zbór jerozolimski się rozproszył, ale jednocześnie dzieło głoszenia dobrej nowiny objęło większy obszar (Dz 8:1-4; 9:1, 2). Później Herod Agryppa I kazał ściąć mieczem Jakuba, brata Jana, i zapewne tak samo postąpiłby z Piotrem, gdyby w nocy nie uratował go w cudowny sposób anioł Jehowy (Dz 12:1-11).

Natomiast Saul z prześladowcy zamienił się w prześladowanego Pawła. Jak mówił, stało się to dzięki niezasłużonej życzliwości Jehowy, w końcu bowiem zrozumiał, że walczy z samym Panem, i nawrócił się na chrystianizm (Dz 9:4, 5; 22:4, 7, 8; 26:11, 14, 15; 1Ko 15:9; Gal 1:13, 23; Flp 3:6). Relacje ze służby Pawła i jego późniejszych podróży ukazują, że doświadczył wielu udręk ze strony wrogów chrystianizmu (Dz 13:50; 2Ko 6:3-5; 11:23-25; Gal 5:11; 2Tm 3:10, 11).

Historia świecka donosi o prześladowaniu chrześcijan przez władze cesarstwa rzymskiego, począwszy od dni Nerona (zob. CHRZEŚCIJANIN). Podnoszono przeciwko nim najrozmaitsze zarzuty, ale zawsze w tym samym celu — aby zdławić chrystianizm.

Właściwy stosunek do prześladowań. Jeśli ktoś przestrzega przykazań Bożych, nie uniknie prześladowań, gdyż „wszyscy, którzy pragną żyć w zbożnym oddaniu w łączności z Chrystusem Jezusem, będą też prześladowani” (2Tm 3:12). Niemniej prawdziwi chrześcijanie potrafią znieść wszelkie udręki i jednocześnie zachować radosne usposobienie, nie żywiąc do prześladowców nienawiści. Jest tak, ponieważ rozumieją, kto stoi za tymi prześladowaniami i dlaczego Bóg do nich dopuszcza. Nie są więc nimi zaskoczeni ani nie zamartwiają się z ich powodu, lecz radują się, że podobnie jak Chrystus mogą dowieść swej lojalności wobec Boga (1Pt 4:12-14).

Chrześcijanin musi być jednak pewny, że cierpi z powodu prawego postępowania, a nie z powodu mieszania się do polityki, spiskowania czy jakiejś innej działalności przestępczej, zabronionej w Biblii. Podkreślił to apostoł Piotr, gdy usilnie zachęcał: „Trwajcie w swym szlachetnym postępowaniu wśród narodów, żeby w tym, co mówią przeciw wam niczym złoczyńcom, mogły dzięki waszym szlachetnym uczynkom, których są naocznymi świadkami, wychwalać Boga w jego dniu przeglądu” (1Pt 2:11, 12). Następnie udzielił rady co do podporządkowania się przedstawicielom władzy, właścicielom niewolników i mężom oraz wskazał na Chrystusa Jezusa jako wzór do naśladowania (1Pt 2:13-25; 3:1-6). Jeżeli chrześcijanin cierpi ze względu na prawość, może być szczęśliwy (1Pt 3:13, 14), ale nigdy nie powinien cierpieć „jako morderca lub złodziej, lub złoczyńca, lub jako wtrącający się w cudze sprawy” (1Pt 4:15, 16).

Chrześcijanie pamiętają też o nagrodzie czekającej każdego, kto wytrwa w prześladowaniach. Jezus oświadczył: „Szczęśliwi, którzy są prześladowani ze względu na prawość, gdyż do nich należy królestwo niebios” (Mt 5:10). Wzmacnia ich nadzieja zmartwychwstania i znajomość Tego, który ją dał. Dzięki temu mają siły potrzebne do zachowania lojalności względem Boga nawet w obliczu groźby utraty życia z rąk brutalnych prześladowców. Od strachu przed takim losem wyzwala ich wiara w to, co umożliwiła śmierć Jezusa (Heb 2:14, 15). Chcąc dochować wierności Bogu pomimo sprzeciwu, chrześcijanin musi dbać o odpowiednie usposobienie. Biblia zachęca: „Zachowujcie to nastawienie umysłu, jakie było też u Chrystusa Jezusa, który (...) stał się posłuszny aż do śmierci, i to śmierci na palu męki” (Flp 2:5-8). „Dla zgotowanej mu radości zniósł on pal męki, gardząc hańbą” (Heb 12:2; zob. też 2Ko 12:10; 2Ts 1:4; 1Pt 2:21-23).

Istotną rolę odgrywa również stosunek chrześcijanina do prześladowców. Miłowanie nieprzyjaciół i ‛błogosławienie tym, którzy nas prześladują’, pomaga wytrwać (Rz 12:14; Mt 5:44; 1Ko 4:12, 13). Chrześcijanin jest też świadomy, że wszystkim, którzy ze względu na Królestwo Niebios opuszczają dom i krewnych, obiecano stokrotnie więcej, lecz „wśród prześladowań” (Mk 10:29, 30). To prawda, iż nie każdy, kto słyszy dobrą nowinę o Królestwie, wytrwa w ogniu prześladowań. Niektórzy mogą próbować uniknąć kłopotów, nie zajmując zdecydowanego stanowiska w sprawach konfliktowych (Mt 13:21; Gal 6:12). Lepiej jednak polegać na sile od Jehowy i wzorem Dawida modlić się o wyzwolenie od prześladowców, wiedząc, że Bóg nie pozostawia swych sług na pastwę losu. Kto tak czyni, będzie mógł powtórzyć za apostołem Pawłem: „Całkowicie zwyciężamy dzięki temu, który nas umiłował” (Rz 8:35-37; Ps 7:1; 2Ko 4:9, 10).

Przewidywanie przyszłości to przepowiadanie czegoś, zanim jeszcze zaistniało lub się zdarzyło; zdolność wyznaczenia czegoś z góry (uprzedniego zawyrokowania, przesądzenia o czymś). W Biblii ma związek głównie — choć nie wyłącznie — z naszym Stwórcą, Jehową Bogiem, oraz Jego zamierzeniem.

Odpowiedniki w języku oryginału. Słowa tłumaczone na „znajomość rzeczy przyszłych”, „przewidzieć” i „wyznaczyć z góry” występują