W odniesieniu do syna lub ogólniej potomka Pismo Święte używa niekiedy słowa „odrośl” lub podobnych określeń wymienionych powyżej. Błogosławiąc swych synów, Jakub nazwał Józefa odroślą (hebr. ben: „syn”) (Rdz 49:22, przyp. w NW). Zagłada, która nie pozostawia ani korzenia, ani gałęzi, wskazuje na wytracenie rodziny lub wszystkich należących do jakiejś grupy; to unicestwienie bez możliwości ponownego odrodzenia (Mal 4:1; por. Iz 5:24; Oz 9:16).

W Pismach Hebrajskich proroczo ukazano Jezusa Chrystusa jako sługę Jehowy — „Latorośl” (Bp, Bw, NŚ) lub „Odrośl” (BT, BWP) (Za 3:8). W Zachariasza 6:12, 13 powiedziano, że „mąż, który ma na imię Latorośl”, zbuduje świątynię Jehowie i zasiądzie na tronie jako kapłan. Może się to odnosić wyłącznie do Jezusa Chrystusa, gdyż w zamierzeniu Bożym tylko on ma pełnić rolę Króla i Kapłana. Jezus Chrystus jest obiecaną prawą „latoroślą”, która miała być wzbudzona Dawidowi. Będzie czynił zadość prawości i sprawiedliwości (Jer 23:5; 33:15; por. Iz 53:2; Obj 22:16). Nazwano go też gałązką i latoroślą Jessego, ojca Dawida (Iz 11:1).

Kres dynastii królów babilońskich zilustrowano przez przyrównanie jej do „obrzydłej latorośli”, którą się wyrzuca i która nie zasługuje na pochowanie (Iz 14:19).

Ponieważ Jehowa jako Stwórca powoduje wzrost drzew i innych roślin, określenia „latorośl”, „konar” i podobne wskazują na pomyślność, rozwój i błogosławieństwa od Jehowy (Iz 4:2; 60:21, 22; Hi 29:19). Obiecuje On, że „prawi bujnie się rozwiną niczym listowie [„latorośl”, Bg; „liść zielony”, Bw]” (Prz 11:28).

Ozdobny element złotego świecznika używanego w przybytku, określany hebrajskim słowem kaftòr, najwyraźniej odnoszącym się do okrągłej wypukłości (Wj 25:31-36; 37:17-22). Na trzonie świecznika i sześciu jego ramionach gałki występowały na przemian z kwiatami. Niektóre prawdopodobnie stanowiły podstawę tych ramion. Gałki na świeczniku widać na płaskorzeźbie na Łuku Tytusa (w Rzymie), która ukazuje, jak rzymscy żołnierze wynoszą łupy ze świątyni jerozolimskiej, zburzonej w 70 r. n.e.

(prawdopodobnie: „odpłata [odpowiednie potraktowanie przez] Boga”).

1. Syn Pedahcura; naczelnik plemienia Manassesa (Lb 1:10, 16). Był jednym z 12 naczelników, których Jehowa wyznaczył do pomocy Mojżeszowi i Aaronowi, gdy polecił dokonać spisu Izraelitów mających co najmniej 20 lat i zdatnych do służby wojskowej (Lb 1:1-4, 10). Gamaliel sprawował zwierzchnictwo nad zastępem wojowników ze swego plemienia, wchodzącym w skład trójplemiennego oddziału obozu Efraima (Lb 2:18, 20; 10:23). Kiedy wzniesiono przybytek, naczelnicy złożyli dary, które zgodnie z nakazem Jehowy miały być przeznaczone „do pełnienia służby związanej z namiotem spotkania”. Gamaliel uczynił to w ósmym dniu uroczystości poświęcenia ołtarza (Lb 7:1-5, 10, 11, 54-59).

2. Członek Sanhedrynu, faryzeusz i nauczyciel Prawa Mojżeszowego. U jego stóp Saul, późniejszy apostoł Paweł, kształcił się „według rygorów Prawa przodków” (Dz 5:34; 22:3). Gamaliel na ogół jest utożsamiany z Gamalielem Starszym, który cieszył się tak wielkim autorytetem, że jako pierwszy otrzymał tytuł „rabban”. Ten tytuł honorowy był jeszcze zaszczytniejszy niż „rabbi”. W Misznie powiedziano: „Kiedy zmarł rabban Gamaliel Starszy, ustała chwała Tory, a czystość oraz świętość znikły” (Sotta 9:15). Gamaliel niewątpliwie miał otwarty umysł i nie był fanatykiem. Świadczy o tym rada, jakiej udzielił, gdy przed Sanhedrynem stanął Piotr z innymi apostołami. Na przykładzie wcześniejszych zdarzeń Gamaliel wykazał, że lepiej nie przeszkadzać apostołom w prowadzeniu działalności. Następnie dodał: „Jeśli ten zamysł lub to dzieło pochodzi od ludzi, zostanie obalone, ale jeśli pochodzi od Boga, nie zdołacie ich obalić (...) [a] mogłoby się okazać, że w rzeczywistości walczycie z Bogiem” (Dz 5:34-39).

(prawdopodobnie: „odstawiony od piersi” [lub: „należycie potraktowany”]).

Kapłan z rodu Aarona; za czasów Dawida został przez losowanie wybrany do przewodzenia dwudziestemu drugiemu oddziałowi pełniących służbę kapłańską w sanktuarium (1Kn 24:1-3, 5, 17).

Obumieranie tkanek jakiejś części ciała, np. palca lub stopy, spowodowane zakażeniem bakteryjnym lub niedokrwieniem; zgorzel. W wypadku zgorzeli suchej — która może się pojawić przy niedrożności tętnic (np. w wyniku miażdżycy) — chore tkanki czernieją, wysychają i następuje w nich zanik czucia. Zgorzel wilgotna zazwyczaj dotyczy najmniejszych naczyń krwionośnych: naczyń włosowatych oraz drobnych żyłek. W zgorzeli gazowej bakterie obecne w martwej lub obumierającej tkance mogą powodować powstawanie podskórnych pęcherzy i w rezultacie gwałtowne niszczenie dalszych tkanek. Kiedy bakterie dostają się do krwiobiegu, przebieg gangreny jest bardzo ciężki i jeśli bezzwłocznie nie zostanie podjęte odpowiednie leczenie, choroba może się zakończyć śmiercią.