samym Jaszobeamie, to Chachmonici byli potomkami Lewity Koracha (zob. JOSZEB-BASZSZEBET).

2. Ojciec lub przodek Jechiela, który ‛był z synami króla Dawida’, przypuszczalnie jako ich osobisty nauczyciel (1Kn 27:32). Niewykluczone, że chodzi o postać omówioną powyżej (poz. 1).

Zobacz CHACHMONI 1.

(„dziedziniec; osada”).

1. Główne miasto w pn. Kanaanie w okresie podbojów izraelskich pod wodzą Jozuego (Joz 11:10). Chacor utożsamia się z Tall al-Kida (Tel Chacor), położonym ok. 11 km na pd. pd. wsch. od miejsca uznawanego za starożytny Kedesz. Zdaniem archeologa Y. Yadina, który w latach 1955-1958 i 1968-1969 kierował tam pracami wykopaliskowymi, w czasach Jozuego miasto to zajmowało obszar ok. 60 ha i mogło mieć 25 000—​30 000 mieszkańców.

Król Chacoru Jabin stanął na czele zjednoczonych sił pn. Kanaanu w wyprawie przeciwko Jozuemu, ale doznał sromotnej porażki. Sam Chacor został spalony, przy czym było to jedyne w tej okolicy miasto na wzgórzu, które spotkał taki los (Joz 11:1-13). Chociaż potem przydzielono go plemieniu Naftalego (Joz 19:32, 35, 36), za czasów Debory i Baraka był siedzibą innego potężnego króla kananejskiego, również zwanego Jabinem (Sdz 4:2, 17; 1Sm 12:9).

W późniejszym okresie, za rządów Salomona, Chacor, tak samo jak Gezer i Megiddo, został umocniony (1Kl 9:15). Odkrycia archeologiczne wskazują, że bramy w tych trzech miastach miały podobną konstrukcję. Na temat wykopalisk prowadzonych w Chacorze Y. Yadin napisał w swej książce The Art of Warfare in Biblical Lands (1963, t. II, s. 288): „Gdy spod kurzu i delikatnie wybieranej ziemi zaczęły się wyłaniać zarysy bramy w murze, byliśmy pod wrażeniem jej podobieństwa do ‚Bramy Salomona’ odkrytej w Megiddo. Przed dalszym kopaniem nakreśliliśmy na ziemi przypuszczalny plan tej bramy na podstawie bramy z Megiddo. Następnie kazaliśmy robotnikom kontynuować prace i wydobywać gruz. Kiedy skończyli, patrzyli na nas ze zdumieniem, jakbyśmy znali czary albo umieli wróżyć. Przed nami znajdowała się brama, której zarysy zaznaczyliśmy — wierna replika bramy z Megiddo. Potwierdziło się w ten sposób nie tylko to, że obie bramy wybudował Salomon, lecz także to, że obie powstały według tego samego projektu”.

Ponad 200 lat po śmierci Salomona, za panowania izraelskiego króla Pekacha, król Asyrii Tiglat-Pileser III zdobył Chacor i uprowadził jego mieszkańców na wygnanie (2Kl 15:29).

2. Miasto na terenie Judy, w Negebie, prawdopodobnie dzisiejsze Al-Dżabarija, leżące ok. 24 km na wsch. pn. wsch. od miejsca utożsamianego ze starożytnym Kadesz-Barnea (zapewne to samo co Kadesz) (Joz 15:21, 23).

3. Inna nazwa Keriot-Checron, miasta w Judzie, które na ogół łączy się z Chirbat al-Kariatajn (Tel Kerijjot), położonym ok. 20 km na pd. od Hebronu (Joz 15:21, 25).

4. Miasto na terytorium Beniamina (Neh 11:31, 33). Niektórzy lokalizują je w miejscu dzisiejszego Chirbat Hazzur, ok. 7 km na pn. zach. od Wzgórza Świątynnego w Jerozolimie.

5. Region leżący na wsch. od Jordanu, wśród pustyń Arabii, wspomniany w proroctwie Jeremiasza jako miejsce, które miało zostać złupione przez babilońskiego króla Nebukadreccara (Nebukadneccara) (Jer 49:28-33).

