(„osiadły tam przybysz”).

1. Wymieniany jako pierwszy syn Lewiego, syna Jakuba. Był ojcem Libniego i Szimeja (1Kn 6:16, 17, 20, 43, 62, 71). Jest też nazywany Gerszonem (Rdz 46:11; Wj 6:16, 17; Lb 3:17, 18; 1Kn 6:1; 23:6).

2. Pierworodny syn Mojżesza i Cyppory, urodzony w Midianie (Wj 2:21, 22; 1Kn 23:14-16). Kiedy Jetro, teść Mojżesza, przyszedł do niego na pustkowie, przyprowadził ze sobą jego żonę, Cypporę, i dwóch synów: Gerszoma i Eliezera (Wj 18:2-4). Potomek Gerszoma Jonatan służył jako kapłan dla Danitów, co było niezgodne z Prawem, bo choć należał do plemienia Lewiego, nie wywodził się z rodu Aarona (Sdz 18:30).

3. Głowa domu patriarchalnego Pinechasa; wyruszył z Ezdraszem z Babilonu (Ezd 8:1, 2).

(„osiadły tam przybysz”).

Wymieniany jako pierwszy z trzech synów Lewiego. Jego potomków nazywano Gerszonitami lub „synami Gerszona” (Lb 3:17, 21; 7:7; 26:57; Wj 6:16; Joz 21:6, 27; 1Kn 6:1; 23:6). Bywał też określany imieniem Gerszom (1Kn 6:16, 17, 20, 43, 62, 71; 15:7). Synami Gerszona byli Libni (najwyraźniej nazwany Ladanem w 1Kn 23:7; 26:21) oraz Szimej (Wj 6:17; Lb 3:18; 1Kn 6:17, 20).

(„[od; należący do] Gerszona”).

Potomkowie Gerszona (Gerszoma) — który jest wymieniany jako pierwszy syn Lewiego — pochodzący od jego dwóch synów, Libniego i Szimeja (1Kn 6:1, 16, 17). Stanowili jeden z trzech głównych oddziałów Lewitów. Podczas pierwszego spisu na pustkowiu w rodzie Gerszona wszystkich osób płci męskiej od miesiąca wzwyż było 7500. A mężczyzn, którzy mieli od 30 do 50 lat i usługiwali w przybytku, było 2630 (Lb 3:21, 22; 4:38-41). Na pustkowiu Gerszonici troszczyli się o przybytek (namiot spotkania), jego nakrycia, kotarę u wejścia do przybytku, zasłony dziedzińca, kotarę u wejścia na dziedziniec oraz linki namiotowe (Wj 26:1, 7, 14, 36; 27:9, 16; Lb 3:23-26; 4:21-28). W obozie na pustkowiu mieli wyznaczone miejsce po zach. stronie przybytku. Za nimi, w dalszej odległości od przybytku, obozował trójplemienny oddział Efraima (Lb 2:18; 3:23). Kiedy naczelnicy Izraela podarowali na służbę związaną z przybytkiem 6 krytych wozów i 12 byków, Mojżesz dał 2 wozy i 4 byki synom Gerszona (Lb 7:1-7). Podczas wymarszu obozu Gerszonici szli razem z Merarytami między prowadzącym trójplemiennym oddziałem Judy a trójplemiennym oddziałem Rubena (Lb 10:14-20).

Gerszonitom przydzielono 13 miast z pastwiskami na terytoriach Manassesa, Issachara, Aszera i Naftalego. Dwa z nich, Kedesz w Galilei i Golan w Baszanie, należały do sześciu miast schronienia (Joz 21:27-33). Kiedy Dawid organizował służbę Lewitów, niektórym Gerszonitom przypadły obowiązki związane ze śpiewem i pieczą nad skarbcem (1Kn 6:31, 32, 39-43; 23:4-11; 26:21, 22). Gerszonici znaleźli się wśród Lewitów biorących udział w oczyszczaniu świątyni za czasów króla Ezechiasza (2Kn 29:12-17).

Biblia zawiera liczne wzmianki o różnych pozycjach ciała i gestach, które można zaobserwować także wśród dzisiejszych mieszkańców Bliskiego Wschodu. Gestykulują oni żywiej i wyrażają swoje uczucia bardziej otwarcie niż mieszkańcy większości krajów zachodnich. Takie gesty lub pozy, nawet jeśli nie towarzyszą im słowa, są niezwykle wymowne.

Modlitwa i składanie hołdu. Pozycja stojąca. Hebrajczycy i przedstawiciele wielu innych narodów wspomnianych w Biblii nie mieli jakiejś ogólnie obowiązującej pozycji, którą by przybierali do modlitwy. Zawsze jednak była to postawa pełna szacunku. Często modlono się na stojąco. Jezus wspomniał o modleniu się właśnie w takiej pozycji (Mk 11:25). Zaraz po chrzcie najwyraźniej sam modlił się, stojąc, gdy otworzyło się niebo i zstąpił na niego duch święty w postaci gołębia, a z nieba rozległ się głos Boga (Łk 3:21, 22).

Często zanoszono też modlitwy w pozycji klęczącej. Jezus modlił się na kolanach w ogrodzie Getsemani (Łk 22:41). Również Salomon klęczał, gdy podczas uroczystości oddania do użytku świątyni reprezentował w modlitwie naród izraelski (1Kl 8:54). Chociaż Biblia wielokrotnie używa w kontekście modlitwy słowa „kolana”, być może niekiedy modlący się klęczał na jednym kolanie, jak to czasami robią współcześni mieszkańcy Wschodu (Dz 9:40; 20:36; 21:5; Ef 3:14).

Kłanianie się. Gdziekolwiek Żydzi się modlili, zwracali twarze w kierunku Jerozolimy i tamtejszej świątyni (1Kl 8:42, 44; Dn 6:10). Ezechiel ujrzał w wizji 25 mężczyzn obróconych plecami do świątyni Jehowy i kłaniających się ku wsch. (Eze 8:16). Świątynie czcicieli słońca budowano w ten sposób, że wejścia znajdowały się od zach., tak iż wchodzący mieli twarze zwrócone na wsch. Natomiast w świątyni Jehowy wejście było od strony wsch., a zatem Jego czciciele odwracali się plecami do miejsca, gdzie wschodziło słońce.

Wyciąganie rąk. Niekiedy w czasie modlitwy rozkładano ręce, podnoszono je ku niebu lub