z północnego królestwa opuściło swe strony i przybyło do Jerozolimy na wielkie zgromadzenie. Zawarto na nim przymierze, w którym lud zobowiązał się szukać Jehowy, a kto by je złamał, miał ponieść śmierć (2Kn 15:8-15).

Intrygi i wojna przeciwko Baaszy. Chcąc zamknąć drogę tym, którzy chcieliby przejść do Judy, izraelski król Baasza przystąpił do umacniania granicznego miasta Rama, leżącego na głównej drodze do Jerozolimy, w niewielkiej odległości na pn. od niej. Tym razem Asa nie zaufał całkowicie Jehowie; zawierzył ludzkiemu rozumowaniu bądź usłuchał złej rady i zaczął polegać na dyplomacji oraz intrygach politycznych, by usunąć powstałe zagrożenie. Wziął skarby ze świątyni i z domu królewskiego i przesłał je królowi Syrii Ben-Hadadowi I, żeby go przekupić i skłonić do ataku na pn. granicę Izraela, co miało odwrócić uwagę Baaszy. Ben-Hadad I się zgodził i najechał na izraelskie miasta leżące na pn., wskutek czego Baasza przerwał prace budowlane w Ramie i wycofał z niej swoje wojska. Wtedy Asa zwołał ludzi z całego królestwa Judy, zabrał wszystkie materiały zgromadzone przez Baaszę i wykorzystał je do budowy Geby i Micpy (1Kl 15:16-22; 2Kn 16:1-6).

Następnie do Asy przyszedł prorok Chanani i wykazał mu brak konsekwencji w poleganiu na Bogu, który wcześniej wybawił go od wielkiego wojska etiopskiego, oraz przypomniał, że „oczy Jehowy przebiegają całą ziemię, by ukazał on swą siłę dla dobra tych, których serce jest wobec niego niepodzielne”. Ponieważ Asa postąpił głupio, od tej pory ciągle miał mieć wojny. Asa oburzył się na to skarcenie i niesłusznie uwięził Chananiego, a także zaczął gnębić innych poddanych (2Kn 16:7-11).

Wypowiedź z 2 Kronik 16:1, że Baasza wyruszył przeciwko Judzie „w trzydziestym szóstym roku panowania Asy”, budzi pewne wątpliwości, gdyż królowanie Baaszy zaczęło się w trzecim roku rządów Asy i trwało tylko 24 lata, a zatem zakończyło się jakieś 10 lat przed 36 rokiem panowania Asy (1Kl 15:33). Niektórzy uważają, że jest to pomyłka przepisywaczy i że chodzi o 16 lub 26 rok rządów Asy, ale rozbieżność tę można wyjaśnić inaczej. Żydowscy komentatorzy powołują się na dzieło Seder olam, gdzie zasugerowano, że ów 36 rok liczono od powstania samodzielnego królestwa Judy (997 p.n.e.) i odpowiadał mu 16 rok królowania Asy (Rechoboam sprawował władzę 17 lat, Abijasz — 3 lata i właśnie trwał 16 rok panowania Asy) (The Soncino Books of the Bible, red. A. Cohen, Londyn 1952, przyp. do 2Kn 16:1). Pogląd ten podzielał arcybiskup J. Ussher. Również pozorną niezgodność między wypowiedzią z 2 Kronik 15:19, że „wojny (...) nie było aż do trzydziestego piątego [w rzeczywistości: piętnastego] roku panowania Asy”, a słowami z 1 Królów 15:16, że „trwała wojna między Asą a Baaszą, królem Izraela, przez wszystkie ich dni”, można wyjaśnić w ten sposób, iż konflikt pomiędzy tymi królami trwał nieustannie od chwili jego rozpoczęcia, tak jak to zapowiedział Chanani (2Kn 16:9).

Choroba i śmierć. Przez ostatnie trzy lata życia Asa chorował na nogi (być może cierpiał na dnę, czyli artretyzm) i niemądrze szukał bardziej uleczenia fizycznego niż duchowego. Po śmierci urządzono mu okazały pogrzeb i pochowano go w grobowcu, który sam kazał sobie przygotować w Mieście Dawida (1Kl 15:23, 24; 2Kn 16:12-14).

Chociaż Asie niekiedy brakowało mądrości i duchowej wnikliwości, jego przymioty oraz fakt, że nie popadł w odstępstwo, przeważyły nad błędami, gdyż uchodzi za jednego z wiernych królów judzkich (2Kn 15:17). Podczas jego rządów w Judzie, trwających 41 lat, władzę w Izraelu sprawowało ośmiu królów: Jeroboam, Nadab, Baasza, Ela, Zimri, Omri, Tibni (panował nad częścią Izraela jako rywal Omriego) i Achab (1Kl 15:9, 25, 33; 16:8, 15, 16, 21, 23, 29). Po śmierci Asy królem został jego syn Jehoszafat (1Kl 15:24).

2. Syn Lewity Elkany i ojciec Berechiasza, który po powrocie z niewoli babilońskiej mieszkał w „osadach Netofatytów” (1Kn 9:16).

(„[Bóg] zebrał”).

1. Potomek Lewiego poprzez Gerszoma (1Kn 6:39, 43). Za panowania króla Dawida (1077-1038 p.n.e.) Lewici ustanowili Asafa głównym śpiewakiem i muzykiem grającym na czynelach podczas sprowadzania Arki Przymierza z domu Obed-Edoma do „Miasta Dawidowego” (1Kn 15:17, 19, 25-29). Potem Asaf razem z Hemanem i Etanem pełnili służbę przed przybytkiem, kierując muzyką i śpiewem (1Kn 6:31-44). Podobnie jak Hemana i Jedutuna (najwyraźniej inne imię Etana), Asafa nazwano „wizjonerem”, który „prorokował z harfą” (1Kn 25:1-6; 2Kn 29:30; 35:15).

Synowie Asafa tworzyli specjalne grupy muzyków i śpiewaków i odegrali istotną rolę podczas oddania do użytku świątyni i sprowadzenia do niej Arki Przymierza z Syjonu (2Kn 5:12), jak również w czasie reform króla Ezechiasza (2Kn 29:13-15) i wielkich obchodów Paschy za panowania Jozjasza (2Kn 35:15, 16). Niektórzy z potomków Asafa znaleźli się w pierwszej grupie wygnańców, którzy powrócili do Jerozolimy z niewoli babilońskiej (Ezd 2:1, 41; Neh 7:44).

W nagłówkach Psalmów 50 oraz od 73 do 83 przypisano te pieśni Asafowi. Prawdopodobnie