Nefusima” (Nefuszesima), mogli być potomkami Ismaela poprzez Nafisza (Rdz 25:13-15; Ezd 2:50; Neh 7:52).

Po niewoli babilońskiej netynejczycy mieszkali w Ofelu, najwyraźniej w pobliżu świątyni, jak również w innych miastach (Ezd 2:70; Neh 3:26, 31; 7:73; 11:3, 21). Ze względu na pracę, którą wykonywali w świątyni, perski król Artakserkses zwolnił ich z płacenia podatku, daniny i cła (Ezd 7:24).

Bóstwo czczone przez Awwitów, których król Asyrii osiedlił na terytorium Samarii, gdy po pokonaniu dziesięcioplemiennego królestwa deportował stamtąd Izraelitów (2Kl 17:24-31). Ponieważ Biblia zawiera tylko tę krótką wzmiankę o Nibchazie, nie wiadomo, co to był za bóg ani pod jaką postacią go sobie wyobrażano.

Miasto na Pustkowiu Judzkim (Joz 15:20, 61, 62). Dokładna lokalizacja Nibszanu nie jest znana. Niektórzy utożsamiają je z Chirbat al-Makari, położonym na niewielkim płaskowyżu ok. 16 km na pd. wsch. od Jerozolimy.

Zobacz KOLORY.

Hebrajskie słowo szamájim (zawsze w lm.), tłumaczone na „niebo” lub „niebiosa”, nawiązuje przede wszystkim do czegoś wysokiego lub wzniosłego (Ps 103:11; Prz 25:3; Iz 55:9). Etymologia greckiego odpowiednika słowa „niebo” (ouranòs) jest niejasna.

Fizyczne niebiosa. Wyrazy użyte w językach oryginału mogą się odnosić do wszystkiego, co mieści się w pojęciu materialnego nieba. Na ogół kontekst dostarcza dość informacji, by ustalić, o którą sferę fizycznego nieba chodzi w danym fragmencie.

Atmosfera ziemska. Określenie „niebo”, a także „niebiosa”, może dotyczyć każdego obszaru atmosfery ziemskiej: miejsca, gdzie powstaje rosa i szron (Rdz 27:28; Hi 38:29), gdzie latają ptaki (Pwt 4:17; Prz 30:19; Mt 6:26), wieją wiatry (Ps 78:26), pojawiają się błyskawice (Łk 17:24) i gdzie zbierają się chmury przynoszące deszcz, śnieg lub grad (Joz 10:11; 1Kl 18:45; Iz 55:10; Dz 14:17). Czasami chodzi też o nieboskłon, czyli pozorne sklepienie rozpięte nad ziemią (Mt 16:1-3; Dz 1:10, 11).

Tak pojmowana atmosfera odpowiada w zasadzie „przestworzu” (hebr. rakíaʽ), które powstało w drugim okresie stwarzania, co opisano w Rodzaju 1:6-8. Najwyraźniej właśnie do tego ‛nieba’ odnoszą się wzmianki o stworzeniu „niebios i ziemi” w Rodzaju 2:4 oraz Wyjścia 20:11 i 31:17 (zob. PRZESTWORZE).

Utworzenie „przestworza” rozdzieliło wody na powierzchni ziemi od ‛wód ponad przestworzem’. Pozwala to zrozumieć pewne wyrażenie użyte w związku z ogólnoziemskim potopem z czasów Noego: „Wytrysnęły wszystkie źródła ogromnej głębiny wodnej i otworzyły się upusty niebios” (Rdz 7:11; por. Prz 8:27, 28). W czasie potopu wody unoszące się nad „przestworzem” najwidoczniej opadły jakby specjalnymi kanałami, a także w postaci deszczu. Kiedy ten ogromny zbiornik się opróżnił, „upusty niebios” w sensie przenośnym zostały „zamknięte” (Rdz 8:2).

Przestrzeń kosmiczna. Fizyczne „niebiosa” rozciągają się też poza atmosferę ziemską i obejmują przestrzeń kosmiczną, w której znajdują się ciała niebieskie — „cały zastęp niebios” — Słońce, Księżyc, gwiazdy i ich konstelacje (Pwt 4:19; Iz 13:10; 1Ko 15:40, 41; Heb 11:12). W pierwszym wersecie Biblii opisano stworzenie tych rozgwieżdżonych niebios poprzedzające przygotowanie ziemi na mieszkanie dla ludzi (Rdz 1:1). Podobnie jak „przestworze” ukazują one chwałę Boga, gdyż są dziełem Jego „palców” (Ps 8:3; 19:1-6). Wszystkie ciała niebieskie podlegają Bożym „ustawom niebios”, których wciąż nie potrafią w pełni zrozumieć astronomowie, choć dysponują nowoczesnym sprzętem i zaawansowaną wiedzą matematyczną (Hi 38:33; Jer 33:25). Ich odkrycia potwierdzają jednak, że człowiek nie może zmierzyć niebios ani policzyć ciał niebieskich (Jer 31:37; 33:22; zob. GWIAZDA). Bóg natomiast zna ich liczbę i ‛imiona’ (Ps 147:4; Iz 40:26).

„Środek nieba” i „krańce niebios”. Określenie „środek nieba” odnosi się do tej części atmosfery ziemskiej, w której latają ptaki, np. orły (Pwt 4:11 [hebr. „serce niebios”]; Obj 8:13; 14:6; 19:17). Podobny sens ma wyrażenie „między ziemią a niebiosami” (1Kn 21:16; 2Sm 18:9). Wypowiedź, iż najeźdźcy przybywają do Babilonu „z krańca niebios”, zapewne wskazuje na to, że nadchodzą z daleka, spod samego horyzontu (gdzie pozornie niebo styka się z ziemią oraz gdzie wschodzi i zachodzi słońce) (Iz 13:5; por. Ps 19:4-6). Z kolei określenie „z czterech krańców niebios” najwyraźniej odnosi się do czterech stron świata, a więc oznacza coś, co dotyczy całej ziemi (Jer 49:36; por. Dn 8:8; 11:4; Mt 24:31; Mk 13:27). Ponieważ niebiosa otaczają ziemię z każdej strony, Jehowa, który widzi wszystko „pod całymi niebiosami”, obserwuje całą naszą planetę (Hi 28:24).

„Chmurne niebiosa”. W odniesieniu do nieba lub chmur na nim używane bywa jeszcze inne