Korneliusza, obecni byli tam również ‛jego krewni’ (Dz 10:24). Paweł w swoim liście do Rzymian nazwał ‛swymi krewnymi’ i Żydów jako naród, i poszczególne osoby (Rz 9:3; 16:7, 11, 21).

Zobacz LEWIATAN.

Wysoki urzędnik na dworze królewskim w Izraelu. Tytuł „kronikarz” jest odpowiednikiem pewnej formy hebrajskiego wyrazu zachár („pamiętać; wspomnieć”), która dosłownie znaczy „przypominający” (2Sm 8:16, przyp. w NW). W Biblii nie opisano zakresu obowiązków tego urzędnika, ale najprawdopodobniej był oficjalnym kronikarzem królestwa, informował władcę o sytuacji w kraju, przypominał mu o istotnych sprawach wymagających jego uwagi oraz służył mu radą.

W pewnych sytuacjach kronikarz mógł reprezentować króla w sprawach wagi państwowej. Joach, syn Asafa, był jednym z trzech urzędników króla Ezechiasza, którzy wyszli rozmawiać z asyryjskim rabszakiem, wygrażającym Jerozolimie (2Kl 18:18, 37). Inny kronikarz, Joach, syn Joachaza, odegrał ważną rolę podczas remontu świątyni (2Kn 34:8). Wymieniono także kronikarza, który usługiwał na dworach królów Dawida i Salomona (2Sm 8:16; 20:24; 1Kl 4:3; zob. PISARZ MIEJSKI).

Dwie natchnione księgi Pism Hebrajskich, w pierwotnym kanonie hebrajskim stanowiące zapewne pojedynczy zwój. Masoreci uważali je za jedną całość. Jako jedna księga występują też przy podziale Pism Hebrajskich na 22 lub 24 księgi, a jako dwie — jeśli wyszczególnia się 39 ksiąg. Rozbicia na dwie księgi najprawdopodobniej dokonali tłumacze greckiej Septuaginty. W rękopisach hebrajskich uczyniono to dopiero w XV wieku. Księgi Kronik znajdują się w nich na końcu części zwanej Pismami. Hebrajska nazwa Diwré Hajjamím znaczy „sprawy dni”. Hieronim zaproponował tytuł Chronikòn („kroniki”), który przyjął się w polskich tłumaczeniach. Kronika to zapis ważnych wydarzeń podanych w kolejności, w jakiej wystąpiły. Tytuł grecki (wg Septuaginty) brzmi Paraleipoménon, czyli „rzeczy opuszczone (niedopowiedziane, pominięte)”, a więc nieuwzględnione w księgach Samuela i Królów. Trzeba jednak zaznaczyć, że księgi Kronik w żadnym wypadku nie są jedynie uzupełnieniem tamtych ksiąg.

Kiedy spisane, przez kogo i jaki obejmują okres. Wiele przemawia za tym, że księgi Kronik spisał żydowski kapłan Ezdrasz. Od dawien dawna głosi tak tradycja żydowska. Widać też uderzające podobieństwo stylu między Kronikami a Księgą Ezdrasza. Na początku tej ostatniej powtarzają się niemal dosłownie końcowe zdania z Księgi 2 Kronik. Prócz tego przytoczono tam w całości dekret Cyrusa, wspomniany na końcu 2 Kronik, co pozwala przypuszczać, że zamykając tę księgę, pisarz zamierzał napisać kolejną (właśnie Księgę Ezdrasza), która by bardziej szczegółowo omówiła owo rozporządzenie i sposób wprowadzenia go w czyn. Księgi Kronik ukończono ok. 460 r. p.n.e. Wszystko wskazuje na to, że po tym okresie spisano jeszcze tylko dwie księgi kanonu hebrajskiego: Nehemiasza oraz Malachiasza.

Jeżeli nie liczyć rodowodów poprowadzonych od Adama, księgi Kronik opisują wydarzenia od śmierci króla Saula do początku niewoli babilońskiej, a na zakończenie wspominają o dekrecie Cyrusa, który położył kres 70-letniemu wygnaniu.

Źródła. Ezdrasz zakładał, że jego czytelnicy będą znali księgi Królów, toteż nie miał zamiaru powtarzać ich treści. Chociaż źródła, na które się powołuje, czasami brzmią niemal identycznie jak fragmenty ksiąg Królów, służą mu wyłącznie za tło objaśniające dodatkowe informacje, podane w księgach Kronik. Nie można wykluczyć, że skorzystał w tym celu z ksiąg Samuela i Królów oraz innych ksiąg biblijnych, ale na ogół — a może nawet za każdym razem — najprawdopodobniej sięgał do nieznanych już dziś dokumentów. Mogły to być akta państwowe Izraela i Judy, rodowody, dzieła historyczne opracowane przez proroków oraz dokumenty będące własnością naczelników plemion lub rodów. Niektóre zostały niewątpliwie sporządzone przez zawodowych kronikarzy (1Kl 4:3).

Ezdrasz tak nazywa lub opisuje część wykorzystanych źródeł:

1) Księga Królów Judy i Izraela (2Kn 16:11; 25:26)

2) Księga Królów Izraela i Judy (2Kn 27:7; 35:27)

3) Księga Królów Izraela (2Kn 20:34) (Wyżej wymienione źródła mogą być jednym i tym samym zbiorem dokumentów państwowych, różnie nazywanym; może też chodzić o biblijne księgi Królów).

4) Księga Królów Izraela (najwyraźniej jakieś dzieło genealogiczne) (1Kn 9:1)

5) Objaśnienie do Księgi Królów (2Kn 24:27) (dodatkowe informacje o Jehoaszu z Judy)

6) Sprawy królów Izraela (2Kn 33:18) (dodatkowe informacje o Manassesie)