z 12 apostołami na obchodach ostatniej ważnej Paschy; następnie (po odprawieniu zdrajcy Judasza) ustanowił uroczystość mającą upamiętniać jego śmierć — Wieczerzę Pańską (Mt 26:17-30; 1Ko 11:23-25). Przed upływem 14 Nisan został zabity jako Baranek Boży. A 16 Nisan — w dniu, w którym kapłan kołysał w świątyni snopem pierwocin jęczmienia — został wskrzeszony „jako pierwocina tych, którzy zapadli w sen śmierci” (1Ko 15:20; Łk 23:54 do 24:7).

Naśladowcy Chrystusa, posłuszni nakazowi: „Czyńcie to na moją pamiątkę”, po dziś dzień upamiętniają jego śmierć właśnie 14 Nisan (Łk 22:19, 20; zob. WIECZERZA PAŃSKA).

Bóstwo czczone przez Sancheriba, króla Asyrii. To właśnie w świątyni Nisrocha Sancherib został zamordowany przez swych synów Adrammelecha i Sarecera (2Kl 19:36, 37; Iz 37:38). Część uczonych utożsamia go z bogiem ognia Nusku, który — jak uważano — pomagał zwyciężać wrogów na wojnie, a także był posłańcem bogów i wymierzał sprawiedliwość. Ale jednoznaczna identyfikacja Nisrocha z którymkolwiek ze znanych obecnie asyryjskich bóstw nie jest możliwa.

Jedna z pięciu córek Celofchada z plemienia Manassesa. Ponieważ Celofchad zmarł, nie mając synów, Jehowa postanowił, że dziedzictwo po ojcu otrzymają jego córki. Stanowiło to precedens prawny. Później dodatkowo ustalono, że córki, które dziedziczą po ojcu, powinny poślubić mężczyzn z tego samego plemienia, aby utrzymać dziedzictwo i nie dopuścić do przekazania go innemu plemieniu (Lb 26:28-33; 27:1-11; 36:6-12; Joz 17:3, 4).

(„Jah dotrzymał umowy; Jah umówił się i spotkał”).

Prorokini wymieniona z imienia jako jedna z osób, które w 455 r. p.n.e. próbowały zastraszyć Nehemiasza i w ten sposób powstrzymać odbudowę murów Jerozolimy (Neh 6:14).

(„Jah dotrzymał umowy; Jah umówił się i spotkał”).

Syn Binnuja; Lewita, który czwartego dnia po przybyciu Ezdrasza do Jerozolimy w 468 r. p.n.e. pomagał przy odważaniu srebra, złota i sprzętów świątynnych (Ezd 8:32, 33).

Miasto leżące najwyraźniej na terytorium Beniamina, w pobliżu Jerozolimy. Choć nie określono jednoznacznie jego położenia, to z Nehemiasza 11:31, 32 oraz Izajasza 10:28-32 wynika, że znajdowało się niedaleko Anatot i przypuszczalnie w sąsiedztwie wzniesienia, z którego można było zobaczyć Jerozolimę. Bywa utożsamiane z pewnym miejscem na górze Skopus, ok. 1,5 km na pn. wsch. od jerozolimskiego Wzgórza Świątynnego. Oznaczałoby to, że Nob leżało dokładnie na pn. od Góry Oliwnej.

Kiedy Dawid uciekał przed Saulem, udał się do arcykapłana Achimelecha, przebywającego właśnie w Nob — „mieście kapłanów”. Otrzymał od niego chleby pokładne na pożywienie dla towarzyszy, a także przechowywany tam miecz Goliata. Być może przybytek przeniesiono do Nob, gdy na Szilo został wykonany wyrok Boży (por. 1Sm 14:3; Ps 78:60; Jer 7:12-14). Ponieważ Achimelech udzielił Dawidowi pomocy, Saul oskarżył go później o spiskowanie przeciw niemu. Rozkazał Doegowi Edomicie zabić arcykapłana oraz 84 innych kapłanów. Następnie Doeg wymordował pozostałych mężczyzn, kobiety, dzieci i zwierzęta w Nob. Ocalał tylko Abiatar, syn Achimelecha (1Sm 21:1-9; 22:6-23).

Nob wymieniono też wśród miejsc na trasie pochodu Asyryjczyków zmierzających w stronę Jerozolimy (Iz 10:24, 32). Po powrocie z niewoli babilońskiej ponownie osiedlili się tam Beniaminici (Neh 11:31, 32).

1. (Od rdzenia oznaczającego: „szczekać”). Izraelita, prawdopodobnie z plemienia Manassesa; zdobył Kenat i jego zależne miejscowości. Potem nazwał to miasto swoim imieniem (Lb 32:42).

2. Miasto po wsch. stronie Jordanu, zajęte przez Nobacha (Lb 32:39, 42). Nazwa Nobach najwidoczniej się nie utrzymała, gdyż później użyto już pierwotnej nazwy, Kenat (1Kn 2:23). To starożytne miejsce na ogół bywa utożsamiane z ruinami w Kanawat, ok. 90 km na pd. pd. wsch. od Damaszku.

3. Miejsce leżące na wsch. od Jordanu, w pobliżu Jogbohy na terytorium Gada (Lb 32:34, 35; Sdz 8:11). Dokładna lokalizacja nie jest dziś znana.

Jehowa Bóg nazwał „Nocą” okres ciemności między zachodem a wschodem słońca (Rdz 1:5, 14). Po schowaniu się słońca, a przed zapadnięciem ciemności nastaje na krótko zmrok czy zmierzch, kiedy to zaczynają być widoczne gwiazdy. Hebrajczycy nazywali tę porę dnia nészef i zapewne właśnie o nią chodzi w wyrażeniu „między dwoma wieczorami”, występującym w Wyjścia 12:6 (Prz 7:9). To samo hebrajskie słowo odnosi się do świtu, czyli do okresu poprzedzającego pojawienie się słońca po nocnych ciemnościach. Psalmista oznajmił: „Wstałem wcześnie o świcie” (Ps 119:147).