Chociaż więc człowiek powierzchowny i krótkowzroczny mógłby zarzucać Bogu stronniczość, to głębsza analiza Jego postępowania i spojrzenie na nie z szerszej perspektywy ujawnia, że zawsze powodował się On wspaniałą, wręcz niepojętą dla ludzi bezstronnością i sprawiedliwością. Tak umiejętnie pokierował biegiem wydarzeń, żeby droga do uzyskania Jego łaski i dostąpienia życia stanęła otworem przed wszystkimi ludźmi (Iz 55:8-11; Rz 11:33).

Bezstronny wobec Dawida. Jehowa oznajmił Mojżeszowi, że bynajmniej nie puszcza bezkarnie występku (Wj 34:6, 7; Kol 3:25). Nie odstąpił od tej reguły nawet w wypadku swego umiłowanego sługi Dawida, z którym zawarł przymierze co do Królestwa. Poniósł on surową karę za swe grzechy. Kiedy zgrzeszył przeciwko Bogu w związku z Batszebą i jej mężem Uriaszem, Jehowa oznajmił: „Oto wzbudzam przeciwko tobie nieszczęście z twego własnego domu; i na twoich oczach wezmę twoje żony, i dam je twemu bliźniemu, a on położy się z twoimi żonami na oczach tego słońca. Wprawdzie ty działałeś w skrytości, lecz ja uczynię to wobec całego Izraela i wobec słońca” (2Sm 12:11, 12).

Biblia donosi, że członkowie najbliższej rodziny rzeczywiście przysporzyli Dawidowi ogromnych kłopotów (2Sm 13-18; 1Kl 1). Bóg nie uchronił go przed tymi zgryzotami, choć przez wzgląd na przymierze co do Królestwa nie odebrał mu życia (2Sm 7:11-16). Potwierdziły się słowa żyjącego wcześniej Elihu: „Jest Ktoś, kto nie traktował stronniczo książąt” (Hi 34:19). Niemniej na podstawie przyszłej ofiary Jezusa Chrystusa Jehowa mógł przebaczyć skruszonemu Dawidowi, nie łamiąc swych prawych i sprawiedliwych zasad (Rz 3:25, 26). Na mocy tejże ofiary będzie też mógł sprawiedliwie i bezstronnie wynagrodzić niesłuszne cierpienia Uriaszowi i innym ludziom, wskrzeszając ich z martwych (Dz 17:31).

Wskazówki dla sędziów. Jehowa stanowczo przestrzegł przed stronniczością izraelskich sędziów. Wyraźnie im polecił: „Nie wolno wam być stronniczymi w sądzie” (Pwt 1:17; 16:19; Prz 18:5; 24:23). Nie mogli stronniczo traktować ubogich — ani z uwagi na ich biedę, ani ze współczucia, ani na przekór bogatym. Ale nie mieli też faworyzować kogoś zamożnego — przez wzgląd na jego majątek, dla wkupienia się w jego łaski, za łapówkę ani ze strachu przed jego władzą czy wpływami (Kpł 19:15). Bóg potępił niewiernych kapłanów izraelskich, którzy występowali w charakterze sędziów — zarzucił im łamanie Jego praw, a zwłaszcza okazywanie stronniczości (Mal 2:8, 9).

W zborze chrześcijańskim. Dla chrześcijan bezstronność jest prawem, a stronniczość grzechem (Jak 2:9). Osoby okazujące względy w sposób stronniczy stają się „sędziami podejmującymi niegodziwe rozstrzygnięcia” (Jak 2:1-4). Nie kierują się mądrością z góry, która wystrzega się stronniczych wyróżnień (Jak 3:17). Chrześcijanie pełniący w zborze odpowiedzialne funkcje muszą brać sobie do serca słowa skierowane przez apostoła Pawła do Tymoteusza, który także był nadzorcą: „Uroczyście przykazuję ci przed Bogiem i Chrystusem Jezusem, i wybranymi aniołami, żebyś tego przestrzegał bez uprzedzenia, nie czyniąc nic z nieprzychylnym nastawieniem”. O przestrodze tej powinni pamiętać szczególnie wtedy, gdy zajmują się w zborze sprawami sądowniczymi (1Tm 5:19-21).

