Górzysta kraina na pd.-zach. wybrzeżu Azji Mniejszej. Na pn. zach. graniczyła z Karią, na pn. z Frygią i Pizydią, a na pn. wsch. z Pamfilią. Pokrywające ją wzniesienia należą do gór Taurus i zwłaszcza we wsch. części dochodzą prawie do samego wybrzeża. Przecinają je żyzne doliny rzek, z których największa nazywała się Ksantos (obecnie Koca Çay). Wzgórza są porośnięte bujną roślinnością, a na stokach gór wypasa się owce.

W związku z podróżami apostoła Pawła wymieniono dwa miasta w Licji: Patarę i Mirę. Nie ma jednak żadnych wzmianek o tym, by Paweł tam głosił (Dz 21:1; 27:5).

W starożytnej hebrajszczyźnie liczby zapisywano słownie. Jakiś czas po niewoli babilońskiej Żydzi przyswoili sobie zwyczaj używania liter alfabetu do oznaczania liczb. Nie stosowali go jednak jeszcze w rękopisach Biblii, które powstały po powrocie z wygnania. Do najstarszych zabytków pisma hebrajskiego zalicza się inskrypcję w tunelu wodnym Siloam (wykutym najprawdopodobniej za panowania Ezechiasza [745-717 p.n.e.]), w której wymiary podano słownie. Taka metoda zapisywania liczb podnosi dokładność i wiarogodność manuskryptów Pism Hebrajskich, gdyż podczas częstego przepisywania zwykle łatwiej pomylić cyfrę niż słowo.

W języku hebrajskim liczby powyżej dziesięciu notowano jako połączenie słów, np. 12 to „dwa i dziesięć” (Rdz 14:4), z tym że 20 zapisywano jako formę lm. od „dziesięć”, 30 — jako lm. od „trzy”, 40 — od „cztery” itd. Sto było osobnym słowem, a 200 — jego liczbą podwójną. Następne „setki”, począwszy od 300, tworzono z dwóch słów. Najwyższą liczbą wyrażoną po hebrajsku jednym słowem było 20 000 — liczba podwójna wyrazu oznaczającego 10 000 (dziesiątki tysięcy to miriady). Większe liczby zapisywano za pomocą kilku słów. Na przykład w 1 Kronik 5:18 liczba 44 760 to dosłownie: czterdzieści i cztery tysiące i siedem setek, i sześćdziesiąt. Milion notowano jako tysiąc tysięcy (2Kn 14:9). Rodzina Rebeki błogosławiła ją słowami: „Obyś ty, siostro nasza, stała się tysiącami dziesiątek tysięcy [dosł. „tysiącami miriadów”]” — i potomstwo Rebeki rzeczywiście rozrosło się do wielu milionów (Rdz 24:55, 60). Daniel ujrzał w wizji, jak przed Jehową stało „dziesięć tysięcy dziesiątek tysięcy” (Dn 7:10).

Czasami liczby zaokrąglano i podawano wartość przybliżoną, np. w Psalmie 90:10, gdzie psalmista mówi o granicznym wieku człowieka, a przypuszczalnie także w 1 Królów 19:18 (7000 tych, którzy nie uklękli przed Baalem) oraz w 2 Kronik 14:9 (milion Etiopczyków pokonanych przez Asę).

W Chrześcijańskich Pismach Greckich liczby są na ogół zapisywane słownie. Na przykład w kodeksach synajskim i aleksandryjskim w ten sposób wyrażono „liczbę bestii” (Obj 13:18).

Nie chodzi o numerologię. Pismo Święte jest księgą zarówno historyczną, jak i proroczą, dlatego podane w nim liczby mogą mieć znaczenie albo dosłowne, albo symboliczne; na ich sens zwykle wskazuje kontekst. Niektóre liczby często występują w Biblii jako symbole i w takich wypadkach od znajomości ich przenośnego znaczenia zależy zrozumienie tekstu. Jednakże biblijnego zastosowania liczb nie należy mylić z numerologią, która przypisuje mistyczny, okultystyczny sens cyfrom i liczbom oraz ich kombinacjom i sumom. Wywodzi się ona najwyraźniej ze starożytnego Babilonu i podobnie jak inne odmiany wróżbiarstwa jest potępiana przez Boga (Pwt 18:10-12).

Poniżej omówiono kilka przenośnych znaczeń niektórych liczb często występujących w Biblii.

Jeden. Używana symbolicznie, liczba ta wskazuje na jedyność, wyjątkowość, niepowtarzalność, a także na jedność i zgodność celów oraz czynów. „Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa” — oświadczył Mojżesz (Pwt 6:4). Tylko On jest Panem Wszechwładnym. Nikt Mu nie dorównuje. Nie dzieli z nikim swej chwały, w przeciwieństwie do pogańskich triad (Iz 42:8; Dz 4:24; Obj 6:10). Między Jehową i Jezusem Chrystusem panuje jedność celów i działania (Jn 10:30), a uczniowie Chrystusa powinni być całkowicie zjednoczeni z Bogiem i Jego Synem oraz ze sobą nawzajem (Jn 17:21; Gal 3:28). Trafnym przykładem takiej jedności jest związek małżeński (Rdz 2:24; Mt 19:6; Ef 5:28-32).

Dwa. Liczba dwa często pojawia się w kontekście prawnym. Zgodność relacji dwóch świadków przydaje wagi ich zeznaniom. Do rozpoznania sprawy przez sędziów potrzeba było dwóch, a nawet trzech świadków. Zasada ta obowiązuje także w zborze chrześcijańskim (Pwt 17:6; 19:15; Mt 18:16; 2Ko 13:1; 1Tm 5:19; Heb 10:28). Bóg trzymał się jej, gdy przedstawiał swego Syna jako Wybawcę rodu ludzkiego. Jezus powiedział: „W waszym Prawie jest napisane: ‚Świadectwo dwóch ludzi jest prawdziwe’. Ja sam świadczę o sobie i świadczy o mnie Ojciec, który mnie posłał” (Jn 8:17, 18).