słodkiego wina”. Ale Piotr wyjaśnił: „Ci ludzie wcale nie są pijani, jak przypuszczacie, jest bowiem trzecia godzina dnia” — czyli mniej więcej 9 rano, licząc od wschodu słońca ok. godziny 6 (Dz 2:1-4, 13-15). Obecni na święcie Pięćdziesiątnicy mogli przeczytać w zwoju z proroctwem Izajasza: „Biada tym, którzy wstają wczesnym rankiem, aby szukać odurzającego napoju” (Iz 5:11). Tak wcześnie na ogół nie wyprawiano uczt i raczej trudno podejrzewać, by o tej porze aż ok. 120 osób było pijanych. Również Paweł nadmienił, że „ci, którzy się upijają, zazwyczaj są pijani w nocy” (1Ts 5:7).

Symboliczne pijaństwo. Przywódcy dziesięcioplemiennego królestwa, w którym dominowało plemię Efraima, byli pijani „winem” w sensie duchowym. Wręcz z pijackim uporem dążyli do niezależności, zawierając sojusze z wrogami Judy, której władcy zasiadali przecież na „tronie Jehowy” (1Kn 29:23). Niewątpliwie ludzie ci brali też udział w literalnych pijatykach. Byli związani z Jehową Bogiem przymierzem, lecz niczym butni pijacy bezczelnie je deptali i w ten sposób Go znieważali (Iz 28:1-4).

Również kapłani i przywódcy Judy stali się duchowymi pijakami. Jako przewodnicy religijni głosili tradycje ludzkie; o świętym narodzie Bożym opowiadali fałszywe rzeczy, które rzekomo widzieli. Zamiast szukać pomocy u Boga, zwracali się ku Asyrii (2Kl 16:5-9; Iz 29:1, 9-14). Zgodnie z proroczą zapowiedzią duchowo pijany Izrael został w r. 740 p.n.e. pokonany przez Asyrię. Później, w r. 607 p.n.e., mieszkańcy odstępczej Judy musieli wypić kielich gniewu Jehowy, a potem — niejako zataczając się — pójść do niewoli w Babilonie (Iz 51:17-23). Ponieważ jednak Babilon (którego władcę symbolizuje „król Szeszaku”) traktował lud Boży okrutnie, 68 lat później sam musiał wypić ten kielich (Jer 25:15-29).

Symboliczny „Babilon Wielki” ukazano w Biblii jako pijaną nierządnicę, trzymającą w ręku „złoty kielich pełen obrzydliwości i nieczystości swej rozpusty”. Mieszkańcy ziemi zostali upici „winem jej rozpusty”, a ona sama jest „pijana krwią świętych i krwią świadków Jezusa”. Za swą rozwiązłość poniesie karę wiecznej zagłady (Obj 14:8; 17:1-6, 16; 18:8; zob. BABILON WIELKI).

(hebr. ʽalukáh).

Żywiące się krwią stworzenie o spłaszczonym, pierścieniowatym ciele, szerszym w części tylnej i zwężonym na końcach. Pijawki osiągają długość od 1 do przeszło 10 cm. Na obu końcach ciała mają przyssawki, przy czym przednia wyposażona jest w szczęki.

Pijawki licznie występują w wielu strumieniach i rzekach Bliskiego Wschodu. Młoda pijawka nilowa (Limnatis nilotica), połknięta z wodą, przyczepia się do jamy nosowej, krtani lub nagłośni gospodarza. Szybko rośnie i ciężko ją usunąć. Utrudnia oddychanie i powoduje utratę krwi, co może doprowadzić do śmierci ofiary.

W Biblii jedyna wzmianka o pijawkach pojawia się w Przysłów 30:15, gdzie nawiązano do nienasyconej chciwości i powiedziano, że „pijawki mają dwie córki, które wołają: ‚Daj! Daj!’”. W komentarzu biblijnym pod red. F. C. Cooka zasugerowano, że ‛córką pijawki’ jest jej chciwość, a liczba mnoga podkreśla nasilenie tej cechy. Zdaniem innych „dwie córki” odnoszą się do dwóch krawędzi przyssawki. Pijawka potrafi wessać trzy razy więcej krwi, niż sama waży, a obecna w jej ślinie substancja zapobiega krzepnięciu krwi wypływającej z ciała ofiary.

Dowódca wojska króla filistyńskiego Abimelecha. Pikol towarzyszył Abimelechowi podczas zawierania przymierzy zarówno z Abrahamem, jak i Izaakiem (Rdz 21:22, 32; 26:26, 31). Ponieważ oba te wydarzenia dzieliło ponad 75 lat, określenie „Pikol” może być tytułem lub nazwą stanowiska, a nie imieniem własnym człowieka, który by tak długo sprawował tę funkcję. Z tych samych powodów tytułem może być również imię jego króla.

(„kamień młyński”).

Naczelnik izraelski, który potwierdził „wiarogodną umowę” sporządzoną w okresie po niewoli babilońskiej; mógł to też zrobić przedstawiciel rodu nazwanego od tego imienia (Neh 9:38; 10:1, 14, 24).

Szósty z wymienionych ośmiu synów, których bratu Abrahama, Nachorowi, urodziła jego żona Milka (Rdz 11:29; 22:21-23).

(skrócona forma imienia Pelatiasz: „ocalił Jehowa”).

Kapłan będący głową domu patriarchalnego Moadiasza w okresie po niewoli babilońskiej — za dni Jojakima, następcy Jeszui (Neh 12:12, 17).

Narzędzie do przecinania składające się z zębatego brzeszczotu oraz jednego lub dwóch uchwytów. Starożytne piły nie cięły w obu kierunkach; niektóre przecinały, gdy je ciągnięto do siebie, a inne, gdy je od siebie odpychano. W Egipcie piły na ogół wykonywano z brązu, a ich zęby były pochylone w stronę uchwytu. Taka piła przerzynała, gdy ciągnęło się ją do siebie. Brzeszczot był osadzony w rękojeści lub przywiązany do