bezprawia” odczuje ją wtedy, gdy Pan Jezus unicestwi go ujawnieniem swej potęgi (2Ts 2:1-8; zob. CZŁOWIEK BEZPRAWIA).

Przejawy ducha i ujawnianie prawdy. Widomym znakiem wylania na uczniów Chrystusa ducha świętego stały się różne ‛przejawy’ jego niewidzialnego oddziaływania. Należał do nich m.in. dar mówienia obcymi językami, uzdrawiania czy rozeznawania natchnionych wypowiedzi (1Ko 12:7-10). Apostoł Paweł nadmienił też, że głoszeniem i przykładnym postępowaniem chrześcijanie ‛ujawniają innym prawdę’ (2Ko 4:2).

„Szlak wodny” niedaleko Suzy w Elamie, gdzie Daniel otrzymał wizję barana i kozła. Trudno powiedzieć, czy prorok rzeczywiście udał się z Babilonu w to miejsce, czy też został tam przeniesiony w wizji (Dn 8:1-3, 6, 16). Istnieją różne przypuszczenia, o jaki „szlak wodny” chodzi. Nie da się tego jednoznacznie ustalić, ponieważ w ciągu wieków rzeki w tych okolicach najprawdopodobniej nieco zmieniły swój bieg. Według jednej z hipotez nazwa Ulaj odnosi się do rzeki Kercha (Karche). Według innej był to sztuczny kanał na pn. lub pn. wsch. od Suzy, łączący Kerchę z inną rzeką.

1. Ojciec Bedana z plemienia Manassesa (1Kn 7:14, 16, 17).

2. Daleki potomek Saula; Beniaminita, którego synowie byli świetnymi łucznikami. W czasach współczesnych pisarzowi Księgi Kronik żyło 150 „synów i wnuków” (potomków) Ulama (1Kn 8:33, 39, 40).

Gotowość do ustąpienia, do poddania się lub podporządkowania zwierzchnikom, prawu bądź też ustalonemu trybowi postępowania. Przykładem uległości jest podporządkowanie Jezusa Chrystusa wobec jego Ojca (1Ko 15:27, 28), zboru chrześcijańskiego wobec Jezusa (Ef 5:24) i Boga (Heb 12:9; Jak 4:7), poszczególnych chrześcijan wobec mężczyzn przewodzących zborowi (1Ko 16:15, 16; Heb 13:17; 1Pt 5:5), chrześcijanek wobec postanowienia co do nauczania w zborze (1Tm 2:11), niewolników wobec ich właścicieli (Tyt 2:9; 1Pt 2:18), żon wobec mężów (Ef 5:22; Kol 3:18; Tyt 2:5; 1Pt 3:1, 5), dzieci wobec rodziców (1Tm 3:4; por. Łk 2:51; Ef 6:1) oraz rządzonych wobec rządzących, czyli władz zwierzchnich (Rz 13:1, 5; Tyt 3:1; 1Pt 2:13; zob. POSŁUSZEŃSTWO; WŁADZE ZWIERZCHNIE; ZWIERZCHNICTWA, ZASADA).

Uległość chrześcijanina względem ludzi jest podyktowana sumieniem, a przede wszystkim chęcią podobania się Bogu. Gdyby więc podporządkowanie się człowiekowi oznaczało naruszenie prawa Bożego, chrześcijanin będzie bardziej posłuszny Bogu niż ludziom (Dz 5:29). Właśnie dlatego Paweł i Barnabas ‛nie ulegli przez podporządkowanie się’ fałszywym braciom, którzy wbrew objawionemu zamierzeniu Bożemu głosili, że warunkiem wybawienia jest poddanie się obrzezaniu i przestrzeganie Prawa Mojżeszowego (Gal 2:3-5; por. Dz 15:1, 24-29).

W 2 Koryntian 9:13 wykazano, iż o uległości chrześcijanina wobec dobrej nowiny świadczy składanie datków na rzecz współbraci będących w potrzebie, ponieważ wspieranie ich jest chrześcijańską powinnością (Jak 1:26, 27; 2:14-17).

Wytyczona droga w mieście. Najczęściej używany hebrajski odpowiednik słowa „ulica” (chuc) dosłownie znaczy „na zewnątrz” (Iz 42:2, przyp. w NW; por. Bw). W starożytnych miastach krajów biblijnych ulice na ogół nie były brukowane (Ps 18:42; Iz 10:6; Lam 2:21). W Jerychu i Gezerze odkryto jednak kanały odprowadzające wodę z ulic.

Ulice były przeważnie wąskie i kręte. Istniały jednak także „szerokie ulice” (Łk 14:21; por. Obj 21:21). Po ulicach Niniwy jeździły rydwany (Nah 2:4). W Babilonie i Damaszku istniały szerokie aleje albo drogi procesyjne, a niektóre ulice miały swe nazwy. W okresie rzymskim w Damaszku „ulica zwana Prostą” była trzypasmową arterią o szerokości ok. 30 m (Dz 9:11; zob. PROSTA, ULICA).

W pobliżu bramy miejskiej zwykle znajdował się plac, na którym można było dokonywać transakcji lub urządzać spotkania służące przekazywaniu pouczeń (Rdz 23:10-18; Neh 8:1-3; Jer 5:1). Na placach bawiły się dzieci (Za 8:4, 5), a na ulicach zwykle panował gwar (Hi 18:17; Jer 33:10, 11; por. Iz 15:3; 24:11). Kwitła tam działalność handlowa, a sklepy lub warsztaty jednej branży często znajdowały się obok siebie, jak np. przy „ulicy piekarzy” w Jerozolimie (Jer 37:21). Kiedy Ben-Hadad zaproponował Achabowi, by wyznaczył sobie „ulice” w Damaszku, najwyraźniej chodziło o założenie targowisk lub bazarów, na których można by prowadzić handel w stolicy Syrii (1Kl 20:34). Nocami ulice niektórych miast prawdopodobnie patrolowali strażnicy (PnP 3:1-3).

Ponadto na ulicach obwieszczano wiadomości (2Sm 1:20; Jer 11:6). Tam też nauczał i uzdrawiał chorych Jezus Chrystus, który jednak ‛nie wykłócał się ani nie krzyczał głośno na szerokich ulicach’, co wprawdzie mogłoby wywoływać sensację i przysparzać mu rozgłosu, ale odwracałoby