ostatnią Paschę i ustanowił Wieczerzę Pańską w „dużym górnym pokoju”; była to albo sala na piętrze, albo pokój na dachu (Łk 22:11, 12, 19, 20). A w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. ok. 120 uczniów zgromadziło się w górnej izbie jakiegoś domu w Jerozolimie, gdzie został na nich wylany duch Boży (Dz 1:13-15; 2:1-4).

Zazwyczaj z dziedzińca na dach prowadziły zewnętrzne schody, a w biedniejszych domach drabina. Zatem w razie potrzeby osoba przebywająca na dachu mogła opuścić dom bez konieczności wchodzenia do środka. Ponieważ domy często znajdowały się blisko siebie, niekiedy można było przejść z jednego dachu na drugi. Niewykluczone, że czynniki te w jakimś stopniu uwzględnił Jezus, wypowiadając radę zapisaną w Mateusza 24:17 i Marka 13:15. W zamożniejszych domach na piętro wchodziło się po wewnętrznych schodach.

Przepisy chroniące prawo własności. Jehowa chciał, by posłuszni Mu ludzie mogli mieszkać we własnych domach (por. Iz 65:21). Utrata domu na rzecz kogoś, kto go nie budował, była nieszczęściem, jakie miało spaść na nieposłusznych (Pwt 28:30; Lam 5:2). A mężczyzna, który zbudował dom, ale jeszcze nie zaczął go użytkować, był zwolniony ze służby wojskowej (Pwt 20:5, 6).

Niektóre przepisy dane Izraelitom przez Boga chroniły prawo własności. Prawo Mojżeszowe zabraniało pożądania cudzego mienia, m.in. domu (Wj 20:17), a Jehowa za pośrednictwem swych proroków potępiał przywłaszczanie sobie czyichś domów (Mi 2:2; por. Neh 5:1-5, 11). Wierzyciel nie mógł wejść do domu dłużnika, żeby zabrać zastaw (Pwt 24:10, 11). Jeśli Izraelita uświęcił swój dom dla Jehowy, mógł go wykupić, wpłacając do sanktuarium 120 procent jego wartości szacunkowej (Kpł 27:14, 15). Także ci, którzy sprzedali swe domy, zachowywali prawo do ich wykupu, przynajmniej przez jakiś czas. Domy w osadach nieotoczonych murem mogły zostać wykupione przez wcześniejszych właścicieli, a w roku jubileuszowym musiały im zostać zwrócone. Natomiast domy w miastach otoczonych murem mogły zostać wykupione w ciągu roku, a potem na stałe przechodziły na własność nabywców. W wypadku domów w otoczonych murem miastach Lewitów prawo wykupu obowiązywało przez cały czas. Jeśli domy należące do Lewitów nie zostały wykupione wcześniej, musiały zostać zwrócone pierwotnym właścicielom w roku jubileuszowym (Kpł 25:29-33).

Miejsce przekazywania pouczeń duchowych. Od najdawniejszych czasów dom był ośrodkiem przekazywania pouczeń związanych z czystym wielbieniem. Prawo Boże dane Izraelitom wyraźnie nakazywało ojcom pouczać synów m.in. podczas ‛siedzenia w domu’ (Pwt 6:6, 7; 11:19). Poza tym treść prawa Bożego miała być wypisana, zapewne symbolicznie, na odrzwiach domów (Pwt 6:9; 11:20), a w ich wnętrzu nie wolno było trzymać żadnych przedmiotów związanych z bałwochwalczym kultem (Pwt 7:26). Jak widać, dom miał służyć nader wzniosłemu celowi, gdyby więc dotknęła go plaga „złośliwego trądu”, należało go zburzyć (zob. TRĄD). Przepis ten przypominał Izraelitom, że wolno im było mieszkać tylko w domach czystych w oczach Bożych (Kpł 14:33-57).

