umocnionej przez Heroda twierdzy Masada, gdzie w 73 r. n.e. Rzymianie pokonali ostatnich stawiających opór Żydów. Dalej na pn. leży oaza En-Gedi. Na pn. krańcu morza wpływa do niego Jordan, którego słodka woda miesza się z bardzo zasoloną wodą morską.

Woda. Woda Morza Martwego jest wyjątkowo słona — dziewięć razy bardziej niż woda w oceanach. Morze to nie ma żadnego ujścia, więc większa część wpływającej do niego wody wyparowuje na skutek gorąca, pozostawiając w nim sole mineralne. Ich stężenie w morzu jest tak duże, że nie mogą w nim żyć żadne ryby, nawet słonowodne. Nieliczne ryby występujące w słonawej wodzie tam, gdzie do morza wpada słodka woda z rzeki, giną, gdy dostaną się do właściwego morza. Okoliczność ta podkreśla znaczenie słów Ezechiela o potoku ze świątyni Jehowy, który uchodził do „wschodniego morza” i uzdrawiał jego wody, dzięki czemu żyło w nich tyle ryb, ile w Morzu Śródziemnym, i mogło tam kwitnąć rybołówstwo (Eze 47:8-10, 18). Woda ma też dużą gęstość, co sprawia, że przedmioty łatwo unoszą się na powierzchni, a ponadto jest zazwyczaj gładka, gdyż lekkie podmuchy wiatru jej nie marszczą.

Sodoma i Gomora. Powszechnie uważa się, że Sodoma i Gomora leżały w okolicach pd. krańca Morza Słonego. Królowie tych miast podążali z innymi „ku nizinie Siddim, to jest ku Morzu Słonemu”, co sugeruje, że nizina Siddim została zalana przez jego wody (Rdz 14:3). Region Sodomy i Gomory, gdzie osiedlił się Lot, był ‛dobrze nawodniony, jak ogród Jehowy’ (Rdz 13:10-12). Nawet dzisiaj na pd.-wsch. wybrzeżu rośnie bujna roślinność i można tam uprawiać pszenicę, jęczmień, daktyle i winorośl. Duże ilości asfaltu i soli, zwłaszcza w części pd., również pasują do biblijnej relacji o Sodomie i Gomorze (Rdz 14:10; 19:24-26).

(hebr. mallúach).

Określenie to występuje w Biblii tylko raz i odnosi się do rośliny zbieranej przez ubogich na pokarm (Hi 30:4). Jak się przypuszcza, to hebrajskie słowo pochodzi od rdzenia oznaczającego „sól” i bywa tłumaczone na „malwa” (Bp, BT), „lebioda” (Bw) czy „dzikie chwasty” (KUL). Przetłumaczenie go na „malwa” najwyraźniej wynika z podobieństwa hebrajskiego słowa mallúach i greckiego molòche,