powierzoną jego pieczy (Ef 5:21-24, 33). Okazywanie szacunku mężczyznom, którym Bóg zlecił odpowiedzialne zadania, bynajmniej nie jest oznaką stronniczości.

Szacunek dla władzy. Chrześcijanie mają też szanować przedstawicieli świeckich władz. Czynią to nie z uwagi na ich osobiste przymioty (bo niekiedy są to ludzie skorumpowani) czy z chęci zyskania jakichś specjalnych przywilejów. Szanują władzę, ponieważ tak nakazuje Bóg i ponieważ wykonuje ona odpowiedzialne zadania. Apostoł Paweł napisał: „Niech każda dusza będzie podporządkowana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy, jak tylko za sprawą Boga; istniejące władze zajmują swe względne pozycje za sprawą Boga. Dlatego ten, kto się sprzeciwia władzy, przeciwstawił się porządkowi Bożemu” (Rz 13:1, 2). Jeżeli ludzie sprawujący władzę nadużywają swych uprawnień, odpowiedzą za to przed Bogiem. Tymczasem chrześcijanie okazują respekt ich urzędowi, trzymając się zasady: „Oddawajcie wszystkim to, co im się należy — kto żąda podatku, temu podatek, kto żąda daniny, temu daninę, kto żąda bojaźni, temu taką bojaźń, kto żąda szacunku, temu taki szacunek” (Rz 13:7). Okoliczność, że chrześcijanie szanują władze bardziej niż przeciętnych obywateli, z całą pewnością nie jest przejawem stronniczości.

Zobacz KOLORY.

Pismo Święte, natchnione Słowo Jehowy, które ze względu na starożytne pochodzenie, łączny nakład, liczbę przekładów, wybitne walory literackie oraz doniosłe znaczenie dla całej ludzkości uznawane jest za Księgę wszech czasów. Niepodobne do żadnej innej książki, na żadnej się nie wzoruje. Biblia jest sama w sobie arcydziełem przysparzającym chwały jej niezrównanemu Autorowi. Żadna inna książka nie miała tylu nienawistnych wrogów ani nie była narażona na tak zaciekłe ataki.

Nazwa. Słowo „Biblia” trafiło do polszczyzny poprzez łacinę, a wywodzi się od greckiego wyrazu biblía, czyli „książeczki”. Ten z kolei pochodzi od słowa bíblos, oznaczającego rdzeń papirusu — rośliny, z której produkowano pierwowzór papieru. Fenicki port Gebal, słynący z handlu papirusem, był przez Greków nazywany Byblos (zob. Joz 13:5, przyp. w NW). Z czasem wyrazem biblía zaczęto określać rozmaite pisma, zwoje, księgi, a wreszcie zbiór mniejszych ksiąg składających się na Biblię. Hieronim nazwał go Boskim Księgozbiorem — Bibliotheca Divina.

Jezus oraz pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich mówili o tych natchnionych księgach „Pisma” lub „święte Pisma” (Mt 21:42; Mk 14:49; Łk 24:32; Jn 5:39; Dz 18:24; Rz 1:2; 15:4; 2Tm 3:15, 16). Są one spisanymi wypowiedziami Boga objawiającego swą wolę, Jego Słowem, o czym świadczą takie wyrażenia, jak: „wypowiedź z ust Jehowy” (Pwt 8:3), „wypowiedzi Jehowy” (Joz 24:27), „przykazania Jehowy” (Ezd 7:11), „prawo Jehowy”, „przypomnienie od Jehowy”, „rozkazy Jehowy” (Ps 19:7, 8), „słowo Jehowy” (Iz 38:4; 1Ts 4:15), „wypowiedź, która przechodzi przez usta Jehowy” (Mt 4:4). Wielokrotnie nazywa się je „świętymi oświadczeniami Bożymi” (Rz 3:2; Dz 7:38; Heb 5:12; 1Pt 4:11).

Podział. Na kanon biblijny składa się 66 ksiąg — od Księgi Rodzaju do Objawienia. Wybranie właśnie tych ksiąg, a odrzucenie wielu innych stanowi dowód, że powstały pod natchnieniem Boskiego Autora, który ponadto starannie zadbał o skompletowanie i ochronę tego świętego księgozbioru (zob. APOKRYFY; KANON). Trzy czwarte objętości Biblii — 39 spośród 66 ksiąg — to Pisma Hebrajskie, utrwalone pierwotnie w tym właśnie języku, poza kilkoma urywkami aramejskimi (Ezd 4:8 do 6:18; 7:12-26; Jer 10:11; Dn 2:4b do 7:28). Żydzi łączą niektóre księgi, toteż w sumie mają ich tylko 22 lub 24, ale obejmują one ten sam materiał. Zwyczajowo też dzielą Pisma na trzy części: ‛Prawo Mojżeszowe, Proroków i Psalmy’ (Łk 24:44; zob. HEBRAJSKIE, PISMA). Pozostałą, czwartą część Biblii zredagowano po grecku, toteż owych 27 ksiąg znanych jest jako Chrześcijańskie Pisma Greckie. Spisanie, zebranie oraz zestawienie ksiąg składających się na kanon biblijny również dowodzi, że od początku do końca czuwał nad tym Jehowa (zob. CHRZEŚCIJAŃSKIE PISMA GRECKIE).

Niezwykle użyteczny podział Biblii na rozdziały i wersety (angielska Biblia króla Jakuba ma 1189 rozdziałów i 31 102 wersety) nie jest dziełem jej pisarzy, lecz został dokonany wiele stuleci później. Masoreci podzielili Pisma Hebrajskie na wersety, a w XIII w. n.e. wprowadzono rozdziały. Obecne pogrupowanie na rozdziały i wersety pojawiło się po raz pierwszy w Biblii francuskiej opublikowanej w r. 1553 przez Roberta Estienne’a.

Owych 66 ksiąg biblijnych tworzy jednolitą, zamkniętą całość. Faktu tego nie zmienia ani podział na rozdziały i wersety, zapewniający tylko wygodną pomoc do studiowania, ani zasadniczy podział dokonany na podstawie głównego języka, w którym zredagowano dostępne nam rękopisy. Mamy więc Pisma Hebrajskie i Pisma Greckie, przy czym te drugie nazywamy „chrześcijańskimi”