stożkowata skała wapienna z licznymi jaskiniami, chroniona z trzech stron przez wąwozy.

5. Bóg syryjski. Kiedy wódz armii syryjskiej Naaman został uleczony z trądu, uznał Jehowę za prawdziwego Boga, lecz prosił o przebaczenie tego, że musi towarzyszyć w świątyni Rimmona władcy Syrii i razem z nim pokłonić się przed wizerunkiem bożka, ponieważ król wspiera się na jego ręce (2Kl 5:15-18).

Rimmon jest zazwyczaj utożsamiany z Rammanem (imię to znaczy: „ryczący; grzmiący”), bogiem czczonym w Asyrii i Babilonii. Jego kult mógł zostać przyniesiony ze wsch. przez jakieś plemiona, które potem osiedliły się w okolicach Damaszku. Część uczonych jest zdania, iż Rimmon (Ramman) to tylko tytuł boga burz Hadada (Adada). Za utożsamieniem Rimmona z Hadadem przemawiałaby okoliczność, że królowie syryjscy nosili imiona Tabrimmon i Ben-Hadad, które mogły nawiązywać do imienia lub tytułu ich naczelnego boga (1Kl 15:18).

Czczony w Syrii Rimmon miał niewątpliwie dużo wspólnego z Rammanem. Ten ostatni był dla Asyryjczyków przede wszystkim bogiem burzy i grzmotów. Uznawano go wprawdzie za dawcę deszczu, a co za tym idzie także wody dla studni i pól uprawnych, ale silniej kojarzono z niszczycielskimi skutkami opadów i wyładowań atmosferycznych. Na pomnikach asyryjskich często przedstawiano Rammana jako boga wojny. Tak samo było w Babilonii, gdzie wraz z bogiem księżyca Sinem i bogiem słońca Szamaszem tworzył jedną z licznych triad.

Najprawdopodobniej inna nazwa miejsca, które w Jozuego 21:35 występuje jako Dimna, a w Jozuego 19:13 — jako Rimmon (1Kn 6:77; zob. DIMNA; RIMMON 3).

(„granatowiec Pereca”).

Jedno z izraelskich obozowisk na pustkowiu, wymienione między Ritmą a Libną (Lb 33:19, 20). Lokalizacja nie została ostatecznie ustalona, choć niektórzy geografowie proponują Nakb al-Bijar, leżące ok. 25 km na zach. pd. zach. od pn. krańca zatoki Akaba.

(„radosny okrzyk; błagalne wołanie”).

Jeden z synów Szimona, wymieniony wśród potomków Judy (1Kn 4:1, 20).

(prawdopodobnie: „pokropienie”).

Obozowisko Izraelitów na pustkowiu, wymienione między Libną a Kehelat (Lb 33:21, 22). Lokalizacja jest niepewna, choć niektórzy łączą Rissę z Kuntillą (Gerazą), leżącą ok. 55 km na pn. pn. zach. od pn. krańca zatoki Akaba.

(„janowiec”).

Jedno z obozowisk Izraelitów na pustkowiu (Lb 33:18, 19). Lokalizacja obecnie nieznana.

(hebr. toleʽáh lub toláʽat).

Drobne, pełzające zwierzę o wydłużonym, zazwyczaj miękkim ciele, w zasadzie beznogie. W Piśmie Świętym określenie „robak” („robactwo”) często odnosi się do larw owadów, zwłaszcza do czerwi (Wj 16:20, 24; Iz 14:11; 66:24). W innych miejscach nie chodzi o czerwie, lecz o robaki żywiące się roślinnością (Pwt 28:39; Jon 4:7).

Słowo „robak” używane jest także w sensie przenośnym. Bildad pogardliwie określił tak człowieka (Hi 25:6), a o Mesjaszu zapowiedziano, że niczym robak będzie dla ludzi ‛obelgą i kimś godnym wzgardy’ (Ps 22:6). Jehowa Bóg nazwał Izraela „robaczkiem” — małym, bezradnym stworzeniem, zdanym na czyjąś łaskę i niełaskę. Sam jednak zapewnił Izraelitów, że będzie im pomagał, i zachęcił, by się nie lękali (Iz 41:14).

Zobacz PRACA PRZYMUSOWA; SŁUŻBA PRZYMUSOWA.

Jeden z czterech synów Jawana wymienionych w 1 Kronik 1:7. Poprawna forma jego imienia nasuwa wątpliwości, ponieważ tekst masorecki podaje w tym miejscu „Rodanim”, a Wulgata i sporo rękopisów hebrajskich — „Dodanim”. Z kolei w Rodzaju 10:4 w tekście masoreckim występuje „Dodanim”, a w Septuagincie i Pięcioksięgu samarytańskim — „Rodanim”. Hebrajskie litery „r” (ר) i „d” (ד) są bardzo do siebie podobne, toteż mogły zostać pomylone przez kopistę. (Zapewne również dlatego „Rifat” z Rdz 10:3 pojawia się w masoreckim tekście 1Kn 1:6 jako „Difat”). W większości przekładów podaje się oba imiona. Wielu leksykografów preferuje jednak formę „Rodanim”. Komentatorzy podzielający ten pogląd uważają za prawdopodobne, iż potomkowie tego syna Jawana zasiedlili Rodos i sąsiednie wyspy Morza Egejskiego.

(prawdopodobnie: „róża”).

Chrześcijanka należąca do zboru w Jerozolimie w okresie, gdy apostoł Piotr został w cudowny sposób uwolniony z więzienia ok. 44 r. n.e. Rode była służącą, najwyraźniej w domu Marii, matki Marka. W każdym razie była wśród zgromadzonych tam osób, które modliły się w nocy za Piotra. Kiedy rozległo się pukanie, podeszła do drzwi bramy, ale rozpoznawszy głos Piotra, tak się ucieszyła, że zamiast mu otworzyć, wbiegła do środka, by powiedzieć o tym pozostałym zebranym. Ci odrzekli: „Oszalałaś”, ale ona obstawała przy swoim. Tymczasem