2. Gadyta mieszkający w Baszanie, potomek Abichaila (1Kn 5:11, 13, 14).

3. Beniaminita, syn Elpaala (1Kn 8:12).

4. Naczelnik z plemienia Beniamina; wymieniony wśród synów Szaszaka (1Kn 8:22-25, 28).

5. Kapłan z plemienia Lewiego; głowa domu patriarchalnego Amoka. Najwyraźniej żył współcześnie z arcykapłanem Jojakimem, namiestnikiem Nehemiaszem oraz kapłanem i przepisywaczem Ezdraszem (Neh 12:12, 20, 26).

Zobacz ABIASAF.

Graniczne miasto przydzielone plemieniu Aszera (Joz 19:24, 28). Ponieważ w wielu hebrajskich manuskryptach w powyższym fragmencie występuje nazwa „Abdon”, zdaniem większości uczonych określenie „Ebron” powstało w wyniku błędu w zapisie (zob. ABDON 5).

1. Syn Gada, wnuk Jakuba (Rdz 46:16). W równoległym sprawozdaniu w Liczb 26:16 zamiast Ecbona wymieniono Ozniego, ojca Oznitów, co nasuwa wniosek, że do tej jednej osoby odnosiły się dwa imiona.

2. Potomek Beniamina, syn Beli. Został zaliczony do „głów domu ich praojców, dzielnych mocarzy” (1Kn 7:6, 7).

Judzkie miasto dane plemieniu Symeona jako enklawa (Joz 15:21, 29; 19:1, 3; 1Kn 4:24, 28, 29). Niektórzy uczeni utożsamiają je z Umm al-ʽAzam, leżącym ok. 25 km od Beer-Szeby w kierunku pd.-pd.-wsch.

(prawdopodobnie: „gromadzić”).

Jeden z choryckich szejków w ziemi Seir (Rdz 36:20, 21, 30). Później Choryci zostali wywłaszczeni i unicestwieni przez synów Ezawa (Pwt 2:22).

Zobacz ACHIRAM.

Jeden z potomków Beniamina (1Kn 8:1, 6).

Po raz pierwszy wymieniono je w Biblii jako miejsce postoju Izraelitów pod koniec ich 40-letniej wędrówki po pustkowiu. Następnym obozowiskiem było Kadesz na pustkowiu Cin (Lb 33:35, 36). Z Kadesz wysłano do króla Edomu prośbę o pozwolenie na przejście przez jego ziemię, ale ten odmówił (Lb 20:14-22). Dlatego Mojżesz wspominał później: „Przeszliśmy więc dalej — z dala od naszych braci, synów Ezawa, mieszkających w Seirze, z dala od drogi Araby, od Elatu i od Ecjon-Geber” (Pwt 2:8). Inne fragmenty biblijne wskazują, że zarówno Elat (Elot), jak i Ecjon-Geber leżały nad Morzem Czerwonym, najwyraźniej nad jego pn.-wsch. odnogą, czyli zatoką Akaba (1Kl 9:26; 2Kn 8:17).

Wypowiedź z Powtórzonego Prawa 2:8 pozostaje w zgodzie z wcześniejszą relacją z Liczb 21:4, według której Izraelici „ciągnęli od góry Hor [gdzie zmarł Aaron] drogą Morza Czerwonego, by obejść ziemię Edom”. Niektórzy uczeni uważają, że spod góry Hor Izraelici doszli do pd. krańca Morza Martwego, a następnie udali się w górę doliny potoku Zered (stanowiącego granicę między Edomem i Moabem). Według innych biblistów z powyższych wersetów wynika, że chcąc ominąć ziemię edomską, obrali bardziej okrężną trasę — wracali „drogą Morza Czerwonego” i zawędrowali w okolice Ecjon-Geber. Najpierw więc, jak sugerują ci uczeni, Izraelici poszli na pd. w kierunku zatoki Akaba, a potem, po dotarciu do jakiegoś miejsca na pn. od Ecjon-Geber, skręcili na pn. wsch. i przez Wadi Jatm od pd. obeszli pasmo górskie należące do Edomu.

