winoroślą — z Królestwem Bożym (por. Mt 21:41-43; Jn 15:1-5).

Jednakże proroctwo Jakuba spełniło się też literalnie na dziedzictwie danym plemieniu Judy w Ziemi Obiecanej, obejmującym górzysty region z dolinami i „żyznymi zboczami”, których tarasy porastały winnice (Iz 5:1).

W Księdze Objawienia wspomniano o „żniwie ziemi”, po czym pewnemu aniołowi rozkazano: „Zbierz kiście winorośli ziemi, ponieważ jej winogrona dojrzały”. Następnie „winorośl ziemi” została zebrana i wrzucona „do wielkiej winnej tłoczni gniewu Bożego”. Nie chodzi tutaj o „prawdziwą winorośl”, która wydaje owoc ku chwale Bożej. „Winorośl ziemi” najwyraźniej wydaje zły owoc, skoro Bóg polecił ją zniszczyć (Obj 14:15, 18, 19).

Zobacz WINOROŚL.

Zobacz STATEK; STER.

Zobacz OBRAZ, WIZERUNEK.

Zobacz OBRAZ, WIZERUNEK.

Obraz lub scena odtworzona w czyimś umyśle za dnia bądź w nocy, przeważnie w niezwykły sposób, niekiedy podczas snu albo w uniesieniu (Rdz 46:2; Dz 10:3). Opisane w Biblii wizje często nie różniły się zasadniczo od snów, a niekiedy występowały z nimi równocześnie.

Kiedy wizja była przekazywana na jawie, Bóg zapewne wywoływał ją w umyśle człowieka, który zdawał sobie sprawę z tego, co się dzieje, a później mógł to sobie przypomnieć i opowiedzieć bądź opisać własnymi słowami. Daniel, Nebukadneccar i inni mieli też wizje nocne. Najwyraźniej otrzymywali je, gdy spali, a więc bez udziału świadomości.

Uniesienie. Niekiedy duch święty utrwalał wizję — czyli obraz tego, co zamierzył Bóg — w umyśle osoby, która wpadła w uniesienie, inaczej w trans, czyli stan głębokiego skupienia lub niepełnego snu. W Pismach Chrześcijańskich „uniesienie” jest tłumaczeniem greckiego wyrazu ékstasis, który dosłownie znaczy „przesunięcie” lub „wyjście z siebie”, a w sensie przenośnym wskazuje na wytrącenie umysłu z normalnego stanu. Osoba ogarnięta uniesieniem przestaje zważać na otoczenie i jest całkowicie pochłonięta wizją (Dz 22:17, 18).

Dowód uznania Bożego. Poprzez wizje Jehowa wyjawiał niekiedy swoim sługom, jakie ma wobec nich zamiary, i upewniał ich o swym uznaniu. Abramowi (Abrahamowi) przekazał w wizji krzepiące słowa: „Nie bój się, Abramie. Jestem dla ciebie tarczą. Twoja nagroda będzie bardzo wielka” (Rdz 15:1). Potem zawarł z nim przymierze (Rdz 15:2-21). Po latach Bóg rozmawiał w wizjach nocnych z Jakubem i powiedział mu, żeby się nie lękał pójść do Egiptu, bo tam uczyni z niego wielki naród, a po jakimś czasie go stamtąd wyprowadzi (Rdz 46:1-4; por. 2Sm 7:1-17; 1Kn 17:1-15).

Wskazówki dotyczące woli Bożej. W niektórych wizjach Bóg udzielał wskazówek co do wykonywania Jego woli. Kiedy wyniesiony do chwały Jezus Chrystus ukazał się Saulowi z Tarsu, ten chwilowo oślepł, lecz w wizji zobaczył, jak mężczyzna imieniem Ananiasz kładzie nań ręce, aby odzyskał wzrok. Również sam Ananiasz został poprzez wizję skierowany do domu, w którym Saul zatrzymał się w Damaszku (Dz 9:1-19).

