(„kłótnia w Kadesz”).

Południowy kraniec terytorium Izraela z wizji Ezechiela (Eze 47:13, 19; 48:28). Nazwa Meribat-Kadesz nawiązuje do sytuacji, gdy Izraelici kłócili się z Jehową przy „wodach Meriba” w czasie pobytu w Kadesz (Lb 20:1-13; zob. KADESZ, KADESZ-BARNEA; MERIBA 2).

(prawdopodobnie: „walczący z Baalem” lub „Baal podejmuje się obrony”).

Wnuk króla Saula, syn Jonatana i ojciec Micheasza (1Kn 8:33, 34). Jest to zapewne inne imię Mefiboszeta. Również inne postaci miały dwa imiona, np. Eszbaal był też zwany Isz-Boszetem (por. 2Sm 2:8 z 1Kn 8:33).

Imię Merib-Baal występuje w tekście hebrajskim 1 Kronik 9:40 w dwóch nieco różnych formach (Meríw báʽal i Meri-wáʽal). Pierwsza z nich pojawia się również w 1 Kronik 8:34. O tym, że może chodzić o Mefiboszeta, świadczy okoliczność, iż jego syn miał na imię Micha, a Merib-Baala — Micheasz (por. 2Sm 9:12 z 1Kn 9:40). W języku hebrajskim oba te imiona zapisywane są bardzo podobnie.

Hebrajska forma imienia Marduk, noszonego przez najważniejsze bóstwo babilońskie, którego upadek zgodnie z proroctwem miał nastąpić wraz z upadkiem Babilonu (Jer 50:2).

Od imienia tego boga zostali nazwani babilońscy królowie Merodach-Baladan (Iz 39:1) i Ewil-Merodach (2Kl 25:27). Kiedy król Hammurabi wyróżnił Babilon, czyniąc go stolicą Babilonii, również bóg Merodach zyskał na znaczeniu. Przypisano mu atrybuty wcześniejszych bogów. Przypuszcza się też, że babilońscy kapłani zmienili treść mitów, czyniąc z Merodacha pogromcę bogini Tiamat oraz stwórcę świata i ludzi. Według tekstów babilońskich Marduk (Merodach) był synem Ea (boga władającego żywiołem wody), mężem Sarpanitu i ojcem Nabu (Nebo).

Panowanie nad Babilonem było ściśle związane z posągiem Merodacha stojącym w świątyni zwanej Esangilą, gdyż królem Babilonu nie zostawało się przez koronację, lecz przez ujęcie dłoni tego boga. Ceremonię powtarzano rokrocznie z okazji święta Nowego Roku. Nawet w czasach, gdy kontrolę nad Babilonią sprawowali Asyryjczycy, ich królowie zawsze musieli przybywać do Babilonu na to święto, aby uprawomocnić swe roszczenia do tronu przez ujęcie dłoni Merodacha.

W myśl zapowiedzi proroka Jeremiasza dotyczącej upadku Babilonu Merodach ‛miał się przerazić’. Sprawdziło się to w tym sensie, że nie był w stanie nic zrobić, gdy babilońskie mocarstwo światowe traciło swą pozycję, a ponieważ zdobywcy Babilonu czcili inne bóstwa, przyszłość Merodacha malowała się w ciemnych barwach (Jer 50:2; zob. BEL; BOGOWIE I BOGINIE [Bóstwa babilońskie]).

(z babil.: „Marduk dał syna”).

„Syn Baladana” i król Babilonu, który po odzyskaniu zdrowia przez judzkiego króla Ezechiasza posłał do niego listy i dar (Iz 39:1). W 2 Królów 20:12 został nazwany „Berodach-Baladanem”, ale z reguły uważa się, iż jest to wynik błędu kopisty lub próby transkrypcji akadyjskiej spółgłoski, której odpowiada dźwięk pomiędzy „m” a „b”.

W asyryjskich i babilońskich inskrypcjach klinowych Merodach-Baladan występuje jako „Mardukapaliddina” — władca chaldejskiej krainy znanej jako Bit-Jakini, obejmującej bagniste tereny u pn. wybrzeży Zatoki Perskiej, na pd. od Babilonu.