się Jehojachinowi na wygnaniu (1Kn 3:17; Mt 1:12). Jeśli Szealtiel poślubił nieznaną z imienia córkę Neriego, wymienionego przez Łukasza w rodowodzie Jezusa, to mógł zostać nazwany „synem Neriego”, gdyż był jego zięciem. Łukasz podobnie napisał o Józefie, który ożenił się z Marią (najwyraźniej córką Helego), nazywając go „synem Helego” (Łk 3:23, 27).

A kto był ojcem Zerubbabela? Tylko raz powiedziano tak o Pedajaszu (1Kn 3:19), natomiast we wszystkich pozostałych wypadkach (Ezd 3:2, 8; 5:2; Neh 12:1; Ag 1:1, 12, 14; 2:2, 23; Mt 1:12; Łk 3:27) wskazano na jego brata Szealtiela (1Kn 3:17, 18). Jeśli Pedajasz zmarł, gdy jego syn Zerubbabel był jeszcze chłopcem, być może jego wychowaniem zajął się najstarszy brat Pedajasza, Szealtiel. Niewykluczone też, że Szealtiel zmarł bezdzietnie, a Pedajasz zawarł małżeństwo lewirackie i jego syn z żony Szealtiela był z prawnego punktu widzenia dziedzicem Szealtiela.

Potomek Saula poprzez Jonatana, jeden z sześciu synów Acela (1Kn 8:33-38; 9:44).

(„tylko ostatek powróci”).

Pierworodny Izajasza. Towarzyszył ojcu, gdy w czasie inwazji izraelskiego władcy Pekacha na Judę Izajasz przekazywał królowi Achazowi proroczą wiadomość (Iz 7:1, 3). Izajasz i jego synowie stanowili w Izraelu znaki i cuda od Jehowy. Imię Szear-Jaszub zapowiadało, że „tylko ostatek powróci” z niewoli babilońskiej (Iz 8:18; 10:21).

1. Pierwszy z wymienionych synów Ramy, syna Kusza (Rdz 10:7; 1Kn 1:9).

2. Syn Joktana z linii rodowej Sema (Rdz 10:21-30; 1Kn 1:17-23); praojciec jednego z 13 plemion arabskich wywodzących się od Joktana. Członkami tego koczowniczego plemienia mogli być „Sabejczycy”, którzy dokonali napaści opisanej w Hioba 1:14, 15.

3. Jeden z dwóch synów Jokszana, syna Abrahama i Ketury (Rdz 25:1-3; 1Kn 1:32). Jeszcze za swego życia Abraham odprawił potomków, których miał z Ketury, „na wschód, do ziemi Wschodu” (Rdz 25:6). Wydaje się więc, że ten Szeba osiedlił się gdzieś w Arabii.

4. Syn Bichriego Beniaminity; zginął w wyniku buntu przeciwko Dawidowi (2Sm 20:1, 2). Kiedy król wracał do Jerozolimy po stłumieniu buntu Absaloma, „nicpoń” Szeba wyczuł, że dziesięć plemion izraelskich żywi niechęć do Judy, plemienia, z którego wywodził się Dawid (2Sm 19:40-43). Aby ją podsycić, powiedział, że pozostałe plemiona ‛nie mają działu w Dawidzie’, i wezwał: „Każdy do swych bogów”. Judejczycy pozostali przy królu, ale „mężowie izraelscy” go opuścili i poszli za Szebą. Jednym z powodów tego buntu mogła być chęć przywrócenia plemieniu Beniamina choć części prestiżu, jakim cieszyło się za panowania Saula.

Dawid nakazał dowódcy Amasie, by w ciągu trzech dni zebrał wojowników judzkich i stłumił bunt Szeby. Gdy Amasa nie pojawił się na czas, król wysłał za uciekającym Szebą Abiszaja (chociaż wygląda na to, że pościgiem w rzeczywistości dowodził brat Abiszaja Joab). Szeba i popierający go krewni zbiegli na pn., do warownego miasta Abel Bet-Maaka na terytorium Naftalego. Ścigający otoczyli je i zaczęli podkopywać jego mur. Wówczas pewna mądra kobieta z miasta poprosiła Joaba o zaniechanie oblężenia, na co ten się zgodził pod warunkiem, że mieszkańcy wydadzą mu buntownika Szebę. Usłyszawszy to, ludzie odcięli Szebie głowę i rzucili ją Joabowi za mur (2Sm 20:1-8, 13-22).

5. Gadyta mieszkający w Baszanie, potomek Abichaila (1Kn 5:11, 13, 14).

6. Bogate królestwo położone najwyraźniej w pd.-zach. części Półwyspu Arabskiego. Słynęło zwłaszcza ze złota, wonności i kadzidła (1Kl 10:1, 2; Iz 60:6; Jer 6:20; Eze 27:22). Pochodzenia mieszkańców Szeby (Saby), czyli Sabejczyków, nie da się ustalić z całą pewnością. W linii rodowej Sema było dwóch mężczyzn imieniem Szeba (SZEBA 2 i 3), którzy najwidoczniej osiedlili się w Arabii. Jednakże zdaniem części współczesnych uczonych mieszkańcy tego królestwa byli Semitami z rodu Joktana, potomkami Sema poprzez Ebera (Rdz 10:26-28). Imiona tego Szeby i kilku jego braci są kojarzone z miejscami w pd. rejonach Półwyspu Arabskiego (zob. CHACARMAWET; CHAWILA 4).

Według niektórych źródeł królestwo Szeby rozciągało się na terenie dzisiejszej Republiki Jemeńskiej. Jego stolicą prawdopodobnie było miasto Marib, leżące ok. 100 km na wsch. od Sany.

Zanim nastąpił postęp w nawigacji i żeglowanie po Morzu Czerwonym stało się mniej ryzykowne, wymiana handlowa z pd. częścią Półwyspu Arabskiego, a także prawdopodobnie ze wsch. Afryką i Indiami, odbywała się głównie za pośrednictwem karawan wielbłądów, przemierzających Arabię. Szeba panowała nad szlakami karawanowymi i zasłynęła z kupców handlujących wonną żywicą, mirrą, złotem, drogocennymi kamieniami i kością słoniową. Jak wynika z Biblii, docierali oni