W 36 r. n.e. w Cezarei pobożny poganin Korneliusz otrzymał wizję, w której anioł polecił mu posłać do Joppy po Szymona Piotra (Dz 10:1-8). Przebywający w Joppie Piotr wpadł w uniesienie i zobaczył w wizji, jak z nieba zstępowało naczynie zawierające rozmaite nieczyste stworzenia. W ten sposób został pouczony, że nie powinien uważać za skalane niczego, co Bóg oczyścił. Przygotowało go to do zaniesienia dobrej nowiny nieobrzezanym poganom (Dz 10:9-23; 11:5-12).

Również Paweł otrzymywał w wizjach wskazówki dotyczące głoszenia. W Troadzie, podczas drugiej podróży misjonarskiej, miał w nocy wizję, w której jakiś Macedończyk usilnie prosił: „Przepraw się do Macedonii i pomóż nam” (Dz 16:8-12). Jakiś czas później w wyniku pokrzepiającej wizji nocnej, w której przemówił do niego Pan, apostoł pozostał w Koryncie przez rok i sześć miesięcy, nauczając Słowa Bożego (Dz 18:8-11).

Proroctwa. Niektóre wizje pochodzące od Boga miały charakter proroczy lub wyjaśniały inne proroctwa przekazane w wizjach i snach. Prorok Daniel „odznaczał się zrozumieniem wszelkich wizji i snów” (Dn 1:17). To właśnie „w wizji nocnej” Bóg wyjawił mu treść i znaczenie snu króla Nebukadneccara o ogromnym posągu wyobrażającym mocarstwa światowe (Dn 2:19, 28; por. 4:5, 10, 13, 20-22).

W pewnym proroczym śnie i nocnych wizjach Daniel zobaczył cztery olbrzymie bestie wychodzące z morza, symbolizujące czterech „królów”, którzy mieli ‛powstać z ziemi’ (Dn 7:1-3, 17). Miał też zaszczyt ujrzeć w wizji, jak „ktoś podobny do syna człowieczego” otrzymuje od Istniejącego od Dni Pradawnych panowanie, dostojeństwo oraz królestwo (Dn 7:13, 14).

Bóg dawał wizje również takim pisarzom biblijnym, jak: Izajasz (Iz 1:1; 6:1-13), Amos (Am 7:1-9, 12; 8:1, 2) oraz Ezechiel (Eze 1:1). Natchnione proroctwo Abdiasza przeciwko Edomowi rozpoczyna się od słów: „Wizja Abdiasza” (Abd 1). A „wizja Nahuma” zawiera wypowiedź przeciw Niniwie (Nah 1:1).

W Księdze Objawienia opisano szereg wizji oglądanych przez sędziwego apostoła Jana. Bardzo stosowna jest jej grecka nazwa Apokálypsis, czyli „odkrycie; odsłonięcie”, gdyż rzeczywiście odsłonięto w niej wiele spraw i wydarzeń mających się rozegrać długo po jej spisaniu, w odległej przyszłości (Obj 1:1, przyp. w NW).

Fałszywe wizje. Przed zagładą, która spadła na Jerozolimę w 607 r. p.n.e., tamtejsi fałszywi prorocy opowiadali „wizję z własnego serca”, a nie od Jehowy (Jer 23:16). Ich wizje były zupełnie bezwartościowe, gdyż nie pochodziły od Boga (Lam 2:9, 14). Mówili nieprawdę i ‛widzieli w wizji kłamstwo’, toteż Jehowa był przeciwko nim (Eze 13).

Zapowiedź przyszłych wizji. Prorok Joel zapowiedział w natchnieniu, że pod wpływem ducha Bożego ‛młodzieńcy będą mieć wizje’ — podobne do wspomnianych powyżej wizji pochodzących od Boga i zdecydowanie różniące się od fałszywych wizji (Jl 2:28). Jak wykazał Piotr, proroctwo to spełniło się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e., gdy na naśladowców Jezusa Chrystusa został wylany duch święty, dzięki czemu za sprawą cudu opowiadali w wielu językach „o wspaniałych rzeczach Bożych” (Dz 2:1-4, 11, 15-17).

Człowiek, który naprawdę lub rzekomo otrzymywał od Boga wizje dotyczące przyszłości bądź spraw zakrytych przed innymi. „Wizjoner” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa chozéh, pochodzącego od czasownika chazáh, czyli „ujrzeć; widzieć”. Chazáh i słowa pochodne są odnoszone do oglądania wizji (Lb 24:4; Iz 1:1; 21:2; 22:1; Eze 13:7; Dn 8:1; zob. WIDZĄCY).

