przemierzyli Izrael i Judę, wzywając lud do Jerozolimy na obchody Paschy (2Kn 30:6-12). Kurierzy w służbie perskiego władcy Aswerusa, dosiadający rączych koni pocztowych, rozwieźli po całym państwie dekret królewski, który obrócił wniwecz knowania Hamana, zmierzające do wytępienia żyjących tam Żydów (Est 8:10-17). Większość starożytnych władców doceniała przydatność listów i pisemnych dokumentów w sprawnym rządzeniu. W zależności od epoki i kraju sporządzano je na tabliczkach glinianych, papirusie i skórach zwierzęcych. Archeolodzy odnaleźli mnóstwo takich dokumentów państwowych i handlowych. Dekrety królewskie ogłaszali heroldowie (Dn 3:4-6). Oczywiście z usług posłańców korzystali nie tylko władcy, ale też inni ludzie (zob. HEROLD; KURIER; POSŁANIEC).

Aby sprawnie przekazywać informacje w obrębie kraju lub poza jego granice, potrzebne były dobre drogi. Dlatego w starożytnym Izraelu i Judzie trakty i gościńce utrzymywano w należytym stanie. Później Rzymianie zbudowali znakomite drogi, które wiodły z Rzymu do wszystkich zakątków imperium i ułatwiały łączność państwową oraz ruchy wojsk. W czasie ziemskiego życia Jezusa Chrystusa wędrowało nimi mnóstwo ludzi. Przemierzali je również chrześcijanie, zwłaszcza Paweł i towarzyszący mu misjonarze, gdy zakładali, a potem odwiedzali zbory w Azji Mniejszej i Europie.

Do przesyłania wiadomości urzędowych i innych posługiwano się też statkami, zawijającymi do różnych portów Morza Śródziemnego. Wprawdzie władze rzymskie korzystały niekiedy z tej możliwości (zwłaszcza latem), ale chyba najczęściej przekazywały oficjalną korespondencję drogą lądową, która była pewniejsza.

Rzymianie zorganizowali służbę pocztową, lecz wykorzystywali ją tylko do celów państwowych. Osoby prywatne, które chciały przesłać jakąś korespondencję, musiały liczyć na znajomych. List, w którym ciało kierownicze w Jerozolimie informowało o swej decyzji w sprawie obrzezania, osobiście dostarczyli braciom wybrani posłańcy (Dz 15:22-31). Tak samo było z natchnionymi listami biblijnymi — np. list Pawła do chrześcijan w Kolosach przywieźli Tychik z Onezymem (Kol 4:7-9; zob. LISTY).

Jehowa Bóg zawsze chętnie przekazuje niezbędne informacje i dostrzegł potrzebę udzielenia ich swemu ludowi w formie pisemnej. Dziesięcioro Przykazań sam utrwalił na tablicach kamiennych (Wj 31:18). Prócz tego natchnął różnych wiernych Hebrajczyków (począwszy od Mojżesza w 1513 p.n.e.), by spisali Jego orędzia.

Różne słowa hebrajskie i greckie tłumaczone w Biblii na „przekleństwo” itp. zawierają myśl o życzeniu bądź zapowiadaniu komuś albo czemuś czegoś złego. Może też chodzić o surowe, dobitne napiętnowanie kogoś uważanego za godnego potępienia lub czegoś uznanego za wstrętne.

Pierwsze przekleństwo wyrzekł Bóg po buncie, do którego doszło w Edenie. Skierował je do inicjatora tej rebelii, który jako swym narzędziem posłużył się wężem (Rdz 3:14, 15). Przekleństwo to zapowiadało jego zgładzenie. Wtedy też z powodu Adama przeklęta została ziemia — nie chodziło o to, że miała zostać zniszczona, lecz że miała rodzić ciernie i osty (Rdz 3:17, 18; 5:29). Przeklinając Kaina, Jehowa skazał go na tułaczkę (Rdz 4:11, 12).

Z kolei po potopie pierwszym człowiekiem, który wypowiedział przekleństwo, był Noe. Rzucił je na Kanaana, syna Chama, skazując go na niewolniczą służbę dla Sema i Jafeta. Główne spełnienie tego przekleństwa nastąpiło jakieś osiem stuleci później, gdy wywodzący się od Sema Izraelici podbili Kanaan (Rdz 9:25-27). Jozue powiedział Gibeonitom, potomkom Kanaana: „Jesteście przeklęci” i uczynił ich niewolnikami (Joz 9:23).

Przykład Gibeonitów ukazuje, że takiego przekleństwa nie należy mylić z wulgarną mową i wcale nie musi mu towarzyszyć gwałtowny gniew. W podanych powyżej wersetach występuje hebrajskie słowo ʼarár. Pojawia się ono 18 razy w oficjalnych oświadczeniach z Powtórzonego Prawa 27:15-26 i 28:16-19, a także w uroczystych obwieszczeniach, np. w Wyjścia 22:28 oraz Jeremiasza 11:3; 17:5 i 48:10. Pokrewny rzeczownik meʼeráh występuje w Piśmie Świętym pięć razy (Pwt 28:20; Prz 3:33; 28:27; Mal 2:2; 3:9). Sposób użycia tych słów wskazuje, że oznaczają one podniosłą zapowiedź czegoś złego, która — jeśli pochodzi od Boga lub Jego przedstawiciela — ma znaczenie prorocze. Przekleństwo rzucone przez Jozuego na człowieka, który by w przyszłości odbudował zburzone Jerycho, spełniło się setki lat później (Joz 6:26; 1Kl 16:34). Kiedy jednak król Balak prosił Balaama, by przeklął Izraelitów, nie spodobało się to Jehowie, toteż sprawił, że prorok zamiast przekleństw wypowiedział błogosławieństwa (Lb 22:6 do 24:25). W relacji tej występuje hebrajski czasownik kawáw („przeklinać”) (Lb 22:11, 17; 23:11, 13, 25, 27; 24:10). Może on wskazywać na zaklinanie Boga, żeby sprowadził na kogoś coś złego. Podobny sens kryje w sobie czasownik kalál („złorzeczyć”) i rzeczownik kelaláh („przekleństwo; złorzeczenie”) — słowa omówione w haśle ZŁORZECZENIE, PRZEKLINANIE.