w Azji Mniejszej i Syrii, wyróżnia się czarną wstęgą na obu bokach. Rozwija się w wodzie, po zaniku skrzeli żyje dwa lub trzy lata na lądzie, po czym wraca do wody, gdzie spędza resztę życia.

Każda roślina z rodziny traw (Gramineae), obejmującej zboża, rośliny rosnące na łąkach i pastwiskach, trzcinę cukrową oraz bambusy. Ponieważ nawet obecnie nie używa się na co dzień tej naukowej klasyfikacji, więc jest mało prawdopodobne, żeby starożytni Hebrajczycy rozróżniali prawdziwe trawy i podobne do nich zioła.

Trawy, stworzone w trzecim „dniu” (Rdz 1:11-13), stanowią zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie źródło pokarmu dla ludzi i zwierząt. Poza tym razem z innymi roślinami odgrywają dzięki procesowi fotosyntezy ważną rolę w oczyszczaniu powietrza — pobierają z niego dwutlenek węgla, a wydzielają tlen, potrzebny ludziom i zwierzętom. Rozbudowany system korzeniowy traw zapobiega erozji gleby. Słusznie więc trawę zaliczono do darów Jehowy, podobnie jak światło słoneczne i deszcz, nieodzowne do jej wzrostu (2Sm 23:3, 4; Hi 38:25-27; Ps 104:14; 147:8; Za 10:1; Mt 5:45).

Izraelici wyraźnie widzieli, jak w bezdeszczowej porze słońce wysuszało trawę. Jej nietrwałość jest więc trafnym symbolem przemijania życia ludzkiego, przeciwstawianym wiekuistości Jehowy i Jego „słowa”, czyli „wypowiedzi” (Ps 90:4-6; 103:15-17; Iz 40:6-8; 51:12; 1Pt 1:24, 25). Do szybko więdnącej trawy przyrównano też złoczyńców (Ps 37:1, 2). A płytko ukorzeniona trawa na dachach, która więdnie jeszcze przed wyrwaniem lub zostaje spieczona wiatrem wschodnim, obrazuje nienawidzących Syjonu, jak również ludzi mających paść ofiarą podboju (2Kl 19:25, 26; Ps 129:5, 6; Iz 37:26, 27).

W proroctwie o odrodzeniu zapowiedziano, iż kości sług Bożych „wyrosną jak miękka trawa”, czyli odżyją, napełnione nowymi siłami (Iz 66:14; por. 58:9-11).

Instrument dęty zbudowany z długiej metalowej rury wyposażonej w ustnik i zakończonej lejkowatą czarą głosową.

Jeszcze zanim Izraelici rozbili na pustkowiu pierwszy obóz, Jehowa polecił Mojżeszowi ‛wykuć dwie srebrne trąby’ (Lb 10:2). Nie opisano ich dokładniej, ale trąby widniejące na monetach wybitych za czasów Machabeuszów oraz na Łuku Tytusa mają długość ok. 45—90 cm, są proste i stożkowato zakończone. Według Józefa Flawiusza trąba sporządzona przez Mojżesza przypominała sygnałówkę — była „wąską rurką niewiele grubszą od fletu, z otworem dla ust dostatecznie szerokim, by przyjąć mógł ludzki oddech, a drugim końcem ukształtowanym na podobieństwo dzwonu, takim właśnie, jaki mają trąby” (Dawne dzieje Izraela, III, XII, 6). Podczas uroczystości poświęcenia świątyni Salomona grało 120 trąb (2Kn 5:12).

W Biblii opisano trzy sygnały wykonywane na dwa sposoby: 1) dźwięk obu trąb wzywał całe zgromadzenie Izraela do stawienia się przy namiocie spotkania; 2) głos jednej trąby zwoływał tylko naczelników, będących zwierzchnikami tysięcy; 3) zmienny dźwięk sygnalizował zwinięcie obozu (Lb 10:3-7).

Jehowa polecił też grać podczas wojny „sygnał wojenny” (Lb 10:9). Potem kapłani towarzyszący wojsku rzeczywiście tak robili (Lb 31:6). Kiedy Abijasz z Judy usiłował zapobiec wojnie z Jeroboamem, królem Izraela, podkreślił, że Bóg zapewni zwycięstwo Judzie — w której posiadaniu są „trąbki sygnałowe ogłaszające alarm bojowy”. Uparty Jeroboam nie zaprzestał jednak agresji i armia judzka, zagrzewana do boju przez kapłanów, którzy „grali na trąbach”, pokonała jego wojska (2Kn 13:12-15).

Trąby należały do instrumentów muzycznych używanych w świątyni (2Kn 5:11-13). Grali na nich kapłani z rodu Aarona (Lb 10:8; 2Kn 29:26; Ezd 3:10; Neh 12:40, 41). Jeżeli gdzieś wspomniano o trąbie (hebr. chacoceráh), a nie powiedziano wyraźnie, że grał na niej kapłan, to za każdym razem chodzi o jakieś wydarzenie ważne dla całego narodu, w którym kapłani najprawdopodobniej także uczestniczyli. Całkowicie uzasadniony jest więc wniosek, iż to właśnie oni dęli wtedy w trąby (2Kn 15:14; 20:28; 23:13; por. 1Kn 15:24 z 15:28). Nie da się jednak wykluczyć, że istniały różne rodzaje trąb i że niektóre były używane także przez osoby spoza grona kapłanów.

Jezus powiedział swym słuchaczom, żeby nie naśladowali obłudników, którzy ‛dmą w trąbę’ (gr. salpízo, spokrewnione ze słowem sálpigks, czyli „trąba”), chcąc zwrócić uwagę na swą dobroczynność (Mt 6:2). Zapewne posłużył się tutaj przenośnią, przestrzegając przed dawaniem darów miłosierdzia w sposób obliczony na pokaz.

Choroba określana w Biblii hebrajskim słowem caráʽat oraz greckim lépra. Cierpiących na nią nazywa się trędowatymi.

„Trąd” opisywany w Biblii dotykał oprócz ludzi także odzież i domy (Kpł 14:55), a zatem słowem tym określano coś więcej niż tylko chorobę zwaną obecnie chorobą Hansena, od nazwiska lekarza,