2Pt 2:7, 8). Jakiś czas później mieszkańcy Sodomy i czterech innych miast po 12 latach uległości wobec króla Elamu Kedorlaomera zbuntowali się przeciw niemu. W 14 roku Kedorlaomer wraz ze sprzymierzeńcami pobił króla Sodomy Berę i jego sojuszników. Zwycięzcy zabrali ze sobą dobytek, żywność oraz jeńców, a wśród nich Lota (Rdz 14:1-12).

Abraham ze swymi ludźmi pokonał Kedorlaomera i odzyskał łupy i jeńców, łącznie z Lotem i jego domownikami. Król Sodomy nalegał, by Abraham zatrzymał odebrane dobra, ten jednak odmówił. Nie chciał bowiem, żeby Bera mógł powiedzieć: „To ja wzbogaciłem Abrama” (Rdz 14:13-24).

Wieczna zagłada. Sodoma trwała jednak w postępowaniu urągającym Jehowie i zasłynęła z homoseksualizmu i innych niemoralnych praktyk. Jehowa oznajmił: „Krzyk skargi na Sodomę i Gomorę — o jakże donośny, a ich grzech — jakże bardzo ciężki”. Bóg posłał więc swoich aniołów, by zniszczyli Sodomę, choć wcześniej zapewnił Abrahama, że jeśli znajdzie się w niej dziesięciu prawych, to ją oszczędzi (Rdz 18:16, 20-33).

Miasto dowiodło, że zasługuje na zagładę, kiedy nikczemna zgraja jego mieszkańców, nie wyłączając chłopców i starców, otoczyła dom Lota z zamiarem dopuszczenia się gwałtu na goszczących u niego aniołach. Następnego dnia Lot z żoną i dwiema córkami uciekli z miasta, a Sodoma i Gomora zostały zniszczone siarką i ogniem (Rdz 19:1-29; Łk 17:28, 29). Odtąd były przysłowiowym symbolem całkowitej zagłady dokonanej przez wszechmocnego Boga (Pwt 29:23; Iz 1:9; 13:19; Jer 49:18; 50:40; Lam 4:6; Am 4:11; Sof 2:9; Rz 9:29) oraz skrajnej niegodziwości (Pwt 32:32; Iz 1:10; 3:9; Jer 23:14; Eze 16:46-56; zob. GOMORA).

Jezus tak oto powiedział o mieście żydowskim, które odrzuciłoby dobrą nowinę: „W Dniu Sądu znośniej będzie ziemi Sodomy i Gomory niż owemu miastu” (Mt 10:15; 11:23, 24). Z Judy 7 dowiadujemy się jednak, że Sodoma i Gomora „stanowią dany nam ostrzegawczy przykład przez to, że ponoszą sądową karę ognia wiecznego”. A zatem Jezus najwyraźniej posłużył się hiperbolą, chcąc podkreślić, jak nieprawdopodobne jest to, by mieszkańcy niektórych miast żydowskich z I w. n.e. okazali skruchę, i to nawet w Dniu Sądu.

„W sensie duchowym”. W Objawieniu 11:3, 8 powiedziano, że zwłoki ‛dwóch świadków Bożych’ będą leżeć „na szerokiej ulicy wielkiego miasta, które w sensie duchowym jest nazywane Sodomą i Egiptem”. Proroctwo Izajasza (1:8-10) przyrównuje do Sodomy Syjon, czyli Jerozolimę, a sprawujących w niej rządy nazywa „dyktatorskimi władcami Sodomy”. Ale Jerozolima została zburzona w 70 r. n.e., a opisaną w Objawieniu wizję przyszłych wydarzeń ukazano Janowi dużo później — ok. r. 96. Musi w niej zatem chodzić o symboliczne „wielkie miasto”, o organizację, której starożytnym pierwowzorem była tamta niewierna stolica.

Sprzeczne z naturą współżycie płciowe mężczyzny lub kobiety ze zwierzęciem. Prawo Mojżeszowe stanowczo potępiało to zboczenie i przewidywało za nie karę śmierci — zarówno dla człowieka, jak i dla zwierzęcia. „Jeśli mężczyzna da nasienie, które z niego wypłynie, jakiemuś zwierzęciu, to ma bezwarunkowo być uśmiercony, macie też zabić zwierzę. I jeśli kobieta zbliży się do jakiegoś zwierzęcia, by z nim spółkować, zabijesz tę kobietę oraz to zwierzę” (Kpł 18:23; 20:15, 16; Wj 22:19; Pwt 27:21).

Podobnie jak inne prawa Boże dotyczące współżycia płciowego, zakaz ten stawiał Izraelitów na wyższym poziomie moralnym niż okoliczne narody. W Egipcie sodomia stanowiła element kultu zwierząt, a historycy donoszą np. o współżyciu kobiet z kozłami. Tego rodzaju praktyki były też rozpowszechnione wśród mieszkańców Kanaanu (Kpł 18:23-30) i podobno w Rzymie.

Sodomia jest wynaturzeniem objętym greckim słowem porneía, tłumaczonym na „rozpusta” (zob. ROZPUSTA). Każdy, kto się dopuszcza tej plugawej praktyki, jest nieczysty pod względem moralnym, a jeśli należy do zboru chrześcijańskiego, powinien zostać wykluczony (Ef 5:3; Kol 3:5, 6).

(od rdzenia oznaczającego: „policzyć”).

Najprawdopodobniej praojciec rodu („synów Sofereta”) stanowiącego część „synów sług Salomona”, którzy powrócili z niewoli babilońskiej (Ezd 2:55; Neh 7:57). Ezdrasz poprzedził imię Soféret przedimkiem, tak iż powstało słowo Hassoféret, które może znaczyć „pisarz”. Niektórzy sugerują, że synowie Sofereta byli zawodowymi pisarzami lub kopistami. Znaczenie imion innych osób z tej listy pozwala na doszukiwanie się związku z wykonywanym przez nie zawodem, ale nie jest tak w każdym wypadku.

(„ukrył [zachował] Jehowa”).

1. Lewita w linii rodowej od Kehata do Samuela i Hemana (1Kn 6:33-38).

2. Prorok Jehowy w Judzie w początkowym okresie rządów Jozjasza; pisarz księgi noszącej jego imię. Prawdopodobnie był praprawnukiem króla Ezechiasza (Sof 1:1; zob. SOFONIASZA, KSIĘGA).