„dręczonych rozmaitymi dolegliwościami i męczarniami” (Mt 4:24), Jezus niejako nosił ich boleści (Iz 53:4).

Znaczenie przenośne. Pismo Święte często mówi o bólu lub boleściach w znaczeniu przenośnym. W zależności od kontekstu może chodzić o ciężką pracę (Prz 5:10) albo zdrowy lęk i respekt przed Jehową Bogiem (1Kn 16:30; Ps 96:9; 114:7). O wzburzonych wodach oraz drżących górach i ziemi powiedziano, że doznają boleści (Ps 77:16; 97:4; Jer 51:29; Hab 3:10). A niewierna Juda cierpiała ból, który według Jehowy był nieuleczalny i groził śmiercią (Jer 30:15).

Boleści mogą również symbolizować udrękę. Apostoł Piotr napisał o Jezusie Chrystusie: „Bóg go wskrzesił, rozwiązawszy boleści śmierci, ponieważ było niemożliwe, żeby go dalej zatrzymywała” (Dz 2:24). Chociaż umarli nie są niczego świadomi, śmierć rzeczywiście wiąże się z udręką — często poprzedza ją ból, a ponadto człowiek dostający się w jej szpony traci wszelką możliwość działania (por. Ps 116:3).

Dolegliwości towarzyszące porodowi. Kiedy pierwsza kobieta, Ewa, dopuściła się grzechu, Bóg zapowiedział, że skutki tego odczuje też przy wydawaniu na świat potomstwa. Gdyby pozostała posłuszna Bogu, cieszyłaby się Jego błogosławieństwem i rodzenie dzieci sprawiałoby jej niczym niezmąconą radość, ponieważ ‛błogosławieństwo Jehowy wzbogaca, a On nie dodaje do niego żadnej boleści’ (Prz 10:22). Niestety, niedoskonałe funkcjonowanie organizmu musiało sprowadzić ból. Dlatego Bóg oświadczył (a Biblia często mówi, że Jehowa coś powoduje, gdy w rzeczywistości do tego dopuszcza): „Wielce pomnożę boleść twej brzemienności; w bólach będziesz rodzić dzieci” (Rdz 3:16).

Hebrajskie sformułowanie występujące w tym wersecie dosłownie znaczy „twój ból i twoja brzemienność”, toteż niektórzy tłumacze oddali je np. tak: ‛boleści twoje i poczęcia twoje’ (Bg). Ale w rzeczywistości jest to figura stylistyczna zwana hendiadys, polegająca na użyciu dwóch słów połączonych spójnikiem „i” w celu wyrażenia jednego pojęcia. Uwzględniają to liczne współczesne przekłady (Bp, BT, Bw). Werset ten nie sugeruje więc, że kobiety miały częściej zachodzić w ciążę, ale że miały zmagać się z większym bólem.

To prawda, iż różne środki medyczne zmniejszają dolegliwości związane z ciążą i porodem, a dzięki właściwej opiece i odpowiednim przygotowaniom można im nawet do pewnego stopnia zapobiec. Mimo to poród nadal pozostaje przeżyciem wyczerpującym fizycznie (Rdz 35:16-20; Iz 26:17).

Znaczenie symboliczne. Chociaż poród wiąże się z bólem, narodziny dziecka są wydarzeniem bardzo radosnym. Nawiązał do tego Jezus Chrystus, gdy w wieczór przed swą śmiercią rozmawiał z apostołami. Wyjaśnił, że wkrótce ich opuści, i dodał: „Zaprawdę, zaprawdę wam mówię: Będziecie płakać i zawodzić, ale świat będzie się radował; będziecie zasmuceni, ale wasz smutek zamieni się w radość. Gdy kobieta rodzi, jest zasmucona, ponieważ nadeszła jej godzina, lecz gdy urodzi dziecię, o udręce już nie pamięta z radości, że się człowiek na świat narodził. Teraz więc i wy co prawda się smucicie, ale ja was znowu zobaczę i wasze serca będą się radować, a waszej radości nikt wam nie odbierze” (Jn 16:20-22).

Ten okres smutku trwał niepełne trzy dni — uczniowie niewątpliwie wtedy płakali i ‛postem trapili swe dusze’ (Łk 5:35; por. Ps 35:13). Ale rankiem trzeciego dnia, 16 Nisan 33 r. n.e., zobaczyli zmartwychwstałego Jezusa, który ukazywał im się jeszcze przez 40 dni. Można sobie wyobrazić, jacy byli szczęśliwi! Podczas święta Pięćdziesiątnicy, czyli w 50 dniu, licząc od wskrzeszenia Jezusa, na uczniów został wylany duch Boży. Odtąd zaczęli z radością świadczyć o zmartwychwstaniu Chrystusa — najpierw czynili to w Jerozolimie, a potem nawet w najodleglejszych miejscach na ziemi (Dz 1:3, 8). I nikt nie mógł im tej radości odebrać (Jn 16:22).

Psalmista tak opisał reakcję zgromadzonych królów, którzy ujrzeli wspaniałość świętego miasta Bożego, Syjonu, z jego wieżami i potężnymi wałami: „Sami zobaczyli, toteż się zdumieli. Zatrwożyli się, rozpierzchli się w popłochu. Tam ogarnęło ich drżenie, boleści jak u niewiasty rodzącej” (Ps 48:1-6). Psalm ten zapewne nawiązuje do jakiejś rzeczywistej sytuacji, kiedy to nieprzyjacielskich władców planujących atak na Jerozolimę ogarnęło przerażenie.

Jeremiasz, przepowiadając upadek mocarstwa babilońskiego, wspomniał o pewnym ludzie z północy. Na wieść o nim króla Babilonu miały chwycić dotkliwe bóle jak kobietę rodzącą. Proroctwo to spełniło się, gdy przeciw Babilonowi nadciągnął Cyrus, a zwłaszcza gdy w czasie uczty u babilońskiego króla Belszaccara na ścianie pojawił się tajemniczy napis. Daniel wyjaśnił, że zwiastuje on rychłe zdobycie Babilonu przez Medów i Persów (Jer 50:41-43; Dn 5:5, 6, 28).

Apostoł Paweł zapowiedział, że dzień Jehowy nadejdzie, gdy rozlegnie się wołanie: „Pokój i bezpieczeństwo!”