‛Podziwianie osobistości dla własnej korzyści’. Stronniczość może pociągnąć za sobą najsurowsze potępienie. Juda, przyrodni brat Jezusa, napisał o pewnych osobach: „Są to szemracze, ludzie, którzy się skarżą na swój los w życiu, postępujący według swoich pragnień, a ich usta mówią nadęte słowa, oni zaś dla własnej korzyści podziwiają osobistości” (Judy 16). Dodał, że „są to ci, którzy wywołują podziały, ludzie zezwierzęciali, nie mający usposobienia duchowego” (Judy 19). Gładkimi słowami i pochlebstwami mogą pociągnąć za sobą innych, podobnie jak opisani przez Pawła mężczyźni, którzy „chytrze wciskają się do domów i uprowadzają jako swych jeńców słabe kobiety obarczone grzechami, wiedzione rozmaitymi pragnieniami” (2Tm 3:6). Takich ludzi czeka zagłada (Judy 12, 13).

„Godni podwójnego szacunku”. Jak więc rozumieć zachętę, żeby starsi, którzy bardzo dobrze przewodzą zborowi chrześcijańskiemu, byli przez jego członków „poczytywani za godnych podwójnego szacunku, zwłaszcza ci, którzy ciężko pracują, przemawiając i nauczając”? (1Tm 5:17). Ów szacunek jest im należny nie ze względu na osobiste przymioty czy zdolności, lecz za ich pilną i ciężką pracę związaną z licznymi dodatkowymi obowiązkami. Chodzi o respektowanie sposobu, w jaki Bóg kieruje sprawami i ustanawia swych sług. Należy z nimi współpracować i ich wspierać, aby zbór Boży mógł się wywiązywać z wyznaczonych mu zadań (Heb 13:7, 17). Jakub, inny przyrodni brat Jezusa, podkreśla, że nauczycieli w zborze czeka cięższy sąd, bo ponoszą przed Bogiem wielką odpowiedzialność (Jak 3:1). Dlatego zasługują na posłuszeństwo i szacunek. Z podobnych powodów żona powinna mieć głęboki respekt dla męża, który odpowiada przed Bogiem za rodzinę powierzoną jego pieczy (Ef 5:21-24, 33). Okazywanie szacunku mężczyznom, którym Bóg zlecił odpowiedzialne zadania, bynajmniej nie jest oznaką stronniczości.

Szacunek dla władzy. Chrześcijanie mają też szanować przedstawicieli świeckich władz. Czynią to nie z uwagi na ich osobiste przymioty (bo niekiedy są to ludzie skorumpowani) czy z chęci zyskania jakichś specjalnych przywilejów. Szanują władzę, ponieważ tak nakazuje Bóg i ponieważ wykonuje ona odpowiedzialne zadania. Apostoł Paweł napisał: „Niech każda dusza będzie podporządkowana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy, jak tylko za sprawą Boga; istniejące władze zajmują swe względne pozycje za sprawą Boga. Dlatego ten, kto się sprzeciwia władzy, przeciwstawił się porządkowi Bożemu” (Rz 13:1, 2). Jeżeli ludzie sprawujący władzę nadużywają swych uprawnień, odpowiedzą za to przed Bogiem. Tymczasem chrześcijanie okazują respekt ich urzędowi, trzymając się zasady: „Oddawajcie wszystkim to, co im się należy — kto żąda podatku, temu podatek, kto żąda daniny, temu daninę, kto żąda bojaźni, temu taką bojaźń, kto żąda szacunku, temu taki szacunek” (Rz 13:7). Okoliczność, że chrześcijanie szanują władze bardziej niż przeciętnych obywateli, z całą pewnością nie jest przejawem stronniczości.

Zobacz KOLORY.

Pismo Święte, natchnione Słowo Jehowy, które ze względu na starożytne pochodzenie, łączny nakład, liczbę przekładów, wybitne walory literackie oraz doniosłe znaczenie dla całej ludzkości uznawane jest za Księgę wszech czasów. Niepodobne do żadnej innej książki, na żadnej się nie wzoruje. Biblia jest sama w sobie arcydziełem przysparzającym chwały jej niezrównanemu Autorowi. Żadna inna książka nie miała tylu nienawistnych wrogów ani nie była narażona na tak zaciekłe ataki.

