danego uroczyście słowa nawet wtedy, gdyby się okazało, że na tym straci (Ps 15:1-5; por. Rz 1:31; 1Tm 1:10). Nieskazitelność danego człowieka jest więc najbardziej widoczna wówczas, gdy jego oddanie i przywiązanie do prawych zasad moralnych zostaje wystawione na próbę. Nawet jeśli przeciwnicy go wyśmiewają (Hi 12:4; por. Jer 20:7), atakują ostrymi słowami (Ps 64:3, 4), nienawidzą i gwałtownie prześladują (Prz 29:10; Am 5:10), nawet jeśli jest ciężko chory lub przytłoczony kłopotami — człowiek nienaganny bierze wzór z Hioba i bez względu na koszty ‛trzyma się mocno swej nieskazitelności’ (Hi 2:3).

Zachowywanie niezłomnej postawy bez względu na okoliczności jest możliwe nie dzięki osobistej sile moralnej, lecz dzięki głębokiej wierze i zaufaniu do Jehowy i Jego zbawczej mocy (Ps 25:21). Bóg obiecał, że będzie „tarczą” i „twierdzą” strzegącą drogi „chodzących w nieskazitelności” (Prz 2:6-8; 10:29; Ps 41:12). Nieustanne zabieganie o aprobatę Jehowy nadaje ich życiu kierunek i pomaga im zmierzać do celu prostą ścieżką (Ps 26:1-3; Prz 11:5; 28:18). Wprawdzie jak zauważył zakłopotany Hiob, ludzie nienaganni nieraz cierpią pod panowaniem niegodziwców i tak samo jak oni muszą umrzeć, ale Jehowa zapewnia, że „zna dni tych, którzy są nienaganni”, że ich dziedzictwo nie zaginie, że zapewni im spokojną przyszłość i nie odmówi im żadnego dobrodziejstwa (Hi 9:20-22; Ps 37:18, 19, 37; 84:11; Prz 28:10). O prawdziwej wartości człowieka stanowi nie jego zamożność, lecz — jak w wypadku Hioba — nieskazitelna postawa moralna, i to ona zjednuje mu szacunek (Prz 19:1; 28:6). Jego dzieci są szczęśliwe (Prz 20:7), bo mogą brać z niego przykład, a dobre imię ojca i szacunek, jakim się cieszy, są dla nich wspaniałą spuścizną.

Poza Hiobem i Dawidem Pisma Hebrajskie opowiadają o wielu innych ludziach będących wspaniałymi wzorami nieskazitelności. Abraham dowiódł niewzruszonej lojalności wobec Boga, gdy był gotów złożyć w ofierze swego syna Izaaka (Rdz 22:1-12). Daniel i jego trzej towarzysze dali piękny przykład niezłomnej postawy w obliczu prób — zarówno w młodości, jak i w późniejszym wieku (Dn 1:8-17; 3:13-23; 6:4-23). W 11 rozdz. Hebrajczyków apostoł Paweł wymienił cały szereg ludzi żyjących przed Chrystusem, którzy mimo najrozmaitszych trudności zdołali dzięki wierze pozostać niezłomni (na szczególną uwagę zasługują w. 33-38).

Nieskazitelność w Pismach Greckich. Wprawdzie w Chrześcijańskich Pismach Greckich nie występuje słowo „nieskazitelność”, niemniej wyraźnie podkreślono w nich znaczenie lojalności wobec Boga i przywiązania do zasad moralnych. Najpiękniejszym wzorem nieskazitelności i bezgranicznej wiary w siłę i opiekę niebiańskiego Ojca jest Syn Boży, Jezus Chrystus. Dzięki takiej postawie „został wydoskonalony” do pełnienia funkcji Arcykapłana i namaszczonego Króla w niebiańskim Królestwie, wspanialszym od królestwa Dawida (Heb 4:15; 5:7-9; 7:26-28; Dz 2:34, 35). Niezłomne oddanie mieści się w przykazaniu, które Jezus uznał za najważniejsze ze wszystkich: ‛Masz miłować Jehowę Boga całym sercem i umysłem, całą duszą i siłą’ (Mt 22:36-38). Znaczenie niewzruszonego przywiązania do prawych zasad zostało też uwypuklone w słowach Jezusa: „Macie zatem być doskonali, tak jak wasz Ojciec niebiański jest doskonały” (Mt 5:48; gr. słowa związane z pojęciem „doskonałości” kryją w sobie myśl o „zupełności” i poniekąd przypominają omówione powyżej terminy hebr.).