Za panowania Salomona. Kolejna wzmianka o Ecjon-Geber pojawia się ponad 400 lat później, za panowania Salomona (1037-998 p.n.e.). W tym mieście nad zatoką Salomon wybudował flotę okrętów, których załogę stanowili Izraelici i Fenicjanie. Współpracował z nim doświadczony w tej dziedzinie fenicki król Tyru Chiram (1Kl 9:26-28; 10:11). W następnym stuleciu król Jehoszafat (936-ok. 911 p.n.e.) usiłował wznowić wyprawy morskie z Ecjon-Geber, ale zgodnie z zapowiedzią Jehowy jego okręty uległy rozbiciu (1Kl 22:48, 49; 2Kn 20:36, 37).

Warto zauważyć, że zarówno za czasów Salomona, jak i Jehoszafata część okrętów miała pływać nie tylko do Ofiru, lecz także do Tarszisz (2Kn 9:21; 20:36, 37). Ponieważ wiele dowodów wskazuje na to, iż Tarszisz leżało na terenie dzisiejszej Hiszpanii, niektórzy powątpiewają w możliwość podejmowania w starożytności takich wypraw z Ecjon-Geber. W haśle TARSZISZ 4 przedstawiono hipotezę o istnieniu kanału łączącego Nil z Morzem Czerwonym. Wyjaśniałoby to również, w jaki sposób król Chiram mógł oprócz ludzi posyłać Salomonowi do Ecjon-Geber i Elot (Elat) także „okręty” (2Kn 8:17, 18). Z drugiej strony istnieje opinia, że okręty te mogły dopływać do jakiegoś miejsca na wybrzeżu filistyńskim, gdzie je rozbierano, transportowano lądem do zatoki Akaba i tam ponownie składano. Zwolennicy tego poglądu powołują się na przykład krzyżowców, którzy w późniejszych czasach stosowali podobną metodę. Wydaje się, że przynajmniej drewno musiało być sprowadzane z innych krajów — czy to kanałem Nil-Morze Czerwone, czy też drogą lądową — gdyż w okolicach Ecjon-Geber wprawdzie są gaje palmowe, ale brak drzew nadających się do budowy statków.

Położenie. Nie można jednoznacznie ustalić, gdzie leżało starożytne Ecjon-Geber. Większość uczonych utożsamia je z Tall al-Chalajfa (ʽEcjon Gewer), usytuowanym ok. 500 m od zatoki Akaba i ponad 3 km na pn. zach. od dzisiejszego miasta Al-Akaba. Wykopaliska odsłoniły pięć warstw osadniczych, przy czym najstarsza z nich sięga czasów Salomona. Archeolodzy nie odnaleźli jednak żadnych wcześniejszych pozostałości, np. z okresu wyjścia Izraelitów z Egiptu. Z tego powodu niektórzy sądzą, że za dni Mojżesza Ecjon-Geber albo znajdowało się w innym miejscu, albo budowano w nim proste domy z cegły mułowej, które rozpadły się i nie pozostawiły trwałych śladów.

Magazyn. Archeolodzy odkryli w Tall al-Chalajfa resztki solidnej bramy miejskiej oraz pewnej budowli. Miejsce to uznano za ośrodek wydobycia i wytopu miedzi z czasów Salomona. Później jednak przyznano się do pomyłki. Chociaż w okolicy tej niewątpliwie wytapiano miedź, obecnie archeolodzy uważają, iż odkryty budynek był magazynem. U zbiegu ważnych szlaków morskich i lądowych taki obwarowany magazyn musiał być bardzo przydatny. Mógł służyć do przechowywania przywiezionego z Ofiru złota, drogocennych kamieni i drewna algumowego do czasu, gdy karawany nie zabrały ich w dalszą podróż (1Kl 9:26; 10:11, 12). Dodatkowe informacje o tym miejscu podano w haśle ARCHEOLOGIA (Palestyna i Syria).

