przeciw Mojżeszowi z powodu jego kuszyckiej żony. Być może pozazdrościli bratu wpływowej pozycji w narodzie oraz zapragnęli większej władzy dla siebie i dlatego wciąż narzekali: „Czyż Jehowa mówił tylko przez Mojżesza? Czyż nie mówił także przez nas?” Jehowa to wszystko słyszał i nagle wezwał Mojżesza, Miriam i Aarona do namiotu spotkania. Przypomniał szemraczom, że ich brat, Mojżesz, jest Jego sługą, do którego przemawia nie w jakiś pośredni sposób, lecz „usta w usta”. Następnie zapytał Miriam i Aarona: „Czemuż więc nie baliście się mówić przeciwko mojemu słudze, przeciwko Mojżeszowi?” Jehowa zapałał na nich gniewem i gdy obłok oddalił się znad namiotu, „Miriam została dotknięta trądem białym jak śnieg”. Wtedy Aaron zaczął błagać o wybaczenie, a Mojżesz wstawił się za Miriam i Jehowa pozwolił wrócić jej do obozu — ale dopiero po upokarzającej siedmiodniowej kwarantannie (Lb 12:1-15).

Ponieważ tylko Miriam została dotknięta trądem, najprawdopodobniej to ona była inicjatorką tego zajścia (zob. AARON). Szemranie przeciwko Mojżeszowi mogło być w jej wypadku większym grzechem niż w wypadku Aarona; może nawet w grę wchodziła zazdrość jednej kobiety względem drugiej („zaczęli mówić przeciw Mojżeszowi z powodu kuszyckiej żony”), Aaron zaś po prostu stanął po stronie siostry, a nie bratowej. Skoro Miriam uważano za prorokinię, mogła uchodzić za najbardziej wpływową kobietę w Izraelu. Może więc się obawiała, że żona Mojżesza pozbawi jej tej pozycji. Ale bez względu na rzeczywisty przebieg wydarzeń i na fakt, że zarówno Miriam, jak i Aaron dopuścili się poważnego grzechu szemraniem przeciwko Mojżeszowi, w wypadku Miriam było to szczególnie rażące ze względu na Bożą zasadę podporządkowania kobiety mężczyźnie (1Ko 11:3; 1Tm 2:11-14). W późniejszym czasie grzech Miriam posłużył za ostrzegawczy przykład: gdy pod koniec wędrówki po pustkowiu Mojżesz nawoływał Izraelitów do słuchania wskazówek kapłanów dotyczących trądu, nakazał im pamiętać o tym, co Jehowa uczynił Miriam, gdy wyszli z Egiptu (Pwt 24:8, 9).

Miriam zmarła krótko przed Aaronem i została pogrzebana w Kadesz na pustkowiu Cin (Lb 20:1, 28). Setki lat później Jehowa za pośrednictwem proroka Micheasza przypomniał, jaką wyjątkową pozycję zajmowała Miriam u boku swych braci, gdy Izrael wychodził z Egiptu. Powiedział: „Bo wyprowadziłem cię z ziemi egipskiej i wykupiłem cię z domu niewolników; i posyłałem przed tobą Mojżesza, Aarona i Miriam” (Mi 6:4).

2. Potomek Judy (1Kn 4:1, 17, 18).

(prawdopodobnie: „podstęp”).

Głowa domu patriarchalnego z plemienia Beniamina; syn Szacharaima i jego żony Chodesz (1Kn 8:1, 8-10).

Wonna gumożywica (PnP 1:13; 4:6, 14; 5:1, 13). Nie wiadomo dokładnie, z jakich roślin pozyskiwano ją w starożytności. Na ogół mirrą nazywa się żywicę otrzymywaną z różnych ciernistych krzewów i małych drzew z rodzaju Commiphora, np. Commiphora myrrha lub Commiphora abyssinica. Rośliny te dobrze się rozwijają na obszarach skalistych, zwłaszcza na wapiennych wzgórzach. Ich drewno i kora mają silny aromat. Żywica samoistnie wycieka z pnia i grubych gałęzi obu gatunków, ale przez dokonywanie nacięć można zwiększyć jej wypływ. Początkowo jest miękka i klejąca, a gdy ścieknie na ziemię, twardnieje.

Mirra stanowiła składnik olejku do świętego namaszczania (Wj 30:23-25). Ze względu na aromat używano jej do perfumowania szat, łóżek i innych przedmiotów (por. Ps 45:8; Prz 7:17; PnP 3:6, 7). Szulamitka z Pieśni nad Pieśniami najwyraźniej nacierała się płynną mirrą przed udaniem się na spoczynek (PnP 5:2, 5). Masaże z olejkiem mirrowym należały do specjalnych zabiegów upiększających, którym poddano Esterę (Est 2:12). Mirry używano również podczas przygotowywania ciała do pogrzebu (Jn 19:39, 40). Najwidoczniej była na tyle cenna, że można ją było ofiarować w darze nowo narodzonemu królowi Żydów (Mt 2:1, 2, 11).

(hebr. hadás).

Mirt zwyczajny (Myrtus communis) to krzew lub drzewo, które dobrze rośnie na kamienistej glebie i powszechnie występuje w Izraelu i Libanie. Osiąga wysokość do 9 m, choć zazwyczaj ma postać krzewu o wysokości 2—3 m. Jest to roślina wiecznie zielona, gęsto rozgałęziona, o grubych, błyszczących, ciemnozielonych liściach i wonnych białych kwiatach, z których powstają niebieskawoczarne jagody. Niemal ze wszystkich części rośliny uzyskuje się wonny olejek używany do wyrobu perfum. Aromatyczne jagody są jadalne. Mirt występuje obecnie zwłaszcza w Górnej Galilei i dolinie Jordanu, choć rośnie też w okolicach Jerozolimy, jak to najwyraźniej było w czasach, gdy Zachariasz otrzymał pewną wizję (Za 1:8-11, 16).

Pachnącymi gałęziami mirtu i innych drzew Izraelici przykrywali szałasy budowane z okazji Święta Szałasów (Neh 8:14, 15). W proroctwach o odrodzeniu zapowiedziano, że piękne i wonne drzewa mirtowe wyrosną tam, gdzie kiedyś rosły parzące pokrzywy, a nawet na pustkowiu (Iz 41:19; 55:13).