czas, żeby narzeczony mógł wnieść ustaloną opłatę lub spełnić określoną służbę. Narzeczeństwo Jakuba trwało siedem lat, podczas których służył za Rachelę, a otrzymał za żonę Leę. Po tygodniu ożenił się także z Rachelą, ale musiał za nią służyć Labanowi dalszych siedem lat (Rdz 29:20-28).

Chrześcijanin powinien dotrzymywać słowa, a w wypadku zaręczyn postępować zgodnie z zasadą podaną przez Jezusa: „Niechże wasze słowo Tak znaczy Tak, wasze Nie — Nie; gdyż co jest ponad to, jest od niegodziwca” (Mt 5:37). Podobnie wyraził się Jakub: „Niech wasze Tak znaczy Tak, a wasze Nie — Nie, abyście nie popadli pod sąd” (Jak 5:12).

Oblubienica Chrystusa. Zbór chrześcijański, będący symbolicznym ciałem Jezusa Chrystusa, jest też jego oblubienicą (Ef 1:22, 23). W dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. pierwsi członkowie tego grona otrzymali ducha świętego wraz z cudownym darem języków. Przypominał on podarunki dawane z okazji zaręczyn, a dla duchowej oblubienicy Chrystusa stał się „zadatkiem (...) dziedzictwa, aby na podstawie okupu nastąpiło uwolnienie tego, co jest własnością Boga, ku jego chwalebnej sławie” (Ef 1:13, 14). Apostoł Paweł oznajmił, że chrześcijanie, których zapoznał z prawdą o Synu Bożym, zostali przyrzeczeni Chrystusowi w małżeństwo, i nawoływał ich, żeby byli niczym nieskalanie czysta dziewica (2Ko 11:2, 3). Przebywające na ziemi osoby „zaręczone” z Chrystusem są zaproszone na wieczerzę zaślubin Baranka (Obj 19:9).

Kierowanie, administrowanie, sprawowanie nadzoru z myślą o wywiązaniu się z jakiegoś obowiązku albo osiągnięciu zamierzonego celu.

Hebrajskie słowo pekuddáh, oddane w 1 Kronik 26:30 przez „zarządzanie”, wywodzi się od rdzenia pakád, oznaczającego „nawiedzić; zwrócić na coś uwagę” (Rut 1:6, przyp. w NW; por. BT). Bywa także tłumaczone na „opieka” lub „nadzór” (2Kn 24:11; Lb 3:32; por. 2Kl 11:18, przyp. w NW; zob. NADZORCA).

Na początku dziejów ludzkości Bóg upoważnił doskonałego człowieka do opiekowania się ziemią i podporządkowania sobie mieszkających na niej stworzeń (Rdz 1:26-28). Po buncie ludzi, zwłaszcza od czasu potopu, rozwinął się i upowszechnił patriarchalny system zarządzania. Regulował sprawy rodzin i ich własności oraz narzucał pewne normy zachowania.

Podczas 40-letniej wędrówki po pustkowiu zarządzanie narodem izraelskim, zgodnie z wolą Bożą, spoczywało w rękach Mojżesza, który dał pod tym względem piękny przykład m.in. dlatego, że część władzy przekazał godnym zaufania podwładnym (Wj 18:19-26). Sprawami kapłanów zarządzał głównie arcykapłan (Lb 3:5-10), chociaż innym kapłanom powierzano nadzór nad pewnymi działami służby (Lb 3:25, 26, 30-32, 36, 37; 4:16). Po wkroczeniu Izraelitów do Ziemi Obiecanej narodem zarządzali sędziowie, wspierani przez Boga (Sdz 2:16, 18; Rut 1:1).

Po ustanowieniu królestwa izraelskiego rozwinął się pełniejszy system zarządzania. W czasach Dawida istniała rozbudowana administracja, którą w całym kraju reprezentowali różni zarządcy, a część z nich podlegała bezpośrednio królowi (1Kn 26:29-32; 27:1, 16-22, 25-34). Wtedy też zreorganizowano służbę kapłańską: wyznaczono nadzorców prac w przybytku, urzędników i sędziów, odźwiernych, śpiewaków i muzyków, a prócz tego utworzono 24 oddziały kapłańskie do usługiwania w przybytku (1Kn 23:1-5; 24:1-19). Salomon jeszcze bardziej rozbudował administrację i sprawnie pokierował budową świątyni (1Kl 4:1-7, 26, 27; 5:13-18).

Złożone systemy zarządzania ukształtowały się także w innych państwach, o czym świadczy lista grup urzędników zgromadzonych przez króla Nebukadneccara z okazji wzniesienia złotego posągu (Dn 3:2, 3). Daniel został ‛ustanowiony władcą’ (z aram. szelét) nad prowincją babilońską, a „zarządzanie” nią (aram. ʽawidáh) powierzono Szadrachowi, Meszachowi i Abed-Negowi, którzy podlegali Danielowi (Dn 2:48, 49).

W Chrześcijańskich Pismach Greckich wielokrotnie omówiono sprawę robienia właściwego użytku z otrzymanej władzy oraz odpowiedzialności ciążącej na tych, którym wśród ludu Bożego powierzono nadzór nad wprowadzaniem w życie wyraźnej woli Stwórcy; często wspomina się przy tym o szafarzach i nadzorcach (Łk 16:2-4; 1Ko 9:17; Ef 3:2; Kol 1:25; Tyt 1:7). Są oni odpowiedzialni przede wszystkim przed Bogiem (Ps 109:8; Dz 1:20), ale stale muszą też pamiętać o potrzebach tych, którym usługują w ramach takiego systemu zarządzania (1Pt 4:10; zob. SZAFARZ).

Czym jest „zarządzanie”, które Bóg wprowadził w roku 33 n.e.?

Bóg w swej niezasłużonej życzliwości powziął zamierzenie związane z „zarządzaniem [gr. oikonomían, dosł. „zarządzanie domem”] przy pełnej granicy wyznaczonych czasów, mianowicie aby