Ezdrasz, posługując się słowem używanym w jego czasach, nazwał „zamkiem” świątynię Salomona, gdy opisywał, jak Dawid zachęcał lud do poparcia całym sercem przyszłej budowy (1Kn 29:1, 19).

Nehemiasz wzniósł „Zamek”, czyli warownię, na pn. zach. od odbudowanej świątyni, a więc od tej strony, od której była najbardziej narażona na atak (Neh 2:8; 7:2). Najwyraźniej na tym samym miejscu Machabeusze postawili twierdzę, która po przebudowaniu przez Heroda Wielkiego otrzymała nazwę Antonia. To właśnie tam rzymski dowódca wojskowy przesłuchiwał Pawła (Dz 21:31, 32, 37; 22:24; zob. ANTONIA).

„Zamek w Suzie”, leżącej ok. 360 km na wsch. od Babilonu, był jedną z rezydencji króla Persji. To na tym zamku usługiwał jako królewski podczaszy Nehemiasz, zanim przybył do Jerozolimy (Neh 1:1). Tam też rozegrała się jedna z wizji ukazanych Danielowi (Dn 8:2). Ale „zamek w Suzie” jest najbardziej znany jako miejsce wydarzeń opisanych w Księdze Estery (Est 1:2, 5; 3:15; 8:14). Najprawdopodobniej nie chodzi o jeden gmach, lecz raczej o kompleks budynków królewskich znajdujących się na ufortyfikowanym terenie. Potwierdzają to pewne szczegóły relacji biblijnej. Częścią zamku był „dom kobiet”, gdzie przygotowywano dziewice do pokazania się Aswerusowi (Est 2:3, 8). Zanim Mardocheusz otrzymał wysokie stanowisko, codziennie siadywał „w bramie królewskiej” na „zamku w Suzie” (Est 2:5, 21; 3:2-4; zob. SUZA).

2. Urządzenie do zamykania drzwi lub bramy w celu uniemożliwienia wejścia (Sdz 3:23, 24; Neh 3:3, 6, 13-15). Starożytne zamki zazwyczaj składały się z drewnianej zasuwy, która dawała się przesunąć przez wycięcie w słupku przymocowanym do drzwi, wyposażonym dodatkowo w drewniane lub żelazne zapadki. Aby zamknąć drzwi, ów rygiel wsuwano we wgłębienie w ościeżnicy, a wtedy zapadki opadały w otwory wykonane w zasuwie i ją blokowały. Zamek otwierano kluczem, który podnosił zapadki i pozwalał wysunąć rygiel. O wgłębieniu na zasuwę wspomniała Szulamitka, gdy opowiadała swój sen, w którym zamknięte drzwi oddzielały ją od ukochanego pasterza (PnP 5:2-5; zob. KLUCZ).

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „zamyślać; knuć”).

Ammonici nazywali tak Refaitów, lud, który wywłaszczyli (Pwt 2:19, 20). Nie wiadomo, czy Zamzummici mieli jakiś związek z Zuzytami (Rdz 14:5; zob. REFAICI).

Zobacz PIERŚ.

Brak zainteresowania, lekceważenie, pozbawienie kogoś lub czegoś opieki, niewywiązanie się z obowiązków, niewykonanie rozkazów itd. Słowo to odnosi się zarówno do działania świadomego, zamierzonego, jak i do wynikającego z niefrasobliwości lub przeoczenia.

Jednym z kilku słów hebrajskich tłumaczonych na „zaniedbywać” jest czasownik paráʽ, dosłownie „rozpuścić” (Lb 5:18). W kontekście wyglądu zewnętrznego odnosi się do „rozwichrzania włosów” (Kpł 10:6), a w kontekście zachowania — do „zuchwalstwa” (Wj 32:25). Gdy mowa o karceniu, jest tłumaczony na „lekceważyć” lub „stronić” (Prz 13:18; 15:32; por. Wj 5:4, gdzie oddano go przez „odrywać”). Inny wyraz,ʽazáw, dosłownie znaczy „porzucić; odrzucić” (Pwt 29:25; 1Kl 12:8). Nehemiasz zachęcał czcicieli prawdziwego Boga, by nie ‛zaniedbywali’ Jego domu (Neh 10:39; por. 13:11). Kolejne hebrajskie słowo używane w podobnym sensie i tłumaczone na „niedbale” dosłownie znaczy „rozluźnienie”, np. nienapiętego łuku (Jer 48:10; por. Ps 78:57).

Greckie słowo ameléo (połączenie a, czyli „nie”, i mélo, czyli „troszczyć się”) zawiera w sobie myśl o zaniedbaniu i niefrasobliwości, a nie o nieświadomym przeoczeniu lub pominięciu. Apostoł Paweł wspomniał, że nieprzestrzeganie Prawa Mojżeszowego było surowo karane, po czym oznajmił: „Jakże my ujdziemy, jeśli zaniedbamy [gr. amelésantes, „nie przejmiemy się”, Int] tak wielkie wybawienie, o którym przecież zaczęto mówić poprzez naszego Pana (...) podczas gdy Bóg się przyłączył, składając świadectwo?” Paweł wskazał więc, że nie chodzi o przeoczenie, ale o brak zainteresowania, ‛uniesienie z prądem’ (w. 1), nieposłuszeństwo wobec słowa Bożego przekazanego przez jednorodzonego Syna (Heb 2:1-4).

Mateusz użył formy tego greckiego słowa, opisując przykład Jezusa o uczcie weselnej. Zaproszeni przez króla na ucztę weselną jego syna nie przyszli. Dlaczego? Nie dlatego, że zapomnieli, lecz dlatego, że „beztrosko odeszli, jeden na swoje pole, drugi do swego handlu”. Ze względu na taką postawę zostali uznani za niegodnych (Mt 22:5, 8).

Młodemu Tymoteuszowi powierzono odpowiedzialne zadanie nadzorcy w Efezie. Paweł radził mu: „Nie zaniedbuj w sobie daru, który został ci dany poprzez zapowiedź i gdy grono starszych włożyło na ciebie ręce”. Wymagało to od Tymoteusza ogromnego zaangażowania. Musiał być pochłonięty czytaniem i właściwym nauczaniem, musiał zważać na swe postępowanie, udzielać innym usilnych zachęt i być dla nich wzorem, cały czas poświęcając tym sprawom niepodzielną