Nazwa. Słowo „Biblia” trafiło do polszczyzny poprzez łacinę, a wywodzi się od greckiego wyrazu biblía, czyli „książeczki”. Ten z kolei pochodzi od słowa bíblos, oznaczającego rdzeń papirusu — rośliny, z której produkowano pierwowzór papieru. Fenicki port Gebal, słynący z handlu papirusem, był przez Greków nazywany Byblos (zob. Joz 13:5, przyp. w NW). Z czasem wyrazem biblía zaczęto określać rozmaite pisma, zwoje, księgi, a wreszcie zbiór mniejszych ksiąg składających się na Biblię. Hieronim nazwał go Boskim Księgozbiorem — Bibliotheca Divina.

Jezus oraz pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich mówili o tych natchnionych księgach „Pisma” lub „święte Pisma” (Mt 21:42; Mk 14:49; Łk 24:32; Jn 5:39; Dz 18:24; Rz 1:2; 15:4; 2Tm 3:15, 16). Są one spisanymi wypowiedziami Boga objawiającego swą wolę, Jego Słowem, o czym świadczą takie wyrażenia, jak: „wypowiedź z ust Jehowy” (Pwt 8:3), „wypowiedzi Jehowy” (Joz 24:27), „przykazania Jehowy” (Ezd 7:11), „prawo Jehowy”, „przypomnienie od Jehowy”, „rozkazy Jehowy” (Ps 19:7, 8), „słowo Jehowy” (Iz 38:4; 1Ts 4:15), „wypowiedź, która przechodzi przez usta Jehowy” (Mt 4:4). Wielokrotnie nazywa się je „świętymi oświadczeniami Bożymi” (Rz 3:2; Dz 7:38; Heb 5:12; 1Pt 4:11).

Podział. Na kanon biblijny składa się 66 ksiąg — od Księgi Rodzaju do Objawienia. Wybranie właśnie tych ksiąg, a odrzucenie wielu innych stanowi dowód, że powstały pod natchnieniem Boskiego Autora, który ponadto starannie zadbał o skompletowanie i ochronę tego świętego księgozbioru (zob. APOKRYFY; KANON). Trzy czwarte objętości Biblii — 39 spośród 66 ksiąg — to Pisma Hebrajskie, utrwalone pierwotnie w tym właśnie języku, poza kilkoma urywkami aramejskimi (Ezd 4:8 do 6:18; 7:12-26; Jer 10:11; Dn 2:4b do 7:28). Żydzi łączą niektóre księgi, toteż w sumie mają ich tylko 22 lub 24, ale obejmują one ten sam materiał. Zwyczajowo też dzielą Pisma na trzy części: ‛Prawo Mojżeszowe, Proroków i Psalmy’ (Łk 24:44; zob. HEBRAJSKIE, PISMA). Pozostałą, czwartą część Biblii zredagowano po grecku, toteż owych 27 ksiąg znanych jest jako Chrześcijańskie Pisma Greckie. Spisanie, zebranie oraz zestawienie ksiąg składających się na kanon biblijny również dowodzi, że od początku do końca czuwał nad tym Jehowa (zob. CHRZEŚCIJAŃSKIE PISMA GRECKIE).

Niezwykle użyteczny podział Biblii na rozdziały i wersety (angielska Biblia króla Jakuba ma 1189 rozdziałów i 31 102 wersety) nie jest dziełem jej pisarzy, lecz został dokonany wiele stuleci później. Masoreci podzielili Pisma Hebrajskie na wersety, a w XIII w. n.e. wprowadzono rozdziały. Obecne pogrupowanie na rozdziały i wersety pojawiło się po raz pierwszy w Biblii francuskiej opublikowanej w r. 1553 przez Roberta Estienne’a.

Owych 66 ksiąg biblijnych tworzy jednolitą, zamkniętą całość. Faktu tego nie zmienia ani podział na rozdziały i wersety, zapewniający tylko wygodną pomoc do studiowania, ani zasadniczy podział dokonany na podstawie głównego języka, w którym zredagowano dostępne nam rękopisy. Mamy więc Pisma Hebrajskie i Pisma Greckie, przy czym te drugie nazywamy „chrześcijańskimi”