Niektórzy wizjonerzy byli uzurpatorami, toteż Bóg ich odtrącał (Iz 29:10; Mi 3:7). Inni zostali rzeczywiście posłani przez Jehowę i przemawiali w Jego imieniu (2Kl 17:13; 2Kn 33:18). „Wizjonerem” nazwano Hemana, Iddo, Chananiego, Gada, Asafa, Jedutuna oraz Amosa (1Kn 25:5; 2Kn 12:15; 19:2; 29:25, 30; 35:15; Am 7:12). Część z nich, np. Gad oraz Iddo, opisała swoje wizje lub sporządziła inne sprawozdania (1Kn 29:29; 2Kn 9:29; 33:19). Nie wszyscy prorocy Jehowy byli wizjonerami. Gad został nazwany zarówno „prorokiem”, jak i „wizjonerem Dawida”, najprawdopodobniej dlatego, że przynajmniej niektóre Boże wskazówki lub pouczenia dla tego króla otrzymał w postaci wizji (2Sm 24:11; 1Kn 21:9).

Zobacz RĘKA.

Osoba sprawująca władzę; monarcha, panujący. Hebrajski czasownik maszál znaczy „panować”; grecki odpowiednik słowa „władca” to árchon (zob. WŁADCY MIASTA).

Najwyższym Władcą jest Jehowa Bóg; sprawuje On absolutne zwierzchnictwo nad wszechświatem, widzialnym i niewidzialnym, ponieważ jest Stwórcą i Życiodawcą (Dn 4:17, 25, 35; 1Tm 1:17).

Jehowa był rzeczywistym, niewidzialnym Królem narodu izraelskiego, a królowie z dynastii Dawida sprawowali władzę jako Jego przedstawiciele. Dlatego nazywano ich pomazańcami Boga, zasiadającymi na „tronie Jehowy” (1Kn 29:23). Gdy pojawił się Jezus Chrystus, „Syn Dawidowy” (Mt 21:9; Łk 20:41), został namaszczony nie olejkiem, lecz duchem świętym, aby zasiadł jako Władca na niebiańskim tronie (Dz 2:34-36). Jezus i jego współdziedzice Królestwa tworzą podporządkowany Jehowie rząd nad wszechświatem (Obj 14:1, 4; 20:4, 6; 22:5).

Szatan Diabeł i demony również są władcami. Szatana nazwano „władcą tego świata” i „władcą mocy powietrza” (Jn 12:31; 14:30; Ef 2:2). O tym, że podlegają mu wszystkie królestwa świata, świadczy okoliczność, iż zaproponował je Jezusowi Chrystusowi w zamian za oddanie mu czci (Mt 4:8, 9). Ludzkie rządy otrzymują swą władzę od Szatana (Obj 13:2). W jego organizacji również demony mają pewną władzę. Są nazwane „światowymi władcami tej ciemności” i sprawowały władzę nad dawnymi mocarstwami światowymi, np. jako niewidzialni ‛książęta’ Persji i Grecji (Ef 6:12; Dn 10:13, 20). Ich władcą jest oczywiście sam Diabeł (Mt 12:24).

W okresie ziemskiej służby Jezusa Palestyna znajdowała się pod panowaniem imperium rzymskiego, niemniej pewne sprawy dotyczące Żydów pozostawały w gestii ich władców, których naczelnym organem był Wielki Sanhedryn — rada złożona z 70 starszych. Właśnie o tych władcach żydowskich wspomniano w Jana 7:26, 48, a jednym z nich był Nikodem (Jn 3:1). Przełożonego synagogi określano słowem árchon (por. Mt 9:18 z Mk 5:22). Prawo nakazywało darzyć władców szacunkiem (Dz 23:5). Władcy żydowscy ulegli jednak demoralizacji i według Biblii ponoszą główną winę za śmierć Jezusa Chrystusa (Łk 23:13, 35; 24:20; Dz 3:17; 13:27, 28).