przetrawionej postaci. Po jakimś czasie ponownie go zjadają, a cały proces może być powtarzany więcej niż raz. Wydaje się, że w wypadku dzikiego królika zwyczaj ten mają tylko osobniki dorosłe” (Living Mammals of the World, 1955, s. 114).

Brytyjscy naukowcy przeprowadzili staranne obserwacje zwyczajów królików, a wyniki opisali w publikacji Proceedings of the Zoological Society of London (1940, t. 110, ss. 159-163). Ponowne trawienie pokarmu wygląda następująco: Gdy królik zje rano coś świeżego, pokarm ten przechodzi przez żołądek do jelita cienkiego, natomiast w części wpustowej żołądka zostaje jakieś 40—50 g grudek, które były tam jeszcze przed posiłkiem. Z jelita cienkiego poranny posiłek trafia do jelita ślepego (ślepo zakończonej części jelita grubego), gdzie się zatrzymuje na jakiś czas. W ciągu dnia wspomniane grudki przesuwają się coraz niżej i w jelitach następuje trawienie białka zawartych w nich bakterii. Po dojściu do jelita grubego mijają materiał w jelicie ślepym i trafiają do okrężnicy, gdzie oddają nadmiar wilgoci i w końcu powstają z nich suche kulki odchodów, które zostają wydalone. Po zakończeniu tej fazy cyklu materiał z jelita ślepego przesuwa się do okrężnicy, ale nie oddaje swej wilgoci i dociera do odbytu w dość miękkim stanie. Ma postać grudek, z których każda otoczona jest warstwą śluzu, dzięki czemu nie sklejają się ze sobą. Gdy grudki te dochodzą do odbytu, nie zostają wydalone na ziemię — królik zgina się wpół i je połyka; trafiają one do części wpustowej żołądka, gdzie pozostają aż do następnego posiłku. W taki sposób ten niezwykły cykl zostaje zamknięty i większa część pokarmu przechodzi przez układ trawienny dwukrotnie.

W nawiązaniu do tych odkryć dr Waldo L. Schmitt, główny kustosz działu zoologicznego w Smithsonian Institution w Waszyngtonie, napisał: „Wydaje się, że nie ma powodów, by powątpiewać w doniesienia różnych uczonych o tym, że króliki przechowują w jelicie ślepym częściowo strawiony pokarm, który potem jest ponownie połykany i trafia do układu trawiennego”. Dodał też, że wyjaśnia to, „dlaczego króliki mają tak wyjątkowo duże jelito ślepe w porównaniu z większością ssaków” (ang. wyd. Przebudźcie się! z 22 kwietnia 1951, ss. 27, 28).

Proces wysnuwania i skręcania nitki z włókien pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, takich jak len, bawełna, wełna lub kozia sierść. Uzyskanych w ten sposób nitek używano do tkania, szycia, haftowania i wytwarzania sznurów.

Hebrajczycy i członkowie innych narodów przędli przy użyciu przęślicy i wrzeciona. O dzielnej żonie powiedziano: „Ręce swoje wyciąga po przęślicę i jej ręce trzymają wrzeciono” (Prz 31:19). Przęślica to drążek, na którym umieszczano luźny pęk gręplowanych (oczyszczonych i rozczesanych) włókien (Iz 19:9). W jednej ze stosowanych metod prządka trzymała przęślicę w lewej ręce. Wyciągała pasemko włókien z pęku i przymocowywała je do wrzeciona. Był to krótszy drążek, który na jednym końcu miał zaczep do włókna, a przy drugim — przęślik (krążek wykonany z cięższego materiału, np. kamienia). Prawą ręką prządka wprawiała w obrót wiszące wrzeciono, które skręcało włókna w nić. Gotowy odcinek nici nawijała na wrzeciono i umocowywała. Potem powtarzała cały proces aż do przerobienia wszystkich włókien z przęślicy w jedną długą nić.

W starożytnym Egipcie przędzeniem zajmowali się zarówno mężczyźni, jak i kobiety, ale wydaje się, że u Hebrajczyków była to domena kobiet. Izraelitki przynosiły wykonaną przez siebie przędzę na budowę przybytku (Wj 35:25, 26).

Jezus Chrystus nawiązał do przędzenia, gdy radził swym uczniom, by się niepotrzebnie nie zamartwiali o ubiór, ale ufali, że przyodzieje ich Bóg. Powiedział: „Zwróćcie uwagę, jak rosną lilie — ani się nie mozolą, ani nie przędą, lecz mówię wam: Nawet Salomon w całej swej chwale nie był tak przyodziany, jak jedna z nich” (Łk 12:27, 28; Mt 6:28-30).

Drążek, do którego umocowuje się luźny pęk przygotowanych włókien (np. lnu czy wełny). Podczas przędzenia wysnuwa się z tego pęku pasemko włókien i za pomocą wrzeciona skręca je w nić (Prz 31:19; zob. PRZĘDZENIE).

Hebrajskie słowo szalísz („trzeci mężczyzna”, czyli trzeci wojownik na rydwanie bojowym) w różnych przekładach Biblii bywa oddawane przez: „dowódca”, „tarczownik”, „adiutant”, „giermek” lub właśnie „przyboczny”.

Na niektórych starożytnych płaskorzeźbach przedstawiających „hetyckie” i asyryjskie rydwany bojowe widać trzech mężczyzn: pierwszy powozi, drugi dzierży w ręku miecz, dzidę lub łuk, a trzeci trzyma tarczę. Wprawdzie egipskie wizerunki zazwyczaj nie ukazują rydwanów z trzema osobami, niemniej powyższego określenia użyto w Wyjścia 14:7 w odniesieniu do wojowników faraona walczących na rydwanach. Trzeci wojownik w rydwanie, zazwyczaj ten, który trzymał tarczę, był przybocznym dowódcy. Polskie słowo „przyboczny”