(„rozkosz”).

1. Region, w którym Stwórca zasadził ogród przypominający park, będący pierwotnym domem dwojga pierwszych ludzi. Ponieważ ogród ten leżał „w Edenie, od wschodu”, więc najwyraźniej zajmował tylko część okolicy zwanej Edenem (Rdz 2:8). Potem jednak nazwano go „ogrodem Eden” (Rdz 2:15), a w późniejszych tekstach „Edenem, ogrodem Bożym” (Eze 28:13) oraz „ogrodem Jehowy” (Iz 51:3).

Septuaginta oddaje hebrajskie gan („ogród”) przez greckie parádeisos. Pochodne słowa oznaczają w wielu językach raj i kojarzą się z ogrodem Eden (ang. paradise, niem. Paradies).

W Rodzaju 2:15 powiedziano, że „Bóg wziął człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden”. Mogłoby to sugerować, iż stworzył człowieka poza tym ogrodem. Ale mógł go też ‛wziąć’ po prostu w tym sensie, iż ukształtował go i stworzył z pierwiastków ziemi, a następnie wyznaczył mu na pierwsze mieszkanie ogród, w którym został powołany do istnienia. Zlecił mu pracę polegającą na uprawianiu tego ogrodu i dbaniu o niego. Drzewa i inne rośliny Edenu nie tylko budziły zachwyt, ale też dostarczały najrozmaitszego pożywienia (Rdz 2:9, 15). Już samo to wskazuje, że ogród musiał zajmować dość spory teren.

Ogród zamieszkiwało mnóstwo różnych zwierząt. Jednym z pierwszych zadań Adama było nadanie nazw „wszelkim zwierzętom domowym i latającym stworzeniom niebios, i wszelkiemu dzikiemu zwierzęciu polnemu”, które przyprowadził do niego Bóg (Rdz 2:19, 20). Glebę Edenu nawadniała wypływająca z niego rzeka (Rdz 2:10). Ponieważ człowiek był nagi, można przypuszczać, że panował tam bardzo łagodny i przyjemny klimat (Rdz 2:25).

Czym był owoc, którego spożywania zakazano w Edenie?

Człowiek mógł „jeść do syta” owoce wszystkich drzew w Edenie (Rdz 2:16). Zabroniono mu dostępu tylko do jednego z nich — do „drzewa poznania dobra i zła”. Przytaczając zakaz, który Jehowa wydał jej mężowi, Ewa wspomniała, że drzewa tego nie wolno nawet „dotknąć”, a karą za nieuszanowanie czy pogwałcenie tego prawa Bożego będzie śmierć (Rdz 2:17; 3:3). Istnieją różne tradycyjne wyjaśnienia znaczenia zakazanego owocu: że jest symbolem stosunku cielesnego, wyobrażonego przez „jabłko”, że przedstawia po prostu znajomość dobra i zła lub że oznacza wiedzę, którą się zdobywa po osiągnięciu dojrzałości oraz przez doświadczenie, a z której można zrobić dobry lub zły użytek. Owoc tego drzewa nie mógł jednak wyobrażać współżycia płciowego, gdyż Stwórca polecił ludziom: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię” (Rdz 1:28). W jakiż inny sposób mogliby się wywiązać z tego zadania? Nie mogło również chodzić o zwykłą zdolność odróżniania dobra od zła, skoro bowiem bezgrzeszny człowiek miał być posłuszny przykazaniu Bożemu, musiał posiadać tego rodzaju rozeznanie w kwestiach moralnych. Z kolei zdobycie wiedzy wynikającej z osiągnięcia dojrzałości nie byłoby wcale grzechem, a przypuszczenie, że Stwórca chciał, aby człowiek pozostał niedojrzały, jest po prostu nielogiczne.

Sprawozdanie biblijne nie wspomina, co to było za drzewo. Nie ulega jednak wątpliwości, że drzewo poznania dobra i zła symbolizowało prawo