przyrównał pogrzeb ciała fizycznego do zasiania ziarna. Oznajmił: „Jednakże ktoś powie: ‚Jak mają zostać wskrzeszeni umarli? I w jakim ciele przyjdą?’ Nierozsądny! To, co siejesz, nie zostanie ożywione, jeśli wpierw nie obumrze; a jeśli chodzi o to, co siejesz, siejesz nie to ciało, które się rozwinie, lecz gołe ziarno, czy to pszeniczne, czy któreś z pozostałych; ale Bóg daje mu takie ciało, jakie się Jemu podoba, każdemu z nasion jego własne ciało. (...) I są ciała niebieskie i ciała ziemskie (...) Podobnie jest ze zmartwychwstaniem umarłych. Zasiewa się w skażeniu, wskrzeszone zostaje w nieskażoności. (...) Zasiewa się ciało fizyczne, wskrzeszone zostaje ciało duchowe. (...) Albowiem to, co podlega skażeniu, musi się przyoblec w nieskażoność, a to, co śmiertelne, musi się przyoblec w nieśmiertelność” (1Ko 15:35-53).

Osoby wybrane przez Boga na współdziedziców Jego Syna, mających dostąpić nieskażoności i nieśmiertelności, muszą umrzeć w ciele fizycznym i zostać wskrzeszone w ciele duchowym. Podobnie dzieje się z zasianym ziarnem, które „obumiera”, rozpada się i w niczym nie przypomina wyrastającej z niego rośliny.

Siew wspomniany w Izajasza 28:24 oraz jego przenośne znaczenie omówiono w haśle PŁUG, ORKA.

Jedno z judzkich miast, do których Dawid wysłał ‛dar będący wyrazem błogosławieństwa’, kiedy dzielił łupy po zwycięstwie nad Amalekitami. W czasach, gdy był uciekinierem, wraz ze swymi ludźmi miał swobodny wstęp do tego miasta (1Sm 30:26-31). Położenie Sifmot nie jest dziś znane (por. 1Kn 27:27; zob. SZIFMITA).

(„wspaniałość”).

Inna, przypuszczalnie starsza, nazwa góry Hermon (Pwt 4:48). Być może nazwa Sijon (nie Syjon), podobnie jak amorycka Senir, odnosiła się do jakiejś części tego masywu górskiego (por. Pwt 3:9; 1Kn 5:23; PnP 4:8; zob. HERMON).

Nazwa nieznanego skądinąd miejsca w starożytnej Jerozolimie. „W domu Nasypu, na drodze wiodącej do Silli” zamordowano króla Jehoasza (2Kl 12:20).

(z hebr.: „posłany; wysłany”).

Sadzawka w Jerozolimie, gdzie Jezus Chrystus kazał ślepemu się umyć, żeby odzyskał wzrok (Jn 9:6, 7, 11). Niewiele o niej wiadomo, choć na ogół utożsamia się ją ze współczesną Birkat Silwan, leżącą nieco na pd. zach. od Miasta Dawidowego. Prawdopodobnie mniej więcej w tym samym miejscu znajdowała się „sadzawka”, do której dobiegał kanał doprowadzający wody z Gichonu, zbudowany na rozkaz króla Ezechiasza (2Kl 20:20; 2Kn 32:30).

Inskrypcja z Siloam została omówiona pod hasłem EZECHIASZ (zob. też ILUSTRACJA, t. 1, s. 960).

W okresie ziemskiej służby Jezusa najwyraźniej wszyscy dobrze wiedzieli o runięciu „wieży w Siloam”, pod którą zginęło 18 osób. Nie wiadomo, gdzie w Jerozolimie znajdowała się ta wieża, choć niektórzy umiejscawiają ją na Ofelu (Łk 13:4).

1. Pustkowie, na które mniej więcej w miesiąc po opuszczeniu Egiptu przybyli Izraelici po odejściu z Elim i z obozowiska nad Morzem Czerwonym. Później obozowali jeszcze w Dofka, Alusz i Refidim, po czym dotarli na pustkowie Synaj (Wj 16:1; 17:1; Lb 33:9-15). Właśnie na pustkowiu Sin zaczęli szemrać i narzekać z powodu braku mięsa. Tam Jehowa zesłał im przepiórki, które ‛pokryły obóz’, i tam też po raz pierwszy jedli mannę. Wtedy to weszło w życie prawo dotyczące sabatu (Wj 16:2-30).

Nie wiadomo dokładnie, gdzie leżało pustkowie Sin, ale z pewnością było to w pd.-zach. części półwyspu Synaj. Geografowie na ogół wskazują na piaszczystą równinę Dabbat ar-Ramla, położoną u podnóża płaskowyżu Synaj i blisko miejsca utożsamianego z Dofka.

2. Jedno z miast Egiptu, na które miał spaść miecz babilońskiego króla Nebukadneccara (Nebukadreccara) (Eze 30:6, 10, 15, 16). Zostało nazwane „twierdzą egipską”. Niektórzy utożsamiają je dziś z Peluzjum, występującym w łacińskiej Wulgacie. Była to starożytna warownia, która dzięki swemu położeniu broniła kraj przed inwazją od strony Azji. Na ogół Peluzjum umiejscawia się w dzisiejszym Tall al-Farama, ok. 32 km na pd. wsch. od Port Saidu nad Morzem Śródziemnym. U wejścia do Egiptu twierdzę tę napotykały karawany i wojska nadciągające z wybrzeża filistyńskiego. Asyryjski król Asurbanipal wspomina o niej w swych rocznikach. Miejsce, gdzie leżało to starożytne miasto, jest dziś otoczone piaskiem i moczarami.

(שׂ) (sin), SZIN (שׁ) (szin).

Dwudziesta pierwsza litera alfabetu hebrajskiego. Stosowano ją do zapisywania dwóch dźwięków, a w późniejszym okresie do ich rozróżnienia użyto znaku diakrytycznego. Kropka umieszczona nad lewym narożnikiem (שׂ) oznaczała wymowę „s”, a nad prawym (שׁ) — wymowę „sz”.