W czasach perskich Żydzi (z wyjątkiem kapłanów i innych usługujących w sanktuarium, którzy zostali zwolnieni przez Artakserksesa I) musieli płacić podatek (aram. middáh lub mindáh), daninę (belò) i cło (halách) (Ezd 4:13, 20; 7:24). Wyraz middáh zapewne oznaczał podatek nakładany na poszczególne osoby, belò — podatek od towarów, a halách — cło płacone przez podróżnych na posterunkach przy drogach czy brodach rzecznych. Podatek określany słowem middáh (w Neh 5:4 przetłumaczono je na „daninę”) był najwyraźniej dość wysoki, gdyż wielu Żydów musiało zaciągać pożyczkę, by go zapłacić. Oprócz uiszczania podatków nałożonych przez Persów Żydzi zazwyczaj musieli też utrzymywać namiestnika (Neh 5:14, 15).

W I w. n.e. Żydzi bardzo niechętnie płacili podatki, nie tylko ze względu na powszechną nieuczciwość poborców podatkowych, lecz także dlatego, że były dowodem podporządkowania Rzymowi (zob. POBORCA PODATKOWY). Mimo to zarówno Jezus Chrystus, jak i apostoł Paweł wykazali, że należy płacić podatki „Cezarowi”, czyli „władzom zwierzchnim” (Mt 22:17-21; Rz 13:1, 7; zob. CEZAR [Bóg i Cezar]). Chrześcijańskie Pisma Greckie wspominają o różnych rodzajach podatków, jeden z nich był określany słowem télos (podatek pośredni — „opłata” lub „danina”; Mt 17:25; Rz 13:7). Inne to kénsos („podatek pogłówny”; Mt 17:25; 22:17, 19; Mk 12:14) i fòros (szerszy termin, prawdopodobnie odnoszący się do podatków nakładanych na domy, ziemię i ludzi; Łk 20:22; 23:2).

Dostojnik na dworze królewskim, który podawał władcy wino lub inne napoje (Rdz 40:1, 2, 11; Neh 1:11; 2:1). Do obowiązków przełożonego podczaszych niekiedy należało próbowanie wina przed podaniem go królowi. Zawsze istniała bowiem możliwość, że ktoś będzie próbował zgładzić monarchę zatrutym trunkiem.

Osoba piastująca urząd podczaszego musiała być całkowicie godna zaufania, gdyż w grę wchodziło życie władcy. Stanowisko to należało do najzaszczytniejszych na dworze. Przełożony podczaszych bywał obecny przy rozmowach i naradach prowadzonych przez króla. Pozostawał z nim w bliskich i zwykle zażyłych stosunkach, toteż często miał na niego spory wpływ. To podczaszy zarekomendował faraonowi Józefa (Rdz 41:9-13). Król perski Artakserkses ogromnie cenił swego podczaszego Nehemiasza (Neh 2:6-8). Gdy ten wyruszył w podróż do Jerozolimy, dał mu zbrojną eskortę (Neh 2:9).

Na duże znaczenie podczaszych wskazuje też okoliczność, iż często ich widać na starożytnych wizerunkach. Królowa Szeby, która odwiedziła Salomona, była pod wielkim wrażeniem „usługiwania jego podczaszych oraz ich stroju” (2Kn 9:4).

Zobacz USTA.

Niski stołek służący do oparcia stóp siedzącej osoby. Hebrajskie słowo kéwesz występuje w Biblii tylko raz i odnosi się do złotego podnóżka tronu króla Salomona (2Kn 9:18). Wyrażenie hadòm raglájim (dosł. „stołek na stopy”) pojawia się w Biblii sześciokrotnie jako symbol świątyni (1Kn 28:2; Ps 99:5; 132:7; Lam 2:1), ziemi (Iz 66:1) i wrogów pokonanych przez Mesjasza (Ps 110:1). Aby zganić osoby dokonujące w zborze rozróżnień, Jakub podał przykład biednego człowieka, któremu powiedziano: „Usiądź tam u mego podnóżka” (Jak 2:3). Pozostałe miejsca w Chrześcijańskich Pismach Greckich, gdzie użyto słowa „podnóżek”, stanowią cytaty lub nawiązania do Pism Hebrajskich (Mt 5:35; Dz 7:49; „podnóżek dla twoich [jego] stóp” w Łk 20:43; Dz 2:35; Heb 1:13; 10:13).

Znak identyfikacyjny używany przez poszczególnych ludzi. Słowo „podpis” jest tłumaczeniem wyrazu taw, oznaczającego ostatnią literę alfabetu hebrajskiego, a oddawanego także przez „znak” (Eze 9:4 [por. przyp. w NW], 6). Podpisem mógł być odcisk sygnetu lub pieczęci cylindrycznej albo pisemny znak określający daną osobę bądź wybrany przez nią jako symbol rozpoznawczy.

Kiedy trzej „towarzysze” Hioba zarzucili mu, jakoby cierpiał wskutek grzechów popełnionych przeciw Bogu, we własnej obronie przedstawił on różne dowody i argumenty na rzecz swej niewinności. Prosił Boga o rozpatrzenie jego sprawy i o udzielenie mu odpowiedzi: „O, gdybym miał kogoś, kto by mnie posłuchał, gdyby zgodnie z mym podpisem odpowiedział mi sam Wszechmocny! Albo gdyby ten, kto się ze mną prawuje, napisał jakiś dokument!” (Hi 31:35). Hiob wyrażał tu gotowość przedłożenia swej sprawy Bogu i niejako potwierdzał to własnym podpisem.

Zobacz NARODY.

Zobacz GRÓB, GROBOWIEC; ZWYCZAJE POGRZEBOWE.

„Pojednać” to doprowadzić do zgody, harmonii, jedności, porozumienia, przywrócić przyjazne stosunki, załagodzić spór. Greckie słowa odnoszące się do pojednania pochodzą od czasownika allásso, który przede wszystkim znaczy „zmienić; odmienić” (Dz 6:14; Gal 4:20, Bw).