Nauki Jezusa podkreślały znaczenie czystości serca, rzetelności, szczerości, wyzbycia się obłudy — czyli rozmaitych przejawów moralnej nieskazitelności (Mt 5:8; 6:1-6, 16-18, 22, 23; Łk 11:34-36). Apostoł Paweł, podobnie jak Dawid i inni dawniejsi słudzy Boży, chciał się cieszyć opinią człowieka nieposzlakowanego i nienagannego. Nikt nie mógł się dopatrzyć nieuczciwości czy krętactwa ani w jego usługiwaniu, ani w kontaktach z drugimi ludźmi (2Ko 4:1, 2; 6:3-10; 8:20, 21; 1Ts 1:3-6).

Paweł i inni pierwsi chrześcijanie dowiedli też swej nieskazitelności przez skrupulatne wykonywanie zleconego im zadania, niezrażanie się przeciwnościami i niezłomne oddanie dla Boga mimo niedostatku, prześladowań i cierpień (Dz 5:27-41; 2Ko 11:23-27).

Właściwość ciała, które nie podlega rozkładowi, skażeniu ani zniszczeniu.

Bezpośrednie wzmianki o nieskażoności czy niezniszczalności występują tylko w Chrześcijańskich Pismach Greckich. Termin „nieskażoność” jest tłumaczeniem greckiego rzeczownika aftharsía, składającego się z przedrostka a („nie; bez”), będącego zaprzeczeniem, oraz formy słowa ftheíro, które oznacza „skazić” (2Ko 11:3) lub „zepsuć” (1Ko 15:33), a więc doprowadzić do gorszego stanu, a także „niszczyć; ulec zagładzie” (1Ko 3:17; 2Pt 2:12). Przymiotnik áfthartos jest oddawany przez „niezniszczalny” lub „nie podlegający skażeniu”.

Podleganie skażeniu. Chcąc zrozumieć, czym jest nieskażoność, warto najpierw przeanalizować zastosowanie greckich wyrazów oznaczających skażenie i podleganie skażeniu czy zniszczeniu. Trzeba przy tym pamiętać, że coś może być zniszczalne, podlegać skażeniu, ale nie musi to oznaczać, że już uległo skażeniu.

Skażeniu czy zniszczeniu może podlegać zarówno coś materialnego, jak i niematerialnego. Uczestnicy greckich zmagań sportowych zabiegali o koronę „zniszczalną”, a więc taką, która mogła się popsuć, zmarnieć, obrócić w nicość (1Ko 9:25). Zniszczeniu może ulec nawet srebro i złoto (które roztwarza się w wodzie królewskiej) (1Pt 1:18; por. Jak 5:3). Statki mogą ‛ulec rozbiciu’, czyli dosłownie ‛zostać doszczętnie zniszczone’ (forma wyrazu diaftheíro, będącego wzmocnioną postacią omawianego terminu) (Obj 8:9). To samo słowo greckie jest użyte w odniesieniu do ‛rujnowania’ ziemi (Obj 11:18). Człowiek jako stworzenie fizyczne jest zniszczalny (Rz 1:23); jego niedoskonałe ciało, które nawiedzają choroby, w końcu umiera i się rozkłada (Dz 13:36). Skażeniu lub zniszczeniu może też ulec coś niematerialnego, np. pożyteczne zwyczaje psuje złe towarzystwo (1Ko 15:33), a ludzie o skażonych umysłach porzucają szczerość, czystość moralną i prawdę (2Ko 11:3; 1Tm 6:5; 2Tm 3:8), co prowadzi do zepsucia moralnego i skażenia osobowości (Ef 4:22; Judy 10).

Nawet doskonałe ciało ludzkie nie jest niezniszczalne i w tym sensie podlega skażeniu. Dlatego apostoł Paweł zaznaczył, że Jezus został wskrzeszony z martwych, „by już nie wrócił do skażenia” (Dz 13:34), co oznacza, iż już nigdy nie powróci do życia w zniszczalnym ciele ludzkim. Jedynie dzięki interwencji Boga ziemskie ciało Jego Syna „nie ujrzało skażenia” w grobie (Dz 2:31; 13:35-37). Nie zostało jednak zachowane, by w nim bytował po zmartwychwstaniu, ponieważ apostoł Piotr wyjaśnił, że Jezus „uśmiercony został w ciele, ale ożywiony w duchu” (1Pt 3:18). Najwyraźniej więc Bóg usunął je w cudowny sposób, aby nie uległo rozkładowi (zob. CIAŁO 1 [Fizyczne ciało Chrystusa]).

