uwagę od Jehowy Boga i dobrej nowiny o Królestwie (Mt 12:13-19; Iz 42:1, 2; Łk 8:1). Jezus nie przypominał więc obłudników, których potępił za modlenie się „na rogach szerokich ulic, aby ich ludzie widzieli” (Mt 6:5).

Aszeryta, którego trzej synowie byli głowami rodów i dzielnymi wojownikami (1Kn 7:39, 40).

Hebrajski wyraz mezimmáh opisuje zdolność myślenia, czyli umiejętność mądrego i starannego rozpatrywania spraw na podstawie dogłębnej wiedzy (Prz 5:2; 8:12), ale też określa knowania, wybiegi i nierozsądne pomysły niegodziwców (Ps 10:2, 4; 21:11; 37:7; 139:19, 20; Prz 12:2; 24:8; Jer 11:15) lub racjonalne „zamysły” Jehowy Boga i Jego „serca” (Hi 42:2; Jer 23:20; 30:24; 51:11).

‛Udzielenie młodzieńcowi wiedzy i umiejętności myślenia’ jest jednym z celów, dla których spisano Księgę Przysłów (Prz 1:1-4). Jej treść uzdalnia człowieka do formułowania zdrowych myśli i poglądów, które mogą nadać sens jego życiu. Umiejętność myślenia zabezpiecza go przed zmierzaniem w złą stronę i przestawaniem z ludźmi, którzy mogliby wywrzeć na niego zgubny wpływ, gdyż umożliwia mu dostrzeżenie skutków takiego postępowania. Wynikają stąd dla niego ogromne dobrodziejstwa. Mądrość i umiejętność myślenia chronią go przed poczynaniami prowadzącymi do nieszczęścia, a tym samym okazują się życiem dla jego duszy. Czuje się bezpieczny, bo nie musi się bać, że zrobił coś złego i dosięgnie go ręka sprawiedliwości (Prz 3:21-25).

Jednakże ten, kto naprawdę korzysta z umiejętności myślenia, nieraz staje się też przedmiotem nienawiści. Taki właśnie może być sens Przysłów 14:17: „Mąż odznaczający się zdolnością myślenia jest nienawidzony”. Ludzie mniej sprawni w myśleniu częstokroć niechętnie patrzą na osoby dobrze wykorzystujące swe zdolności umysłowe. Prócz tego z reguły nienawidzeni są ci, którzy angażują swój umysł w pełnienie woli Bożej. Jezus Chrystus słusznie rzekł: „Nie jesteście częścią świata, ale ja was ze świata wybrałem, dlatego świat was nienawidzi” (Jn 15:19). Oczywiście w Przysłów 14:17 hebrajskie słowo przetłumaczone na „zdolność myślenia” może się również odnosić do nikczemnych knowań, a wówczas ów werset oznaczałby, że na nienawiść naraża się człowiek obmyślający zło. Dlatego w niektórych przekładach oddano go np. tak: „Mąż złych myśli w nienawiści bywa” (Bg) albo: „Przebiegły jest znienawidzony” (Bp, BT).

Miasto na granicy terytorium Aszera; jego dokładne położenie jest nieznane (Joz 19:29-31). Część uczonych uważa, że nazwa „Umma” powstała w wyniku innego zapisu słowa „Akko” (występującego w tym miejscu w niektórych manuskryptach greckiej Septuaginty oraz w relacji z Sędziów 1:31), ale nie ma co do tego pewności.

Zobacz FORTYFIKACJE.

Całokształt funkcji mózgu umożliwiających gromadzenie wiadomości, analizowanie ich i wyciąganie wniosków. Wyrazem „umysł” oddaje się szereg spokrewnionych ze sobą słów greckich, określających takie cechy psychiki, jak: umiejętność myślenia, zdolność umysłu, pojętność, inteligencja, sposób rozumowania, myśl, zamysł, pamięć, stan umysłu, opinia, nastawienie umysłu albo władze umysłowe. Toteż tam, gdzie w niektórych przekładach występuje słowo „umysł”, w innych użyto terminów podanych powyżej — opisowych lub bardziej szczegółowych. W Pismach Hebrajskich „umysł” pojawia się w części przekładów jako tłumaczenie wyrazów, które dosłownie znaczą „serce”, „dusza” bądź też „duch” (por. Wj 35:35, BT; Pwt 11:18, Bg; Kzn 7:8, BT; zob. SERCE).

‛Odnowienie się w sile pobudzającej umysł’. Umysł niedoskonałego człowieka jest z natury skłonny do opacznego myślenia. Biblia nazywa to „cielesną umysłowością” (Kol 2:18). Chrześcijanom przypominano, iż dawniej byli nieprzyjaciółmi Boga, ponieważ ich „umysły były przy niegodziwych uczynkach” (Kol 1:21).

„Człowiek fizyczny” (inaczej „zmysłowy”), w odróżnieniu od „duchowego”, ma umysł skłaniający się ku rzeczom materialnym. ‛Siłę pobudzającą jego umysł’ po części ukształtowały czynniki dziedziczne, a po części nagromadzona wiedza i własne przeżycia. Kiedy zastanawia się nad jakimś zagadnieniem, ta siła popycha bądź skłania jego umysł ku temu, co materialne, cielesne. Chrześcijanom nakazano zatem: „Macie się odnowić w sile [dosł. „duchu”] pobudzającej wasz umysł” (Ef 4:23). Gdy ktoś studiuje Biblię oraz poddaje się pod wpływ ducha Bożego, ‛siła pobudzająca jego umysł’ może się zmienić, może zostać naprowadzona na właściwe tory. Dzięki temu kiedy przyjdzie mu coś rozważyć, jego umysł będzie się kierował w dobrą stronę, ku temu, co duchowe (1Ko 2:13-15). Człowiek taki przyswoi sobie „umysł Chrystusowy” — a Jezus zawsze był pobudzany przez właściwą siłę i zawsze skłaniał się ku sprawom duchowym (1Ko 2:16; Rz 15:5).