Po ustanowieniu zboru chrześcijańskiego ważnym elementem prawdziwego wielbienia stało się głoszenie i nauczanie od domu do domu (Dz 20:20). Naśladowcy Jezusa chętnie korzystali z gościnności ‛osób godnych dobrej nowiny’ lub ‛przyjaciół pokoju’ i zatrzymywali się w ich domach do czasu zakończenia działalności w danym mieście (Mt 10:11; Łk 10:6, 7; zob. GŁOSICIEL, GŁOSZENIE [„Od domu do domu”]). Grupy lub zbory chrześcijan regularnie zbierały się w domach, żeby wspólnie rozważać Słowo Boże (Rz 16:5; 1Ko 16:19; Kol 4:15; Flm 2). Do domów nie zapraszano jednak osób, które odwróciły się od nauki Chrystusa (2Jn 10).

Część kompleksu budynków królewskich wzniesionych przez Salomona podczas 13-letniego programu budowlanego podjętego po zakończeniu budowy świątyni w Jerozolimie (1027-1014 p.n.e.). Najprawdopodobniej budynek ten wykorzystywano do przechowywania i ekspozycji cennych naczyń i broni. Znajdował się on na pd. od świątyni i został tak nazwany dlatego, że zbudowano go z cedrów pochodzących z Libanu, lub dlatego, że jego liczne cedrowe kolumny przypominały libański las.

Dom Lasu Libanu miał 100 łokci (44 m) długości, 50 łokci (22 m) szerokości i 30 łokci (13 m) wysokości. Wydaje się, że miał kamienne ściany (1Kl 7:9), pomiędzy którymi osadzono cedrowe belki, dodatkowo wsparte na czterech rzędach słupów („cztery” w tekście hebr.; „trzy” w gr. Septuagincie). Ponad tymi słupami zapewne znajdowały się komnaty wykładane drewnem cedrowym. Niektórzy uważają, że były tam trzy rzędy komnat wychodzących na odkryty dziedziniec w środku budowli. O tych komnatach powiedziano, że był w nich „otwór świetlny naprzeciw otworu świetlnego, w trzech rzędach”. Najwyraźniej oznacza to, iż otwory czy też duże okna wychodzące na dziedziniec znajdowały się naprzeciw okien komnat po drugiej stronie dziedzińca. Może to także oznaczać, że w każdej komnacie były dwa okna: jedno skierowane na dziedziniec, a drugie na zewnątrz. Wejścia (zapewne drzwi prowadzące z zewnątrz do komnat lub z jednej do drugiej) „były kwadratowe i miały futrynę”. A zatem nie były zwieńczone łukami. Taki sam kształt miały okna (1Kl 7:2-5).

Jak zasygnalizowano powyżej, nie ma pewności co do liczby rzędów słupów. W tekście hebrajskim powiedziano, że były cztery rzędy, potem wspomniano o 45 słupach, a następnie oznajmiono: „W jednym rzędzie było ich piętnaście” (1Kl 7:2, 3). Niektórzy uważają, że fragment ten dotyczy komnat w trzech rzędach, po 15 w jednym, natomiast słupów w czterech rzędach mogło być więcej. Inni opowiadają się za tekstem Septuaginty, gdzie jest mowa o „trzech” rzędach słupów. W niektórych przekładach liczbę „czterdzieści pięć” odniesiono do belek, a nie do słupów czy kolumn (zob. AS, NE; por. BWP).

Po wzniesieniu tej budowli Salomon umieścił w niej 200 dużych tarcz ze stopu złota, z których każda była pokryta 600 syklami złota (wartości ok. 77 000 dolarów), oraz 300 puklerzy ze stopu złota, każdy pokryty trzema minami złota (wartości ok. 19 300 dolarów). Łączna wartość tych tarcz i puklerzy wynosiłaby więc ponad 21 milionów dolarów. Oprócz tego umieszczono tam nieznaną liczbę złotych naczyń, których używano w tym domu (1Kl 10:16, 17, 21; 2Kn 9:15, 16, 20). Za panowania Rechoboama, syna Salomona, te złote tarcze zabrał egipski król Sziszak. Rechoboam zastąpił je miedzianymi tarczami, które powierzył pieczy dowódców biegaczy, pilnujących wejścia do domu króla (1Kl 14:25-28; 2Kn 12:9-11).

