na dachu i powiedział: „Mam dla ciebie słowo od Boga”. Kiedy zaciekawiony władca podniósł się ze swego tronu, Ehud „wsunął lewą rękę i dobył miecza ze swego prawego uda”, a następnie zatopił go w brzuchu otyłego Eglona, aż „za ostrzem weszła też rękojeść, tak iż tłuszcz zamknął się nad ostrzem”. Mężczyzna praworęczny zapewne sięgnąłby po miecz do lewego boku. Dlatego Eglon raczej się nie spodziewał, że Ehud, wyciągając lewą rękę do prawego uda, dobędzie miecza. Po zabiciu wrogiego władcy Ehud uciekł przez wietrznik, ale przedtem zamknął i zaryglował drzwi komnaty na dachu. Kiedy słudzy Eglona w końcu je otworzyli, oto „ich pan leżał na ziemi martwy!” (Sdz 3:15-25).

Ehud uciekł w górzysty region Efraima, zebrał wojowników izraelskich i powiedział do nich: „Chodźcie za mną, gdyż Jehowa wydał waszych nieprzyjaciół, Moabitów, w waszą rękę”. Zdobywając brody jordańskie, Izraelici odcięli Moabitom drogę ucieczki do ich kraju. Następnie pobili 10 000 Moabitów — którym śmierć ich króla zapewne odebrała ducha — „każdego krzepkiego i każdego dzielnego męża; ani jeden nie ocalał”. Pod wodzą Ehuda Izraelici podporządkowali sobie Moab „i odtąd ziemia ta nie była niepokojona przez osiemdziesiąt lat” (Sdz 3:26-30).

Ehud nie został wprost nazwany „sędzią”, lecz „wybawcą” (Sdz 3:15). Ale Otniel był określany zarówno mianem „wybawcy”, jak i „sędziego” (Sdz 3:9, 10), a cały ten okres był okresem sędziów. A zatem Ehuda najwyraźniej uważano nie tylko za wybawcę, lecz także za sędziego.

Stolica starożytnej Medii mniej więcej od r. 700 p.n.e. Król Persów Cyrus II odebrał ją królowi Medów Astyagesowi i zjednoczył pod swym panowaniem oba narody. Z Biblii wynika, że w czasach króla perskiego Dariusza I Wielkiego Ekbatana należała do prowincji Medii (Ezd 6:1, 2).

Ekbatana to spolszczona nazwa tego miasta, występująca w Ezdrasza 6:2. Tak oddano ją w łacińskiej Wulgacie, jak również w greckim tekście apokryfów włączonych z czasem do Septuaginty. Jednakże tekst masorecki i syryjska Peszitta podają formę „Achmeta”. Dawni pisarze greccy chyba odnosili nazwę Ekbatana do kilku miejsc. Natomiast współcześni uczeni na ogół zgodnie uznają, że miasto zdobyte przez Cyrusa (a zatem także to, o którym mowa w Ezd 6:2) to dzisiejszy Hamadan, znaczący ośrodek gospodarczy w Iranie, leżący u podnóża masywu Alwand, mniej więcej 290 km na zach. pd. zach. od Teheranu. Starożytna Ekbatana była ważnym miastem przy głównym szlaku biegnącym z Mezopotamii na wsch. Podobnie w Hamadanie zbiegają się dziś różne drogi, m.in. trasa z Bagdadu do Teheranu.

Gdy za czasów Zerubbabela Żydzi odbudowywali świątynię, niektórzy urzędnicy wyznaczeni przez Persów zakwestionowali legalność tych prac i wystosowali list do króla Persji Dariusza I, prosząc o potwierdzenie dekretu Cyrusa aprobującego to przedsięwzięcie (Ezd 5:1-17). Dariusz nakazał dochodzenie i w Ekbatanie istotnie odnaleziono dokument Cyrusa poświadczający, że odbudowa świątyni jest zgodna z prawem. Dariusz wydał więc rozkaz, by nie przeszkadzano Żydom w pracy, a ich przeciwnikom polecił nawet dostarczać potrzebnych artykułów, do czego się niezwłocznie zastosowali. Dzięki temu „do trzeciego dnia miesiąca księżycowego Adar, to jest w szóstym roku panowania króla Dariusza” (wiosną 515 p.n.e.), świątynia została wreszcie ukończona (Ezd 6:6-15).

(„członek [rodziny]”).

Syn Rama, pierworodnego Jerachmeela z plemienia Judy (1Kn 2:4, 5, 9, 25, 27).

Ważne miasto filistyńskie; siedziba jednego z pięciu władców sojuszniczych, prawdopodobnie wysunięta najdalej na pn. (Joz 13:3). Dokładna lokalizacja Ekronu jest nieznana, choć zazwyczaj identyfikuje się go z Chirbat al-Mukannaʽ (Tel Mikne), leżącym ok. 18 km na wsch. od Aszdodu. Podczas wykopalisk archeologicznych odkryto w tym miejscu największe miasto z tamtego okresu i utożsamiono je z Ekronem.

W ciągu swych dziejów Ekron wciąż przechodził z rąk do rąk. Nie został zdobyty w czasach Jozuego, lecz dopiero później przez plemię Judy (Joz 13:2, 3; Sdz 1:18). Podczas początkowego podziału Ziemi Obiecanej znalazł się na granicy terytoriów Judy i Dana, ale otrzymało go plemię Judy (Joz 15:1, 11, 45, 46; 19:40-43). Do czasu, gdy Filistyni zdobyli Arkę Przymierza, zdążył wrócić pod ich panowanie. Kiedy Arka trafiła do Ekronu, w mieście zapanowało „śmiertelne zamieszanie” i w końcu odesłano ją stamtąd Izraelitom (1Sm 5:10-12; 6:16, 17). Potem nastąpił kolejny okres dominacji Izraela, ale w czasie, gdy Dawid zabił Goliata, Ekron najwyraźniej był ponownie w rękach Filistynów (1Sm 7:14; 17:52). Na początku X w. p.n.e. egipski faraon Sziszak chełpił się, że zdobył Ekron. A jakieś dwa stulecia później w kronikach Sancheriba znalazł się zapis, że król Ekronu Padi był poddanym Asyryjczyków.