cherubami”, Bw]’ (1Sm 4:4; 2Sm 6:2; 2Kl 19:15; 1Kn 13:6; Ps 80:1; 99:1; Iz 37:16). Rzeźby te stanowiły „wyobrażenie rydwanu” Jehowy (1Kn 28:18); ich skrzydła symbolizowały ochronę i błyskawiczne przemieszczanie się z miejsca na miejsce. Gdy więc Dawid w poetyckich słowach pieśni opisywał, jak szybko Jehowa przybył mu z pomocą, wspomniał o Nim, że „przyjechał na cherubie i przyleciał (...) na skrzydłach ducha” (2Sm 22:11; Ps 18:10).

Szczegółowy projekt wspaniałej świątyni Salomona przewidywał umieszczenie w Miejscu Najświętszym dwóch ogromnych posągów cherubów. Wykonano je z drewna drzewa oleistego i pokryto złotem; miały po 10 łokci (4,5 m) wysokości. Zwrócone ku wschodowi, stały na linii pn.-pd., biegnącej prawdopodobnie przez centralny punkt pomieszczenia. Choć były od siebie oddalone o 10 łokci, na środku sali stykały się koniuszkami sąsiadujących skrzydeł, osłaniając stojącą pod nimi Arkę Przymierza oraz jej drążki. Natomiast drugie skrzydło każdego z cherubów dotykało odpowiednio pn. i pd. ściany. Tak więc skrzydła cherubów zajmowały całą 20-łokciową szerokość Miejsca Najświętszego (zob. ŚWIĄTYNIA). Poza tym wizerunki cherubów widniały na pokrytych złotem płaskorzeźbach zdobiących ściany i drzwi świątyni. Także boki miedzianych wózków do przewożenia wody udekorowano wyobrażeniami cherubów (1Kl 6:23-35; 7:29-36; 8:6, 7; 1Kn 28:18; 2Kn 3:7, 10-14; 5:7, 8). „Wyrzeźbione cheruby” upiększały też ściany i drzwi świątyni z wizji Ezechiela (Eze 41:17-20, 23-25).

Ezechiel opisał szereg wizji, w których ujrzał niezwykłych cherubów. Początkowo nazywał ich „żywymi stworzeniami” (Eze 1:5-28), ale z dalszej relacji wynika, że chodzi o „cherubów” (Eze 9:3; 10:1-22; 11:22). W tych obrazowych wizjach są oni ściśle związani z pełną chwały osobą Jehowy, któremu stale usługują.

Poza tym Ezechiel w swej proroczej księdze wspomina, że polecono mu zaintonować „pieśń żałobną o królu Tyru”. Nazywa go tam wspaniałym „cherubem okrywającym”, który był kiedyś „w Edenie, ogrodzie Bożym”, ale został pozbawiony swego piękna i ‛obrócony w popiół na ziemi’. „Tak rzekł Wszechwładny Pan, Jehowa: ‚(...) Tyś jest namaszczonym cherubem, który okrywa, i ja cię ustanowiłem. Byłeś na świętej górze Bożej. Przechadzałeś się pośród ognistych kamieni. Byłeś nienaganny na swoich drogach od dnia, gdy zostałeś stworzony, aż się znalazła w tobie nieprawość. (...) Wyrzucę cię z góry Bożej jako zbezczeszczonego i wygubię cię, cherubie okrywający [„cherub opiekun”, BT]’” (Eze 28:11-19).

(skrócona forma imienia Chasadiasz: „lojalna życzliwość Jah; Jah jest lojalną życzliwością”).

Izraelita będący ojcem jednego z 12 pełnomocników Salomona odpowiedzialnych za dostarczanie żywności królowi i jego domownikom przez jeden miesiąc w roku (1Kl 4:7, 10).

Miejsce utożsamiane ze współczesną wioską Hisban, leżącą ok. 20 km na pd. zach. od Rabby (dzisiejszego Ammanu) i niemal w połowie drogi między potokami Arnon i Jabbok (Joz 12:2). Jak dotąd, archeolodzy nie odkryli tam żadnych pozostałości z okresu kananejskiego. Niedaleko na wsch. od Cheszbonu znajduje się duża, zniszczona cysterna, a jakieś 180 m poniżej miasta jest źródło, które zasila w wodę kilka sadzawek (por. PnP 7:4; zob. BAT-RABBIM).

Kiedy amorycki król Sychon pokonał Moabitów, odebrał im Cheszbon i uczynił go swą siedzibą. Ta porażka Moabitów stała się nawet przedmiotem pewnej szyderczej wypowiedzi, ułożonej przez Amorytów albo Izraelitów. Jeśli jej autorami byli Amoryci, to miała na celu wydrwienie Moabitów i upamiętnienie zwycięstwa Sychona. Jeśli zaś Izraelici, to podkreślała, że jak Sychon odebrał Cheszbon Moabitom, tak Izrael przejmie to i inne miasta Amorytów. A ironia mogła wynikać z tego, że sukces Sychona umożliwił Izraelitom zdobycie terenów, do których w przeciwnym razie nie mieliby prawa (Lb 21:26-30; Pwt 2:9).

Gdy król Sychon nie pozwolił, by Izraelici pod wodzą Mojżesza przeszli w pokoju przez jego ziemię, i postanowił z nimi walczyć, Jehowa zapewnił swemu ludowi zwycięstwo. Miasta Amorytów, niewątpliwie także Cheszbon, zostały przeznaczone na zagładę (Pwt 2:26-36; 3:6; 29:7; Sdz 11:19-22). Później Rubenici odbudowali Cheszbon (Lb 32:37) jako jedno z miast przydzielonych im przez Mojżesza (Joz 13:15-17). Ponieważ jednak leżał on na pograniczu posiadłości Rubena i Gada, został potem włączony do terytorium Gadytów i wraz z trzema innymi miastami przekazany przez nich Lewitom (Joz 21:38, 39; 1Kn 6:77, 80, 81).

W późniejszym okresie Cheszbon najwyraźniej znów znalazł się pod kontrolą Moabitów, gdyż zarówno Izajasz, jak i Jeremiasz wspominają o nim w swych orędziach dotyczących zagłady Moabu (Iz 15:4; 16:7-9; Jer 48:2, 34, 45). Jeremiasz wymienia go również w proroctwie skierowanym przeciwko Ammonowi (Jer 49:1, 3). Według niektórych biblistów oznacza to, iż Cheszbon był wtedy pod władzą Ammonitów. Zdaniem innych może to sugerować, że Cheszbon w Moabie miał czekać ten sam los, co Aj, albo że w grę wchodzi jakiś nieznany Cheszbon na terytorium Ammonu.