(prawdopodobnie: „nowy dziedziniec [nowa osada]”).

Miasto na pd. Judy (Joz 15:21, 25). Jego dokładne położenie jest nieznane.

Jeden z 12 synów Ismaela — syna Abrahama i jego nałożnicy, Hagar (Rdz 25:12-15; 1Kn 1:28-30).

(„nowa”).

Judzkie miasto w Szefeli (Joz 15:33, 37). Obecnie nie wiadomo dokładnie, gdzie leżała ta starożytna miejscowość.

Miasto, z którego pochodzili przodkowie niektórych Beniaminitów powracających z niewoli babilońskiej (Ezd 2:1, 2, 33; Neh 7:6, 7, 37; 11:31, 34); na ogół utożsamiane z Al-Hadita (Tel Chadid), opuszczoną wioską arabską położoną ok. 5 km na wsch. pn. wsch. od miasta Lod (Lidda). Powszechnie uważa się, że Chadid występuje jako „Huditi” w spisie Totmesa III w Karnaku oraz jako „Adida” w apokryficznej Księdze 1 Machabejskiej (12:38; 13:13, BT), gdzie powiedziano, że miasto to znajdowało się w Szefeli, na skraju nadbrzeżnej równiny.

(„zaprzestanie”).

Ojciec Amasy, jednego z naczelników synów Efraima za czasów izraelskiego króla Pekacha i judzkiego króla Achaza (2Kn 28:6, 12, 16).

Kraj, przeciwko któremu Jehowa wypowiedział się poprzez swego proroka Zachariasza. Jak wynika z tego proroctwa, ogłoszonego prawdopodobnie w 518 r. p.n.e., „ziemia Chadrach” ściągnęła na siebie niezadowolenie Jehowy. Wymieniono ją wraz z innymi miastami z okolic Izraela, takimi jak Damaszek, Chamat, Tyr, Sydon oraz filistyńskie miasta Aszkelon, Gaza, Ekron i Aszdod (Za 9:1-8).

Chadrach mogło być miastem-państwem, sprawującym władzę nad otaczającym je terytorium. Przypuszczalnie chodzi o miasto Hatarikka występujące w inskrypcjach asyryjskich, a utożsamiane ze wzgórzem Tall Afis, położonym ok. 45 km na pd. zach. od Aleppo. Asyryjski król Tiglat-Pileser III zaliczył Hatarikkę do „19 okręgów należących do Chamatu” (Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, ss. 282, 283).

(„miejsce wykopów”).

Miejscowość na granicy terytorium Issachara (Joz 19:17-19). Jej lokalizacja nie jest pewna, jednakże większość uczonych przypuszcza, że chodzi o At-Tajiba, leżące ok. 12 km na pn. zach. od Bet-Szean. Chafaraim pojawia się także na liście palestyńskich miast zdobytych przez egipskiego faraona Sziszaka (Szeszonka I).

(„konik polny”).

Przodek jednej z rodzin netynejczyków, niewolników świątynnych. „Synowie Chagaba” zostali wymienieni wśród wygnańców powracających z Babilonu z Zerubbabelem w 537 r. p.n.e. (Ezd 2:1, 2, 43, 46). Imię Chagab nie występuje jednak w analogicznym spisie w Nehemiasza 7:48.

(„konik polny”).

Przodek pewnej rodziny netynejczyków, niewolników świątynnych. „Synowie Chagaby” znaleźli się wśród wygnańców powracających z Babilonu w 537 r. p.n.e. (Ezd 2:1, 2, 43, 45; Neh 7:48).

(„świąteczny; [urodzony w] święto”).

Drugi z wymienionych synów Gada; wnuk Jakuba i głowa domu patriarchalnego Chaggitów (Rdz 46:8, 16; Lb 26:4, 15).

(„święto Jah” lub „moim świętem jest Jah”).

Syn Szimei; Lewita z rodziny Merariego (1Kn 6:16, 29, 30).

(„świąteczna; [urodzona w] święto”).

Żona Dawida i matka Adoniasza, który usiłował przejąć władzę królewską nad Izraelem (2Sm 3:2, 4; 1Kl 1:5, 11; 1Kn 3:1, 2).