Aniołowie są co prawda stworzeniami duchowymi, ale też mają zniszczalne ciała i mogą zostać zgładzeni (Mt 25:41; 2Pt 2:4; por. Łk 4:33, 34).

Ludzie w niewoli skażenia. Adam nawet jako człowiek doskonały miał zniszczalne ciało, ale dopiero gdy zbuntował się przeciwko Bogu, popadł w „niewolę skażenia”, w którą tym samym dostali się wszyscy jego potomkowie, cała rodzina ludzka (Rz 8:20-22). Owa niewola jest skutkiem występku i grzechu (Rz 5:12) i wiąże się z niedoskonałością ciała, a ta z kolei prowadzi do chorób, starzenia się i śmierci. Dlatego „kto sieje ze względu na swe ciało, ten z ciała żąć będzie zepsucie” i nie dostąpi życia wiecznego, obiecanego tym, którzy sieją ze względu na ducha (Gal 6:8; por. 2Pt 2:12, 18, 19).

Chrześcijanie obdarzeni nieskażonością. Jak już zaznaczono, Pisma Hebrajskie nie wspominają bezpośrednio o nieskażoności czy niezniszczalności i często podkreślają, że dusza ludzka umiera. Dlatego apostoł Paweł powiedział, iż Chrystus Jezus „na życie i nieskażoność rzucił światło przez dobrą nowinę” (2Tm 1:10). Za jego pośrednictwem Bóg wyjawił świętą tajemnicę swego zamierzenia, zgodnie z którym chrześcijanom namaszczonym duchem powierzy zaszczyt panowania ze swym Synem w niebiosach (Łk 12:32; Jn 14:2, 3; por. Ef 1:9-11). Wskrzeszając ich Wybawcę, Jezusa Chrystusa, dał im żywą nadzieję, że w niebiosach jest dla nich zachowane „dziedzictwo niezniszczalne i nieskalane, i niewiędnące” (1Pt 1:3, 4, 18, 19; por. 1Ko 9:25). Choć jeszcze pozostają w ciele, dostępują ponownego narodzenia — zostają uznani za duchowych synów Bożych, zrodzonych „z niezniszczalnego nasienia, przez słowo Boga, który żyje i trwa” (1Pt 1:23; por. 1Jn 3:1, 9).

Wprawdzie Bóg traktuje tych chrześcijan powołanych do niebiańskiego Królestwa jak swych duchowych synów i przyrzeka im niezniszczalne dziedzictwo, ale dopóki są w ciele na ziemi, nie obdarza ich ani nieśmiertelnością, ani nieskażonością. Świadczy o tym okoliczność, że dalej ‛szukają chwały i szacunku, i nieskażoności przez wytrwałość w dobrym dziele’ (Rz 2:6, 7). „Nieskażoność”, której szukają, to najwyraźniej coś więcej niż tylko nieuleganie zepsuciu moralnemu. Dzięki kroczeniu śladami Chrystusa i okazywaniu wiary w jego ofiarę okupu owi chrześcijanie już uniknęli „skażenia, które jest na świecie wskutek pożądliwości” (2Pt 1:3, 4), ‛miłują w nieskażoności swego Pana, Jezusa Chrystusa’ i ‛odznaczają się nieskażonością w swoim nauczaniu’ (Ef 6:24; Tyt 2:7, 8). Z pierwszego listu Pawła do Koryntian wynika, że nieskażoność, której wraz z chwałą i szacunkiem wytrwale szukają, zostanie im przyznana w chwili zmartwychwstania, gdy będą wyniesieni do chwały jako prawdziwi duchowi synowie Boży.

Nieśmiertelność i nieskażoność po zmartwychwstaniu. Chrystus Jezus otrzymał nieśmiertelność i „życie niezniszczalne”, gdy został wskrzeszony z martwych (1Tm 6:15, 16; Heb 7:15-17). Będąc ‛dokładnym wyobrażeniem samej istoty’ swego Ojca, który jest niezniszczalnym Bogiem (Heb 1:3; 1Tm 1:17), zmartwychwstały Jezus także jest niezniszczalny, nie podlega skażeniu.