły mieć od 2,5 do 7,5 cm średnicy. Ponieważ zwisały nad ustami, w czasie jedzenia trzeba je było przytrzymywać.

W Przysłów 11:22 kobietę piękną z wyglądu, lecz odrzucającą rozsądek przyrównano do „złotego kolczyka do nosa tkwiącego w ryju świni”.

(hebr. gad).

Manna, którą Izraelici jedli na pustkowiu, była ‛biała jak nasienie kolendry’ (Wj 16:31). Najwyraźniej przypominała ją nie tylko kolorem, ale też ogólnym wyglądem (Lb 11:7).

Kolendra siewna (Coriandrum sativum) to jednoroczna roślina z rodziny selerowatych; osiąga wysokość ok. 50 cm i ma liście podobne do pietruszki oraz różowe lub białe kwiaty tworzące pęki. Owoc składa się z kulistych, popielatobiałych nasion o średnicy 1—3 mm. Zawierają one aromatyczny olejek o przyjemnym zapachu i są używane jako przyprawa oraz środek leczniczy na łagodniejsze dolegliwości żołądkowe.

Nasion kolendry używano już w starożytnym Egipcie, toteż Izraelici zapewne dobrze je znali jeszcze przed wyjściem z tego kraju. Zarówno tam, jak i w Palestynie kolendra rosła dziko.

Biblia nie zawiera takiej liczby precyzyjnych nazw kolorów, jak współczesne tabele barw. Pisarze biblijni określali kolory opisowo, np. przyrównywali rzeczy nieznane do dobrze znanych (Wj 16:31; Obj 1:14). Często odwoływali się do takich powszechnie spotykanych rzeczy, jak krew, śnieg, pewne ptaki, ogień, czy kamienie szlachetne (2Kl 3:22; Ps 51:7; PnP 5:11; Mt 16:2, 3; Obj 9:17). Kolory mogły mieć znaczenie symboliczne i być kojarzone z pewnymi pojęciami.

Biały. Najczęściej wymieniany kolor w Biblii. Oprócz określania barwy często symbolizuje prawość i czystość duchową (Obj 3:4; 7:9, 13, 14). Biały koń ukazany w Objawieniu 6:2 i 19:11 przedstawia