w Okręgu Jordanu, między Sukkot a Caretan, odlewano przedmioty z miedzi (1Kl 7:46).

Na podstawie powyższych wzmianek Sukkot na ogół utożsamia się ze współczesnym Tall Dajr ʽAlla (zwanym też Sukkot), leżącym ok. 5 km na wsch. od Jordanu i niedaleko na pn. od Jabboku, w miejscu, gdzie potok ten wypływa spomiędzy wzgórz. Pierwotna nazwa mogła się zachować w nazwie pobliskiego Tall al-Achsas, gdyż jest to arabski odpowiednik hebrajskiego Sukkot. Tall Dajr ʽAlla góruje nad żyzną równiną; być może to właśnie ją nazwano w Psalmie 60:6 i 108:7 „niziną Sukkot”.

2. Pierwsze wymienione miejsce postoju Izraelitów w drodze nad Morze Czerwone (Wj 12:37). Ponieważ nie jest znane położenie Rameses, z którego wyszli Izraelici, ani Etam, gdzie mieli następny postój, trudno także zlokalizować Sukkot (Wj 13:20). Można tylko powiedzieć, że najprawdopodobniej leżało w odległości jednego dnia drogi (30-50 km) od pustkowia Etam, które zapewne rozciągało się wzdłuż pn.-zach. skraju półwyspu Synaj.

(„szałasy Benota”).

Bóstwo czczone przez Babilończyków, których król asyryjski osiedlił w miastach Samarii po uprowadzeniu stamtąd Izraelitów z dziesięcioplemiennego królestwa (2Kl 17:30). Niektórzy uczeni sugerują, że Sukkot-Benot to hebrajska forma imienia Sarpanitu, żony Merodacha (Marduka). Inni wolą identyfikować tego boga z samym Merodachem, ponieważ Sukkot-Benot może być odpowiednikiem tytułu Sakutbanʼwat, który znaczy „doradca; stwórca ziemi”. Uważa się, że tytuł ten nosił właśnie Merodach, uznawany przez Babilończyków za stwórcę świata.

Odpowiednik greckiego słowa syneídesis, które składa się z dwóch członów: syn („razem; wespół”) oraz eídesis („wiedza; poznanie”) i dosłownie znaczy „wspólna wiedza”, inaczej mówiąc, „wiedza posiadana wspólnie z samym sobą”. Sumienie jest zdolnością przyjrzenia się sobie i dokonania samooceny, dania o sobie świadectwa. Apostoł Paweł tak opisał działanie swego sumienia: „Moje sumienie świadczy wespół ze mną w duchu świętym” (Rz 9:1).

Sumienie to dar od Boga. Jest świadomością dobra i zła, wewnętrznym głosem, który oskarża lub uniewinnia niczym sędzia. Można je jednak szkolić za pomocą myśli i czynów, jak również przekonań i zasad przyswajanych pod wpływem nabywanej wiedzy oraz własnych doświadczeń. Na tej podstawie sumienie dokonuje oceny tego, co dana osoba robi lub zamierza zrobić. Jeżeli jest to sprzeczne z ustalonym wzorcem, sumienie wysyła sygnał ostrzegawczy — chyba że wcześniej ktoś je znieczulił przez wielokrotne zlekceważenie jego głosu. Sumienie może więc pełnić rolę moralnego urządzenia alarmowego, dzięki któremu dobre postępowanie sprawia przyjemność, a złe — przykrość.

Z sumieniem został stworzony już pierwszy człowiek. Świadczy o tym zachowanie Adama i Ewy, którzy po złamaniu prawa Bożego próbowali się ukryć (Rdz 3:7). A w Rzymian 2:14, 15 powiedziano: „Kiedy bowiem ludzie z narodów, nie mający prawa, z natury czynią to, co jest w prawie, ludzie ci, chociaż nie mają prawa, sami dla siebie są prawem. Właśnie oni pokazują, że treść prawa jest zapisana w ich sercach, gdy ich sumienie świadczy wraz z nimi i we własnych myślach są oskarżani lub też uniewinniani”. A zatem także niechrześcijanie mają sumienie. Jest tak właśnie dlatego, że podobnie jak wszyscy inni ludzie, pochodzą oni od Adama i Ewy. Wiele praw w różnych krajach pozostających poza zasięgiem wpływów chrześcijaństwa nie koliduje z sumieniem ucznia Chrystusa. Tamtejsi ustawodawcy sformułowali je, kierując się własnym sumieniem. Jest ono dane wszystkim ludziom i to do niego odwołują się swym postępowaniem i głoszeniem chrześcijanie (2Ko 4:2).

Sumienie trzeba odpowiednio szkolić, gdyż w przeciwnym razie może wprowadzać w błąd. Jeżeli nie zostało ukształtowane na słusznych, zgodnych z prawdą wzorcach, nie jest wiarogodnym przewodnikiem. Jego wskazania mogą ulec wypaczeniu pod wpływem zwyczajów, obrzędów czy wierzeń rozpowszechnionych w danym środowisku. Gdy odwołuje się do takich niewłaściwych norm, dokonuje błędnej oceny dobra i zła. Świadczy o tym chociażby zapowiedź Jezusa, że ludzie będą nawet zabijać sług Boga w mniemaniu, iż pełnią dla Niego służbę (Jn 16:2). Saul (późniejszy apostoł Paweł) wyruszył przeciwko chrześcijanom w morderczych zamiarach, wierząc, że da tym wyraz gorliwości dla Boga (Dz 9:1; Gal 1:13-16). Żydzi wskutek mylnego pojmowania Pisma Świętego w gruncie rzeczy zaczęli walczyć z Bogiem (Oz 4:1-3; Dz 5:39, 40; Rz 10:2, 3). A zatem chcąc trafnie oceniać sprawy i iść przez życie prostą drogą, trzeba należycie wyszkolić sumienie na podstawie Słowa Bożego (2Tm 3:16; Heb 4:12). Chrześcijanin musi posiadać niezmienny, prawidłowy punkt odniesienia, którym mogą być tylko zasady ustalone przez Boga.

„Dobre sumienie”. ‛Kto przystępuje do Boga, musi mieć oczyszczone sumienie’ (Heb 10:22).