Czyż nie mówił także przez nas?” (Lb 12:1, 2). Jehowa zadziałał bardzo szybko. Wezwał całą trójkę przed namiot spotkania i surowo skarcił Aarona i Miriam za to, iż lekceważą człowieka, którego wybrał. Ponieważ tylko Miriam została dotknięta trądem, więc niewykluczone, że to ona była inicjatorką tego wystąpienia, Aaron zaś znów okazał słabość i uległ namowie swej siostry. Gdyby poniósł identyczną karę, to według prawa Bożego przestałby się nadawać na arcykapłana (Kpł 21:21-23). Swego właściwego nastawienia serca dowiódł tym, że natychmiast przyznał się do winy i prosił o wybaczenie ich głupiego postępowania, a także błagał Mojżesza, by wstawił się za trędowatą Miriam (Lb 12:10-13).

Innym grzechem Aaron obciążył się wspólnie z Mojżeszem. W Meriba niedaleko Kadesz dostarczyli Izraelitom wody, ale ponieważ nie uświęcili i nie uczcili przy tym Boga, żaden z nich nie dostąpił zaszczytu wprowadzenia tego narodu do Ziemi Obiecanej (Lb 20:9-13).

Pierwszego dnia miesiąca Ab w 40 roku po wyjściu z Egiptu Izraelici obozowali przy granicy Edomu, pod górą Hor. Za kilka miesięcy mieli przekroczyć Jordan, ale już bez 123-letniego Aarona. Z polecenia Jehowy Aaron, jego syn Eleazar oraz Mojżesz wspięli się na oczach całego obozu na szczyt owej góry. Tam Mojżesz zdjął z Aarona kapłańskie szaty i ubrał w nie Eleazara, który miał przejąć urząd arcykapłana. Potem Aaron umarł. Prawdopodobnie został tam pogrzebany przez brata i syna, a Izraelici opłakiwali go przez 30 dni (Lb 20:24-29).

Warto zauważyć, że w wypadku każdego z trzech omówionych potknięć Aaron najwyraźniej nie był prowodyrem niewłaściwego postępowania, lecz raczej wdawał się w nie pod wpływem okoliczności lub presji otoczenia. Zwłaszcza w pierwszej sytuacji powinien był zastosować zasadę zawartą w przykazaniu: „Nie wolno ci iść za tłumem w złych celach” (Wj 23:2). Mimo to dalsze księgi Pisma Świętego mówią o nim z szacunkiem, a Syn Boży podczas życia na ziemi uznawał służbę kapłanów z rodu Aarona (Ps 115:10, 12; 118:3; 133:1, 2; 135:19; Mt 5:17-19; 8:4).

Kapłani pochodzący od Aarona. W 1 Kronik 12:28 (w niektórych przekładach 12:27) i 27:17 w Biblii poznańskiej pojawia się określenie „Aaronici”. (W hebr. tekście masoreckim w tych miejscach po prostu występuje imię „Aaron”. Septuaginta [wyd. Lagarde’a] wspomina w 1 Kronik 12:27 o „synach Aarona”). Nie ulega wątpliwości, że imię „Aaron” zostało tu użyte jako rzeczownik zbiorowy (tak jak niekiedy imię „Izrael”) i oznacza dom Aarona lub jego męskich potomków żyjących w czasach Dawida, którzy pochodzili z plemienia Lewiego i usługiwali jako kapłani (1Kn 6:48-53). W Przekładzie Nowego Świata powiedziano: „A Jehojada był wodzem synów Aarona, z nim zaś było trzy tysiące siedmiuset” (1Kn 12:27). Słowo „synów” dodano w celu dokładnego wyrażenia sensu tego tekstu.

Nazwa piątego miesiąca księżycowego w żydowskim kalendarzu religijnym lub jedenastego w kalendarzu świeckim, używana po niewoli babilońskiej. Miesiąc ten przypadał częściowo na lipiec i częściowo na sierpień.

Znaczenie nazwy Ab jest niepewne. Biblia jej nie wymienia — wspomina tylko o „miesiącu piątym”. Jednakże określenie to pojawia się w Misznie (Taanit 4:6) i w innych żydowskich dziełach z czasów powygnaniowych.

W miesiącu Ab w Izraelu panowały letnie upały i rozpoczynało się winobranie (zob. KALENDARZ).

Pierwszego dnia miesiąca Ab na górze Hor zmarł Aaron (Lb 33:38). Ponadto w myśl 2 Królów 25:8 siódmego dnia tego miesiąca „przybył do Jerozolimy” Nebuzaradan, sługa króla babilońskiego. Co jednak ciekawe, w Jeremiasza 52:12 czytamy, że Nebuzaradan przybył do Jerozolimy dziesiątego dnia tego miesiąca. W dziele The Soncino Books of the Bible (red. A. Cohen, Londyn 1949) tak to wyjaśniono: „Ta wcześniejsza o trzy dni data może odpowiadać momentowi przybycia Nebuzaradana na miejsce wydarzeń i rozpoczęcia działań”. A zatem oznaczałoby to, że siódmego dnia Nebuzaradan przyszedł pod Jerozolimę, z obozu poza murami miejskimi ocenił sytuację i rozkazał zniszczyć umocnienia miasta oraz zagrabić jego skarby; później, dziesiątego dnia tego miesiąca, wkroczył do miasta i do świątyni. Pisząc o zburzeniu świątyni Heroda przez Rzymian (70 n.e.), Józef Flawiusz zauważa, że nastąpiło to dokładnie tego samego dnia, w którym Babilończycy spalili pierwszą świątynię — dziesiątego dnia miesiąca piątego (Wojna żydowska, VI, IV, 5, 8 [250, 268]).

Przez następne 70 lat niewoli babilońskiej w miesiącu piątym Żydzi pościli i zawodzili, rozpamiętując zniszczenie świątyni jerozolimskiej (Za 7:3, 5; 8:19). Poza tym w miesiącu Ab Ezdrasz przybył do odrodzonej Jerozolimy, by nauczać Żydów Prawa Jehowy (Ezd 7:8, 9, 25).

(z hebr.: „zagłada”).

Słowo występujące w Objawieniu 9:11, a będące transkrypcją wyrazu hebrajskiego. W wersecie tym powiedziano, że symboliczne szarańcze mają nad sobą