(hebr. kanéh).

Hebrajskie słowo kanéh jest często tłumaczone na „łodyga” (Rdz 41:5, 22), ‛ramię’ (Wj 25:31, 32) albo „trzcina” (1Kl 14:15). Jednakże w niektórych wersetach kontekst lub jakiś wyraz określający wskazuje, że chodzi o aromatyczną roślinę, i wtedy kanéh jest oddawane jako „słodka trzcina” (Wj 30:23; Iz 43:24) lub „tatarak” (PnP 4:14).

„Słodka trzcina” wchodziła w skład olejku do świętego namaszczania, przy czym określenie „słodka” dotyczyło nie smaku, lecz zapachu (Wj 30:22-25). „Tatarak” wymieniono w Pieśni nad Pieśniami 4:14 wśród innych wonnych roślin. Jehowa za pośrednictwem proroka Izajasza zganił grzesznych Izraelitów, że nie ‛kupili’ (hebr. kaníta) na potrzeby świątyni „słodkiej trzciny” (kanéh), co w języku hebrajskim tworzy grę słów (Iz 43:24). Poza tym Jeremiasz wspomniał o trzcinie dostarczanej „z dalekiej krainy” (Jer 6:20), a Ezechiel zaliczył tatarak do towarów, które nabywał bogaty Tyr (Eze 27:3, 19).

Greckim odpowiednikiem hebrajskiego słowa kanéh, użytym przez tłumaczy Septuaginty, jest wyraz kálamos, który też przede wszystkim oznacza „trzcinę”.

Wielu biblistów utożsamia słodką trzcinę wspomnianą w Pismach Hebrajskich z rosnącą w Indiach aromatyczną byliną z rodziny traw, np. z palczatką imbirową (Cymbopogon martini), z której liści otrzymuje się przez wygniatanie pachnący olejek nazywany olejkiem dżindżergrasowym. Inne gatunki tych indyjskich traw o słodkim zapachu dostarczają olejku cytronelowego i lemongrasowego. Pogląd, że słodka trzcina może się odnosić do jednego lub kilku gatunków tych traw, opiera się głównie na słowach Jeremiasza, iż pochodziła z „dalekiej krainy”, którą w tym wypadku byłyby Indie. Jednakże mogła się wywodzić również z innych terenów, jak na to wskazuje proroctwo Ezechiela (Eze 27:19). Nie wiadomo więc dokładnie, jakiego rodzaju aromatycznej trzciny dotyczą wzmianki biblijne.

Wysuszone źdźbła zbóż, np. pszenicy i jęczmienia. W Biblii słomą nazywa się zwłaszcza pozostałości po młocce. W starożytności słomą karmiono zwierzęta domowe (czasem dodawano ją do innej paszy) (Rdz 24:25, 32; Sdz 19:19; 1Kl 4:28; Iz 11:7; 65:25). Używano jej też do wyrobu cegieł (Wj 5:7-18; zob. CEGŁA). W znaczeniu przenośnym wspomniano o słomie w związku z zagładą niegodziwych (Hi 21:18) oraz ujarzmieniem i upokorzeniem Moabu (Iz 25:10-12). O potężnym Lewiatanie powiedziano, że żelazo jest dla niego jak słoma (Hi 41:1, 27).

Jedno z biblijnych określeń dużego jeziora zwanego obecnie Morzem Martwym (Jam ha-Melach). Uchodzi do niego rzeka Jordan.

Nazwa. Morze Słone to pierwsza i najczęściej używana biblijna nazwa tego morza — całkiem stosowna, gdyż jest to najbardziej zasolony zbiornik wodny na Ziemi (Rdz 14:3; Lb 34:3, 12; Joz 15:2, 5). Znany był również jako morze Araby (Pwt 4:49; 2Kl 14:25), leży bowiem w wielkim rowie tektonicznym, którego częścią jest Araba. Czasami jednak po wyrażeniu „morze Araby” dodawano jeszcze „Morze Słone”, jak gdyby chciano dokładniej wskazać, którego zbiornika dotyczy to pierwsze określenie (Pwt 3:17; Joz 3:16; 12:3). Ponieważ morze to stanowiło część wsch. granicy Ziemi Obiecanej, było też zwane „morzem wschodnim” — w odróżnieniu od „morza zachodniego”, czyli Śródziemnego (Jl 2:20; Eze 47:18; Za 14:8). Józef Flawiusz, który wiedział, że na powierzchnię tego morza wypływają czasem duże bryły asfaltu, nazwał je Jeziorem Asfaltowym (Wojna żydowska, I, XXXIII, 5 [657]; IV, VIII, 4 [479]). Najwyraźniej dopiero od II w. n.e. zaczęto odnosić do niego określenie Morze Martwe. Arabska nazwa tego jeziora brzmi Bahr Lut, czyli „Morze Lota”.

Warunki naturalne. Morze Słone jest podłużne — ma ok. 15 km szerokości i ok. 75 km długości, przy czym długość podlega sezonowym wahaniom. W pd.-wsch. odcinku linii brzegowej wcina się w morze duży półwysep zwany Lisan („język”). Obecnie półwysep ten rozdziela morze na dwie części, połączone ze sobą kanałem. Fragment na pd. od półwyspu jest stosunkowo płytki, natomiast główna, pn. część morza osiąga głębokość ok. 400 m. Powierzchnia morza znajduje się jakieś 400 m poniżej poziomu Morza Śródziemnego, co sprawia, że jest to najniżej położone miejsce na Ziemi.

Wschodni brzeg (na pn. od Lisanu) stanowią głównie piaskowcowe klify, które wznoszą się stromo do poziomu płaskowyżu moabskiego. Nagie wzgórza poprzecinane są kilkoma wąwozami z potokami uchodzącymi do morza, a największym z nich jest Arnon. Na wsch. i pd. od półwyspu rozciąga się dobrze nawodniona przez potoki równina. Południowy kraniec morza to płaskie solnisko. Wapienne skały na zach. brzegu nie są tak urwiste jak te na wsch. Wzgórza judzkie tworzą tarasy i leżą nieco dalej od morza, ale są bardzo jałowe, gdyż nie ma tam żadnych stałych potoków. Plaża i stoki po zach. stronie umożliwiają podróżowanie brzegiem morza. Na wysokim wzniesieniu naprzeciwko Lisanu znajdują się ruiny