iż „bogacz” został „pogrzebany” w Hadesie, co dodatkowo potwierdza, że Hades to powszechny grób ludzkości (zob. GEHENNA; TARTAR).

1. Syn Joktana, potomek Sema; jeden z założycieli rodów istniejących po potopie (Rdz 10:21, 25-27, 32). Jego potomkowie osiedlili się na Półwyspie Arabskim, być może na terenie późniejszego Jemenu.

2. Syn Tou, króla Chamatu. Został posłany przez swego ojca, by pogratulować Dawidowi i złożyć mu dary po zwycięstwie Izraela nad królem Coby (1Kn 18:9-11). W 2 Samuela 8:10 występuje jako Joram.

3. Przełożony nad powołanymi do robót przymusowych za panowania królów Dawida, Salomona i Rechoboama. Gdy Rechoboam posłał go do zbuntowanych Izraelitów z północy, ci go ukamienowali (2Kn 10:18). W 1 Królów 12:18 i 2 Samuela 20:24 występuje jako Adoram, a w 1 Królów 4:6 i 5:14 — jako Adoniram.

(„wół; krowa”).

Miasto Beniaminitów, którego położenie jest obecnie nieznane (Joz 18:21, 28). Część biblistów przypuszcza, że „Ha-Elef” może wchodzić w skład nazwy poprzedniego miasta, „Cela”. Ale ci, którzy łączą te dwie nazwy, zmniejszają w ten sposób liczbę wymienionych miast do 13, a tymczasem Biblia wspomina, że było ich 14.

Sztuka wyszywania nićmi z rozmaitych materiałów o różnych kolorach i strukturze wypukłych wzorów na skórze lub tkaninie, znana już w starożytności. Pierwsza biblijna wzmianka o wytwarzaniu tkaniny z deseniami i rysunkami dotyczy izraelskiego przybytku. Becalela i Oholiaba, rzemieślników zatrudnionych przy jego budowie, Jehowa napełnił mądrością serca, by mogli wykonać wszelką pracę hafciarza, którą odróżniono od pracy tkacza (Wj 35:30-35; 38:21-23).

Zgodnie ze wskazówkami udzielonymi przez Boga, na płótnach namiotowych od wewnętrznej strony Miejsca Świętego i Najświętszego wyhaftowano wizerunki cherubów (Wj 26:1; 36:8). Cheruby wyhaftowano również na zasłonie oddzielającej od siebie te dwa pomieszczenia (Wj 26:31-33; 36:35).

Gdy szyto efod arcykapłański, ze złotych płytek rozklepanych na cienkie arkusze nacięto nitek, „by robotą hafciarską wpleść je w niebieskie włókno i wełnę barwioną czerwonawą purpurą, i przędzę barwioną szkarłatem z czerwców oraz w delikatny len” (Wj 39:2, 3; 28:6). „Robotą hafciarską” został też wykonany „napierśnik sądu” arcykapłana (Wj 28:15; 39:8).

Pieśń zwycięstwa Baraka i Debory wspomina o matce Sysery, która spodziewała się, że jej syn przywiezie z wyprawy przeciwko Izraelowi różne łupy, m.in. haftowane szaty (Sdz 5:1, 28, 30). Jehowa z miłości odział Jerozolimę w symboliczną kosztowną „haftowaną szatę”. Niestety, jej bałwochwalczy mieszkańcy najwyraźniej używali literalnych haftowanych szat do nakrywania „wizerunków mężczyzny”, z którymi ‛dopuszczała się nierządu’ (Eze 16:1, 2, 10, 13, 17, 18). Za pośrednictwem Ezechiela Jehowa przepowiedział, że gdy bogaty Tyr wpadnie w ręce Babilończyków, pozbawieni władzy „naczelnicy morscy (...) ściągną swe haftowane szaty” (Eze 26:2, 7, 15, 16).

Egipska niewolnica Sary; później nałożnica Abrahama i matka Ismaela. Gdy z powodu głodu w Kanaanie Abraham (Abram) przebywał przez jakiś czas w Egipcie, został panem wielu służących; być może właśnie w tym okresie Hagar stała się służącą Sary (Rdz 12:10, 16).

Ponieważ Sara (Saraj) była bezpłodna, prosiła Abrahama, by współżył z Hagar, i dała mu ją jako żonę. Gdy jednak Hagar zaszła w ciążę, zaczęła pogardzać swą panią do tego stopnia, że Sara poskarżyła się mężowi. „Abram rzekł więc do Saraj: ‚Oto twoja służąca jest do twej dyspozycji. Uczyń z nią, co dobre w twoich oczach’. Wówczas Saraj zaczęła ją upokarzać, tak iż ona uciekła od niej” (Rdz 16:1-6). Anioł Jehowy znalazł Hagar przy studni na drodze do Szur i polecił jej wrócić do swej pani i ukorzyć się pod jej ręką. Powiadomił ją również, że Jehowa wielce pomnoży jej potomstwo i że urodzi się jej syn, którego ma nazwać Ismael. Gdy urodził się Ismael, Abraham miał 86 lat (Rdz 16:7-16).

Po latach Abraham wyprawił „wielką ucztę w dniu odstawienia Izaaka od piersi”. Izaak miał wtedy ok. 5 lat, a Sara zauważyła, że 19-letni Ismael, syn Hagar, „stroi sobie żarty”. Nie była to niewinna dziecinna zabawa. Następny werset z tej relacji wskazuje, że mogło chodzić o drwiny dotyczące dziedzictwa Izaaka. Ismael dał tu wyraz swego nieprzyjaznego usposobienia, które miało go charakteryzować zgodnie z zapowiedzią anioła Jehowy (Rdz 16:12). Sara najwyraźniej z obawy o przyszłość swego syna Izaaka zażądała od Abrahama, żeby wypędził Hagar i jej syna. Pomysł ten nie podobał się Abrahamowi, ale na polecenie Jehowy spełnił życzenie swej żony. Wczesnym rankiem następnego dnia dał Hagar chleb