W Izajasza 22:8 Dom Lasu Libanu nazwano „zbrojownią domu lasu”.

Hebrajskie wyrażenie bet ʼaw (lm. bet ʼawòt) może się odnosić do: 1) miejsca zamieszkania (Pwt 22:21); 2) domowników czyjegoś ojca w miejscu jego zamieszkania (Rdz 31:30; 38:11); 3) samych domowników, nawet znajdujących się z dala od rodzinnego domu (Rdz 46:31; Sdz 9:18). Bywa tłumaczone na „dom ojca”, „ród”, „dom rodowy” lub „dom patriarchalny”, który niekiedy obejmuje kilka rodzin. Na przykład w czasie spisu Izraelitów na pustkowiu dom patriarchalny Kehata składał się z czterech rodzin (Lb 3:19, 30; zob. też Wj 6:14; Lb 26:20-22; Joz 7:17). Kilka domów patriarchalnych tworzyło plemię (np. plemię Lewiego składało się z domów patriarchalnych Gerszona, Kehata i Merariego).

Określeń „dom patriarchalny”, „dom ojca” czy „dom naszego ojca” używano jednak również w szerszym znaczeniu (zob. Lb 17:2, 6, gdzie wyrażenie „dom patriarchalny” odnosi się do plemienia).

Wraz ze wzrostem liczby ludności Izraela i zasiedlaniem kolejnych części Ziemi Obiecanej przybywało też domów patriarchalnych. Dawid zorganizował kapłanów w 24 oddziały według domów patriarchalnych: 16 oddziałów tworzyli potomkowie Eleazara, a 8 potomkowie Itamara. Dwudziestu czterech naczelników tych oddziałów nazywano „głowami ich domów patriarchalnych” (1Kn 24:4-6). Pozostałym Lewitom przydzielono obowiązki przez losowanie, bez uwzględniania starszeństwa głów ich domów patriarchalnych (1Kn 24:20-31).

Każdy izraelski dom patriarchalny miał swego dziedzicznego naczelnika, który reprezentował dany dom w sprawach urzędowych i sądowniczych (Neh 7:70, 71; 11:13). Za dni Jozjasza podczas obchodów Paschy w Jerozolimie lud najwyraźniej wchodził na dziedziniec świątyni według domów patriarchalnych, by złożyć ofiary. Odbierały je oddziały Lewitów, również zorganizowane według swych domów patriarchalnych (2Kn 35:4, 5, 12).

Jezus Chrystus obiecał swym naśladowcom, że idzie przygotować im miejsce w ‛domu swego Ojca’, czyli w niebiańskiej siedzibie Jehowy (Jn 14:2; zob. RODZINA).

Miejsce przy drodze z Jizreel do Samarii, koło cysterny, gdzie Jehu spotkał i pozabijał braci judzkiego króla Achazjasza (2Kl 10:12-14). Nazwa zdaje się wskazywać na to, że wiązano tam owce, by ułatwić ich strzyżenie. W niektórych przekładach hebrajskie określenie bet-ʽéked oddano jako „szałasy” albo „dom spotkań”, co wskazywałoby na gospodę, gdzie spotykali się „pasterze” (haroʽím); w innych po prostu je przetranskrybowano, uznając je za nazwę miejscowości. Na ogół miejsce to utożsamia się z Bajt Kad (Bet Kad), ok. 6 km na wsch. pn. wsch. od dzisiejszego miasta Dżanin. Znajduje się tam kilka cystern.

To dosłownie oddane określenie prawdopodobnie oznacza „flakoniki z wonnościami”. Nosiły je — przypuszczalnie zawieszone na łańcuszkach lub innych naszyjnikach — ‛wyniosłe córki Syjonu’ (Iz 3:16, 18, 20).