praetorium określano namiot dowódcy wojskowego, a z czasem także rezydencję namiestnika prowincji. Dlatego Piłat przesłuchiwał Jezusa w praetorium, czyli „pałacu namiestnika” (Jn 18:28, 33; 19:9; zob. PAŁAC NAMIESTNIKA). Najwyraźniej właśnie tam wydawano wyroki i tam znajdowały się koszary żołnierskie (Mt 27:27; Mk 15:16). W Cezarei apostoła Pawła „trzymano pod strażą w pałacu pretoriańskim Heroda” (Dz 23:35).

Ze względu na ten sposób użycia słowa praitòrion niektórzy sugerują, że w Filipian 1:13 odnosi się ono do pałacu Nerona na wzgórzu Palatyn lub do gmachu sądu, gdzie być może rozpatrywano sprawę Pawła. W dziele Cyclopædia (red. J. M’Clintock i J. Strong, t. VIII, s. 469) powiedziano jednak: „Nie chodzi tu o pałac cesarski, (...) gdyż w Rzymie nigdy nie nazywano go praetorium; nie dotyczy to też gmachu sądu, bo w Rzymie nie było takiego budynku, a nazwę praetoria zaczęto odnosić do sądów znacznie później”. Podczas pierwszego uwięzienia w tym mieście „pozwolono Pawłowi zamieszkać osobno z żołnierzem, który go strzegł” (Dz 28:16). W tej sytuacji jego więzy stały się w związku z Chrystusem publicznie znane wśród żołnierzy gwardii pretoriańskiej, zwłaszcza jeśli strażnik zmieniał się codziennie. Dlatego wielu tłumaczy uważa, że w Filipian 1:13 słowo praitòrion odnosi się do gwardii pretoriańskiej, a nie do jakiegoś budynku czy organu sądowego (NŚ, Wp).

W Dziejach Apostolskich 28:16 tzw. textus receptus zawiera fragment: „Setnik oddał więźnie hetmanowi wojska” (Bg). Niektórzy uważają, że drugi z wymienionych tu oficerów to Sekstus Afraniusz Burrus, prefekt gwardii pretoriańskiej z czasów Nerona do 62 r. n.e. Angielski przekład Darby’ego podaje nawet: „Setnik przekazał więźniów prefektowi pretorian”. Zdanie to umieszczono tam jednak w nawiasach, co oznacza, że występuje tylko w części manuskryptów. Inne współczesne przekłady całkowicie pomijają ten urywek, gdyż nie ma go w takich starożytnych kodeksach, jak: synajski, aleksandryjski i watykański (Bp, BT, Bw, NŚ).

Hebrajskie słowo kocháw oraz greckie astér i ástron odnoszą się w zasadzie do wszelkich źródeł światła na niebie z wyjątkiem Słońca i Księżyca, w stosunku do których używa się innych określeń.

Ogrom wszechświata. Ocenia się, że Droga Mleczna — galaktyka, w której znajduje się Ziemia — ma średnicę ok. 100 000 lat świetlnych i składa się z przeszło 100 000 000 000 gwiazd podobnych do naszego Słońca. Najbliższa znajduje się w układzie Alfa Centauri, ponad 40 000 000 000 000 km od Słońca. Ale wielkość naszej galaktyki blednie w porównaniu z ogromem całego wszechświata, w którym istnieje podobno 100 000 000 000 galaktyk, z czego 10 000 000 000 znajduje się w zasięgu współczesnych teleskopów.

Świadomość ogromu wszechświata niepomiernie wzmacnia i pogłębia znaczenie słów Stwórcy z Izajasza 40:26: „Podnieście oczy ku górze i popatrzcie. Kto stworzył te rzeczy? Ten, który ich zastęp wyprowadza według liczby, wszystkie je woła po imieniu. Dzięki obfitości dynamicznej energii — jako że jest również pełen werwy w swej mocy — ani jednej z nich nie brak” (por. Ps 147:4). Bogobojny psalmista poczuł się zmuszony zapytać: „Gdy widzę twe niebiosa, dzieła twoich palców, księżyc i gwiazdy, któreś ty przygotował, czymże jest śmiertelnik, że o nim pamiętasz, i syn ziemskiego człowieka, że się o niego troszczysz?” (Ps 8:3, 4).