Upicie się Noego. Po potopie Noe żył jeszcze 350 lat. Sprawozdanie biblijne szczerze i uczciwie podaje: „A Noe zajął się rolnictwem i zasadził winnicę. I zaczął pić wino, i się upił, i wtedy odkrył się w swoim namiocie” (Rdz 9:20, 21). Nie oznacza to, że Noe był nałogowym pijakiem. Biblia wspomina o tym zdarzeniu, gdyż doprowadziło ono do sytuacji, której konsekwencje wywarły ogromny wpływ na historię świata. Przed potopem Noe nie miał nic wspólnego z niegodziwcami, którzy „pili”, zapewne znacznie przebierając miarę. Takie hulanki i pijatyki przytępiały wrażliwość ludzi i z pewnością przyczyniały się do tego, że zlekceważyli Boskie ostrzeżenie i nie zwrócili na nic uwagi, „aż przyszedł potop i zmiótł ich wszystkich” (Mt 24:38, 39; Łk 17:27).

Gdy Noe spał w swym namiocie, Cham (a być może także jego syn Kanaan) w jakiś sposób okazał mu brak szacunku. Sprawozdanie donosi: „W końcu obudził się Noe po winie i się dowiedział, co mu uczynił jego najmłodszy syn”. Na ogół przyjmuje się, że określenie „najmłodszy syn” odnosi się tu do Chama. W Biblii jednak wyrażenie to niekiedy oznacza wnuka; a w tym wypadku wnukiem był Kanaan. Bez względu na to, co się wydarzyło, ojciec Kanaana, Cham, zaczął o tym opowiadać swoim braciom, zamiast przykryć Noego, tak jak oni to zrobili. Gdy Noe się o wszystkim dowiedział, przeklął Kanaana i pobłogosławił Boga Sema, Jehowę (Rdz 9:20-27).

Bunt Nimroda. Noe był pierwszym patriarchą po potopie (Rdz 10:1-32). Jednakże w jego czasach za sprawą Nimroda i jego stronników ponownie pojawiła się religia fałszywa. Ci zbuntowani ludzie próbowali wybudować „wieżę, której szczyt sięgałby niebios”, gdyż nie chcieli się rozproszyć „po całej powierzchni ziemi”. Było to całkowicie sprzeczne z poleceniem Boga, by napełnić ziemię, a także stanowiło wyraz buntu przeciwko Noemu jako prorokowi Bożemu. Noe zmarł jakieś dwa lata przed narodzeniem się Abrahama. Doczekał więc chwili, gdy Jehowa osądził budowniczych wieży Babel i rozproszył tych buntowników po obliczu całej ziemi. Noe i Sem nie brali udziału w budowie tej wieży i dlatego ich język nie został pomieszany. Dalej mówili pierwotnym językiem ludzi, który Bóg dał Adamowi (Rdz 9:1, 28, 29; 11:1-9).

Proroczy wzór. O Noem wspominali prorocy Izajasz, Ezechiel i Jezus Chrystus, jak również apostołowie Piotr i Paweł. Jezus i Piotr wskazali, że dni Noego stanowiły proroczy obraz „obecności Syna Człowieczego” oraz przyszłego „dnia sądu i zagłady ludzi bezbożnych”. Przez ocalenie Noego i jego rodziny z zagłady niegodziwego świata Jehowa dał „ludziom bezbożnym wzór tego, co ma nadejść” (Mt 24:37-39; 2Pt 2:5, 6; 3:5-7; Iz 54:9; Eze 14:14, 20; Heb 11:7; 1Pt 3:20, 21).

(„moja rozkosz”).

Teściowa Rut, która znalazła się w linii rodowej prowadzącej do Dawida i Jezusa Chrystusa (Mt 1:5).

Noemi żyła w okresie sędziów; była żoną Elimelecha, Efratejczyka z Betlejem w Judzie. W czasie dotkliwej klęski głodu razem z mężem i dwoma synami, Machlonem i Kilionem, przeniosła się do Moabu. Tam Elimelech umarł. Potem synowie poślubili Moabitki, Rut i Orpę, ale jakieś dziesięć lat później zmarli bezdzietnie (Rut 1:1-5).

Pogrążona w żalu Noemi postanowiła wrócić do Judy. Wyruszyły z nią dwie owdowiałe synowe, ale Noemi poradziła im, by wróciły do swego kraju i tam wyszły za mąż, gdyż ona ‛zbyt się zestarzała, by znów należeć do męża’ i urodzić synów, którzy mogliby zostać ich mężami. Orpa zawróciła, ale Rut pozostała przy Noemi z miłości do niej i jej Boga, Jehowy (Rut 1:6-17).

Po przybyciu do Betlejem Noemi rzekła do witających ją kobiet: „Nie nazywajcie mnie Noemi [„moja rozkosz”]. Nazywajcie mnie Mara [„gorzka”], bo Wszechmocny napełnił mnie wielką goryczą” (Rut 1:18-21). Ponieważ właśnie rozpoczęły się żniwa jęczmienia, Rut poszła zbierać pokłosie, by wyżywić Noemi i siebie, i przypadkiem trafiła na pole Boaza (Rut 2:1-18). Kiedy powiedziała Noemi, na czyim polu pracowała, ta rozpoznała w tym rękę Jehowy, gdyż Boaz był bliskim krewnym Elimelecha, a więc jednym z ich wykupicieli. Noemi zachęciła Rut, by zwróciła uwagę Boaza na ten fakt (Rut 2:19 do 3:18). Boaz szybko zareagował i podjął zwyczajowe kroki prawne, by wykupić od Noemi posiadłość Elimelecha. Zgodnie z prawem zawarł też małżeństwo lewirackie z Rut, która reprezentowała Noemi. Kiedy urodził im się syn, sąsiadki nazwały go Obed, mówiąc: „Noemi urodził się syn”. W ten sposób Obed stał się prawowitym dziedzicem domu Elimelecha w Judzie (Rut 4:1-22).

Nazwa używana w Pismach Hebrajskich na określenie Memfis, znaczącego miasta w starożytnym Egipcie (Iz 19:13; Jer 2:16; 44:1; 46:14, 19; Eze 30:13, 16; zob. MEMFIS).

Według tekstu masoreckiego najwyraźniej chodzi o jakieś miejsce w Moabie (Lb 21:29, 30). Jego położenie nie jest dzisiaj znane.

(od rdzenia oznaczającego: „świecić; jaśnieć”).

Syn króla Dawida, urodzony w Jerozolimie (1Kn 3:5-7; 14:3-6).