przez Bramę Wodną, kapłani oznajmiali jego nadejście trzykrotnym zadęciem w trąby. Następnie wodę oraz wino wylewano do czasz, z których płynęły do podstawy ołtarza. Potem przy akompaniamencie muzyki śpiewano Hallel (Psalmy 113-118) i wymachiwano w kierunku ołtarza gałązkami palmowymi. Rozradowanym uczestnikom tej uroczystości mogły wówczas przychodzić na myśl prorocze słowa Izajasza: „W radosnym uniesieniu naczerpiecie wody ze źródeł wybawienia” (Iz 12:3).

Zgodnie z innym zwyczajem w każdym z siedmiu dni tego święta kapłani obchodzili ołtarz, śpiewając: „Ach, Jehowo, racz wybawić! Ach, Jehowo, racz poszczęścić!” (Ps 118:25). Siódmego dnia okrążali ołtarz siedem razy.

Według źródeł rabinicznych święto to obejmowało jeszcze jedną ceremonię, praktykowaną — podobnie jak przynoszenie wody z Siloam — w czasach Jezusa. Przystępowano do niej pod koniec 15 Tiszri, pierwszego dnia święta, a właściwie na początku 16 Tiszri, drugiego dnia święta, i powtarzano przez pięć kolejnych wieczorów. Na Dziedzińcu Kobiet stały cztery wielkie złote kandelabry, każdy z czterema złotymi czaszami. Czterech młodzieńców z rodzin kapłańskich wspinało się po drabinach z dużymi dzbanami oliwy i napełniało 16 czasz. Za knoty służyły znoszone szaty kapłańskie. Pisarze żydowscy wspominają, że jasne światło tych kandelabrów było widoczne z daleka i oświetlało podwórza jerozolimskich domów. Pewni mężczyźni, m.in. niektórzy starsi, tańczyli z zapalonymi pochodniami i śpiewali pieśni wysławiania przy wtórze instrumentów muzycznych.

Co ciekawe, Jeroboam, który zbuntował się przeciwko władzy Rechoboama, syna Salomona, i został królem nad dziesięcioma północnymi plemionami, ustanowił (w miesiącu ósmym, a nie siódmym) imitację Święta Szałasów, chcąc powstrzymać te plemiona od chodzenia do Jerozolimy. Ale oczywiście ofiary składano złotym cielcom, które uczynił wbrew prawu Jehowy (1Kl 12:31-33).

Jezus prawdopodobnie nawiązał do duchowego znaczenia Święta Szałasów i do ceremonii z wodą z Siloam, gdy „w ostatni dzień, wielki dzień święta (...) stanął i zawołał, mówiąc: ‚Jeżeli ktoś odczuwa pragnienie, niech przyjdzie do mnie i pije. Kto we mnie wierzy, jak powiedziało Pismo: „Z jego najgłębszego wnętrza popłyną strumienie wody żywej”’” (Jn 7:37, 38). Kiedy nieco później oświadczył Żydom: „Ja jestem światłem świata. Kto idzie za mną, ten na pewno nie będzie chodził w ciemności, lecz posiądzie światło życia”, mógł nawiązywać do oświetlenia Jerozolimy przez kandelabry i pochodnie płonące na terenie świątyni (Jn 8:12). A gdy jakiś czas po rozmowie z Żydami spotkał człowieka ślepego od urodzenia, najwyraźniej połączył Siloam ze świętem i jego iluminacją. Powiedziawszy uczniom: „Jestem światłem świata”, splunął na ziemię, śliną rozrobił glinę i nałożył ją na oczy niewidomego, po czym polecił mu: „Idź, umyj się w sadzawce Siloam” (Jn 9:1-7).

Machanie gałęziami palmowymi podczas Święta Szałasów przywodzi na myśl, że właśnie tak tłumy witały Jezusa, gdy wjeżdżał do Jerozolimy na krótko przed swą śmiercią, choć wtedy była inna pora — zbliżała się Pascha (Jn 12:12, 13). Z kolei apostoł Jan, który zobaczył w wizji 144 000 niewolników Boga opieczętowanych na czołach, donosi: „Potem ujrzałem, a oto wielka rzesza, której żaden człowiek nie zdołał policzyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków, stojąca przed tronem i przed Barankiem, ubrana w białe długie szaty; a w rękach ich gałęzie palmowe. I wołają donośnym głosem, mówiąc: ‚Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi’” (Obj 7:1-10).

Święto Szałasów niewątpliwie było stosownym zakończeniem głównej części roku rolniczego oraz dorocznego cyklu świąt. Wszystkie jego elementy nawiązywały do przeobfitych błogosławieństw z ręki Jehowy, do radości, wytchnienia i życia.

Charakter tego, co święte; bycie świętym; czystość i nieskazitelność pod względem religijnym. Hebrajskie słowo kòdesz nasuwa też myśl o oddzieleniu, odłączeniu lub uświęceniu dla Boga, który jest święty, o wyodrębnieniu do służby Bożej. Również w Chrześcijańskich Pismach Greckich terminy tłumaczone na „święty” (hágios) oraz „świętość” (hagiasmòs [także: „uświęcenie”]; hagiòtes; hagiosýne) wskazują na oddzielenie dla Boga. Opisują świętość jako przymiot Boga, a prócz tego odnoszą się do czystości i nieskazitelności czyjegoś postępowania.

Jehowa. Świętość jest nierozerwalnie związana z Jehową (Wj 39:30; Za 14:20). Chrystus Jezus nazwał go „Ojcem Świętym” (Jn 17:11). Istoty niebiańskie przypisują Mu najwyższy stopień świętości i czystości, oznajmiając: „Święty, święty, święty jest Jehowa Zastępów” (Iz 6:3; Obj 4:8; por. Heb 12:14). Jehowa przewyższa świętością wszystkie swe stworzenia, jest Najświętszy (Prz 30:3; hebr. wyraz przetłumaczony na „Najświętszy” występuje tu w lm., wskazując na dostojeństwo i majestat). Izraelici często mieli okazję przypominać sobie, że jest On Źródłem wszelkiej świętości, gdyż na zawoju arcykapłana lśniła