który w r. 455 przybył do Jerozolimy, by odbudować jej mury (Neh 5:14; zob. TIRSZATA).

Pod panowaniem Rzymian Judea miała status prowincji cesarskiej, a jej namiestnicy podlegali bezpośrednio imperatorowi. Piątym namiestnikiem Judei był Piłat (Mt 27:2; Łk 3:1). Jedenastym i dwunastym namiestnikiem tej prowincji byli Feliks i Festus (jeśli nie liczyć Publiusza Petroniusza i jego następcy Marsusa, którzy zarządzali sprawami Żydów jako namiestnicy Syrii) (Dz 23:24-26; 24:27). Rzymscy namiestnicy mogli wydawać wyroki śmierci, o czym świadczy przykład Jezusa, sądzonego przez Piłata (Mt 27:11-14; Jn 19:10).

Kiedy Jezus zapowiedział, że jego naśladowcy będą doprowadzani przed namiestników, miał na myśli ogólnie różnych władców. Choć mogą oni dysponować wielką władzą, chrześcijanie nie powinni się ich bać ani martwić się o to, co powiedzą, gdy przed nimi staną (Mt 10:18-20, 26). Wszyscy tacy namiestnicy należą do władz zwierzchnich, którym chrześcijanie okazują względne — a nie bezwarunkowe — podporządkowanie (Mt 22:21; Dz 4:19, 20; 5:29; Rz 13:1-7; Tyt 3:1; 1Pt 2:13, 14). Gdy Paweł podczas rozprawy stanął przed namiestnikiem Festusem, zwrócił się do niego z szacunkiem należnym jego urzędowi: „Wasza Ekscelencjo Festusie” (Dz 26:25). W przeciwieństwie do apostołów, którzy w pierwszej kolejności oddawali cześć i szacunek Jehowie, Władcy wszechrzeczy, Izraelici zniżyli się do takiego stanu, że okazywali więcej szacunku ziemskim namiestnikom. Z tego powodu Jehowa surowo napomniał ten naród przez proroka Malachiasza (Mal 1:6-8; zob. WŁADZE ZWIERZCHNIE).

Mateusz, cytując z Micheasza 5:2, wskazał, że choć Betlejem nie odgrywało prawie żadnej roli w sprawowaniu władzy w Judzie, miało zyskać na znaczeniu, gdyż miał się stamtąd wywodzić największy z namiestników, który będzie pasł lud Jehowy, Izraela. Proroctwo to spełniło się na Chrystusie Jezusie, Wielkim Namiestniku podległym swemu Ojcu, Jehowie Bogu (Mt 2:6).

Składane pomieszczenie z tkaniny lub skór rozpiętych na słupach. Namioty należały do najwcześniejszych siedlisk człowieka (Rdz 4:20; 9:21) i były powszechnie używane przez koczowników na Bliskim Wschodzie (Rdz 9:27; Ps 83:6).

Biblia zawiera pewne szczegóły dotyczące konstrukcji i użytkowania namiotów. Dodatkowych informacji na ten temat dostarczają namioty wykonywane przez Arabów w nowszych czasach, zapewne nie różniące się zbytnio od używanych w czasach biblijnych. Zdaniem wielu uczonych pierwsze namioty robiono ze skór (Rdz 3:21; Wj 26:14). Współcześni beduini na ogół wykorzystują do tego celu czarną tkaninę z koziej sierści (por. Wj 36:14; PnP 1:5). Pasy tego materiału zszywa się ze sobą, a wielkość prostokątnego namiotu zależy od zamożności właściciela i liczby mieszkańców. Namiot opiera się na kilku słupach o wysokości 1,5—2 m, z których najwyższy znajduje się blisko środka; stabilność całej konstrukcji podczas wiatru gwarantują linki przymocowane do palików namiotowych (Sdz 4:21). Płótna zwisające z boków chronią przed wiatrem i zapewniają prywatność; można je jednak podnieść lub zdjąć, żeby przewietrzyć wnętrze.

Jak się wydaje, w czasach biblijnych większe namioty były na ogół podzielone zasłonami przynajmniej na dwie części. Wspomnianym w Rodzaju 24:67 „namiotem Sary” mogła być zajmowana przez nią część albo oddzielna konstrukcja, gdyż bogatsi ludzie posiadali wiele namiotów i kobiety nieraz miały swoje własne (Rdz 13:5; 31:33). Na ziemi prawdopodobnie rozkładano maty.

Namioty odróżniały koczowników od ludzi prowadzących osiadły tryb życia, którzy mieli domy. Dlatego o Abrahamie powiedziano, że „mieszkał w namiotach” — „oczekiwał bowiem miasta mającego rzeczywiste fundamenty” (Heb 11:9, 10). Podczas pobytu w Egipcie większość Izraelitów mieszkała chyba w domach, a nie w namiotach (Wj 12:7). Natomiast po wyjściu z Egiptu i w trakcie 40-letniej wędrówki po pustkowiu mieszkali w namiotach (Wj 16:16; Kpł 14:8; Lb 16:26). W tym okresie szczególne znaczenie miały dwa namioty: „przybytek” oraz namiot Mojżesza (Wj 25:8, 9; 26:1; 33:7; zob. NAMIOT SPOTKANIA; PRZYBYTEK).

Gdy Izraelici podbili już Ziemię Obiecaną, namiotów nadal używali czasami pasterze lub rolnicy na polu (PnP 1:8). Zapewne o takich właśnie namiotach wspomniano w Zachariasza 12:7, ponieważ w wypadku ataku wroga na Jerozolimę one pierwsze by ucierpiały i potrzebowały ochrony. Podczas dalekich wypraw wojennych z namiotów korzystali zarówno żołnierze, jak i dowódcy (1Sm 17:54; 2Kl 7:7; por. Dn 11:45).

Okoliczność, iż Izraelici od dawna używali namiotów, niewątpliwie wpłynęła na to, że w języku poetyckim „namiot” odnosił się do każdego miejsca zamieszkania, także do normalnych domów (Wj 12:23, 30; 1Sm 13:2; 1Kl 12:16; Ps 78:51).

Znaczenie przenośne. O powszechności namiotów świadczą również częste nawiązania do