W Biblii nazwano tak wąski pasek zawiązywany na czole, nad oczami.

Izraelici otrzymali polecenie, by ‛przywiązać sobie prawo Boże jako znak do ręki’ i nosić je jako ‛przepaskę między oczami’, najwyraźniej jednak nie chodziło o literalne noszenie na sobie fragmentów Pism (Pwt 6:6-8; 11:18). To prawda, że w dosłownym sensie byli zobowiązani ozdabiać szaty frędzlami, które by im przypominały o Bożych przykazaniach (Lb 15:38-40). Jednakże ów „znak” i „przepaska” miały znaczenie przenośne, na co wskazuje Boży nakaz dotyczący obchodzenia przez Izraelitów rocznicy wyzwolenia z Egiptu. Obchody te również miały stanowić dla nich ‛znak na ręce oraz upamiętnienie między oczami’, ‛przepaskę między oczami’ (Wj 13:9, 14-16).

W jakim sensie Izraelici mieli nosić prawo Boże jako przepaskę między swymi oczami?

Jehowa najwyraźniej chciał, żeby Izraelici stale pamiętali o Jego prawie i starannie go przestrzegali, jak gdyby zostało spisane na tabliczce i umieszczone między ich oczami albo było przywiązane do ich ręki — tak że gdziekolwiek by spojrzeli lub cokolwiek by robili, wciąż mieliby je przed sobą. Jednakże w jakiś czas po powrocie z Babilonu Żydzi stworzyli formalistyczną religię, opartą na ludzkich tradycjach (Mt 15:3, 9), i zaczęli interpretować ten nakaz dosłownie. Na paskach pergaminu wypisywali cztery fragmenty Pism: Wyjścia 13:1-10 i 11-16 oraz Powtórzonego Prawa 6:4-9 i 11:13-21. W późniejszym okresie pergamin zwijano i wkładano do pudełeczek z cielęcej skóry, które mocowano na czole i lewej ręce. Mężczyźni nosili te pudełeczka podczas porannej modlitwy, z wyjątkiem dni świątecznych i sabatu.

Jezus Chrystus potępił obłudę uczonych w piśmie i faryzeuszy, którzy dla zamanifestowania swej prawości ‛poszerzali pudełeczka z fragmentami Pism’, przy czym nosili je „dla ochrony” (Mt 23:2, 5). Po grecku określano je słowem fylaktérion („filakteria”), które przede wszystkim oznacza posterunek, warownię, zabezpieczenie lub ochronę. A zatem pudełeczka te uznawano za amulety.

Tymczasem Biblia nie zachęca do zabiegania o piękny czy pobożny wygląd, ale do pilnowania swego serca (Prz 4:23; Mt 23:27, 28). Podkreśla, że prawdziwą ochronę zapewni człowiekowi nie przymocowywanie do swego ciała fragmentów z Pisma Świętego, lecz ‛strzeżenie praktycznej mądrości i zdolności myślenia’ oraz nabywanie zrozumienia (Prz 3:21, 22; 4:7-9).

Zobacz NAKRYCIE GŁOWY.

Szarfa zakładana przez oblubienicę w dniu ślubu. Taka przepaska świadczyła o tym, że dana kobieta jest zamężna. Jehowa, symboliczny „mąż” Izraelitów, w następujący sposób zilustrował ich grzech i okazywane Mu rażące lekceważenie: „Czy dziewica może zapomnieć o swych ozdobach, oblubienica o swych przepaskach na piersi? A jednak mój lud — oni zapominali o mnie przez niezliczone dni”. Izraelici powinni byli uważać Boga za swą największą ozdobę, a tymczasem porzucili Go dla innych bogów (Jer 2:32; Iz 3:20; por. Iz 49:18).

(hebr. seláw).

Mały ptak o krępym ciele, osiągający ok. 20 cm długości; prowadzi naziemny tryb życia. Ze względu na smaczne przepiórcze mięso do 1920 r. Egipt eksportował corocznie jakieś trzy miliony tych ptaków, choć od tego czasu liczba ta znacznie się zmniejszyła.

Wzmianki biblijne najwyraźniej dotyczą przepiórki zwyczajnej (Coturnix coturnix), która wiosną migruje z Afryki na pn. — w marcu przelatuje przez Egipt, a następnie przez Półwysep Arabski i Palestynę, po czym przed zimą wraca. Ptaki te ciągną wielkimi stadami, pokonując trasę etapami, często nocą. Skrzydła przepiórki pozwalają jej latać szybko, ale nie za długo, ponieważ ze względu na wagę całego jej ciała nie są zbyt