to dla niego ozdobę — poleca go jako władcę i dodaje mu splendoru (Prz 14:28). Takim królem jest Jehowa, który sprawuje rządy poprzez swe mesjańskie Królestwo (Ps 22:27-31; Flp 2:10, 11).

Jak mają się ozdabiać chrześcijanie. Jezus i jego apostołowie wciąż przypominali, by nie pokładać ufności w rzeczach materialnych, i zachęcali do zachowywania umiaru. Kobiety miały się ozdabiać „schludnym ubiorem, ze skromnością i trzeźwością umysłu, nie różnymi stylami splatania włosów i złotem lub perłami albo bardzo kosztownym strojem, lecz tak, jak przystoi kobietom utrzymującym, iż boją się Boga, mianowicie dobrymi uczynkami” (1Tm 2:9, 10). W czasach apostolskich na terenach zdominowanych przez kulturę grecką kobiety lubowały się w kunsztownych fryzurach i innych ozdobach. Dlatego Piotr słusznie radził chrześcijankom, by nie koncentrowały się na ‛zewnętrznym splataniu włosów, na wkładaniu złotych przystrojeń ani na noszeniu szat wierzchnich’. Zachęcał, by ich ozdobą — podobnie jak w wypadku wiernych niewiast z czasów przedchrześcijańskich — była „ukryta osoba serca w niezniszczalnej szacie cichego i łagodnego ducha, który ma wielką wartość w oczach Boga”; w ten sposób ozdabiały się kobiety pokroju Sary, „podporządkowując się swoim mężom” (1Pt 3:1-6).

Paweł wykazał, że szlachetnymi uczynkami — nieskażonością w nauczaniu, powagą, zdrową mową i właściwym postępowaniem w każdej dziedzinie życia — chrześcijanin może zdobić naukę Boga, czyniąc ją atrakcyjną dla osób postronnych (Tyt 2:10). A zatem Pismo Święte dostarcza odpowiednich wskazówek, jak zapatrywać się na różnego rodzaju ozdoby i kosztowności oraz jak zachować umiar w korzystaniu z nich.

Ozdoby w proroctwach. Kiedy Jehowa błogosławił Jerozolimie, stolica Judy przypominała kobietę odzianą w drogie szaty, pięknie przystrojoną klejnotami i innymi ozdobami. Ale gdy utraciła usposobienie duchowe i zaczęła uprawiać symboliczny nierząd z narodami, pozbawiono ją szat i ozdób i pozostawiono nagą (Eze 16:2, 10-39). To ogołocenie nastąpiło nie tylko w sensie duchowym, lecz także dosłownie, kiedy to zachłanni zdobywcy wynieśli z miasta jego bogactwa, m.in. brzękadełka, przepaski na głowę, ozdoby w kształcie księżyca, nausznice, bransoletki, zasłony, nakrycia głowy, łańcuszki na nogi, przepaski na piersi, „domy duszy” (prawdopodobnie flakoniki z wonnościami), brzęczące muszelki (amulety), pierścionki oraz kolczyki do nosa noszone przez „córki Syjonu” (Iz 3:16-26). Miał to być okres żałoby, na czas którego zwyczajowo zdejmowano ozdoby (Wj 33:4-6). Z kolei Jehowa za pośrednictwem proroka Ozeasza przyrównał Izrael do kobiety, którą potępił za to, że ozdabiała się w złym celu — by przyciągnąć do siebie „namiętnych kochanków” i czcić fałszywych bogów (Oz 2:13).

Jednakże gdy Jehowa wykupił Syjon z niewoli babilońskiej, zapewnił mu pokój i prawość — symbolicznie odbudował go na fundamencie z szafirów, jego blanki wykonał z rubinów, a bramy z ogniście błyszczących kamieni (Iz 54:7, 8, 11-14; Jer 31:4), przyodział go też w strój i ozdoby oblubienicy (Iz 49:14-18; 52:1; por. Ps 45:13, 14; Iz 61:10). Przypomina to późniejszy opis Nowej Jerozolimy, której bramy są perłami, a fundamenty drogocennymi kamieniami i która została przygotowana „jako oblubienica przyozdobiona dla swego małżonka” (Obj 21:2, 9-21). W sensie duchowym zbór chrześcijański — oblubienica Chrystusa — staje w całej krasie przed swym małżonkiem, Jezusem Chrystusem. Również w tym opisie ozdoby odnoszą się do przymiotów duchowych oraz błogosławieństw wynikających z aprobaty i łaski Bożej.

W przeciwieństwie do tego Babilon Wielki, symboliczna kobieta dopuszczająca się rozpusty z królami ziemi, sama ozdabia się jak królowa i żyje w bezwstydnym zbytku, ale ma zostać ogołocona ze swych wspaniałych strojów i zniszczona. Jej piękno jest fałszywe — to ona ‛otacza siebie chwałą’, a zatem jej przyozdobienie nie oznacza Bożego błogosławieństwa i łaski, ukazuje raczej jej własne roszczenia oraz wpływy i bogactwa wynikające z uprawiania nierządu (Obj 17:3-5, 16; 18:7-20).

Zobacz hasła BRANSOLETKA; BROSZKA; KLEJNOTY, DROGOCENNE KAMIENIE; KOLCZYK; KORALIKI; KOSMETYKI; ŁAŃCUSZKI NA NOGI; NASZYJNIK; PIERŚCIEŃ; UBIÓR.

(skrócona forma imienia Hoszajasz).

Hebrajski prorok i pisarz księgi noszącej jego imię; przedstawił się tylko jako syn Beeriego. Ozeasz był prorokiem Jehowy pod koniec IX i w VIII w. p.n.e., za panowania królów judzkich Uzzjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza oraz króla izraelskiego Jeroboama II (syna Joasza) (Oz 1:1). W tym samym okresie żyli też inni prorocy: Amos, Izajasz i Micheasz (Iz 1:1; Am 1:1; Mi 1:1).

Ozeasz zapewne działał (i chyba też mieszkał) na terenie dziesięcioplemiennego północnego królestwa Izraela, bo głównie jego dotyczą orędzia zawarte w księdze spisanej przez tego proroka. O Judzie wspomina ona tylko 15 razy, a o jej stolicy,