Z Chrześcijańskich Pism Greckich wynika, że także Herod Antypas miał rządcę; jego żona usługiwała ze swego mienia Chrystusowi (Łk 8:3). Poza tym Jezus wspomniał w pewnym przykładzie o rządcy winnicy, który na koniec dnia dawał zapłatę pracownikom (Mt 20:8).

Obowiązki szafarza dobrze ilustrują służbę zleconą chrześcijanom przez Jehowę Boga. Grono wiernych namaszczonych chrześcijan na ziemi zostało określone przez Jezusa mianem „niewolnika wiernego i roztropnego”. Ale usługuje mu również w charakterze szafarza, któremu w dniach ostatnich powierzył on „całe swoje mienie” — m.in. głoszenie wszędzie na ziemi „dobrej nowiny o królestwie”, uczenie ludzi dających jej posłuch i zgromadzanie do zboru międzynarodowej „wielkiej rzeszy”, której Bóg pozwoli przeżyć wielki ucisk (Mt 24:14, 45; Łk 12:42-44; Obj 7:9-14). Nadzorcy zboru chrześcijańskiego też są „szafarzami” i wymaga się od nich wierności (1Ko 4:1, 2; Tyt 1:7). Pawłowi powierzono szczególne szafarstwo, gdyż był apostołem dla ludzi z narodów (1Ko 9:17; Ef 3:1, 2). Piotr wykazał, że wszyscy chrześcijanie, nie tylko nadzorcy, są „szafarzami niezasłużonej życzliwości Bożej” (przejawiającej się w rozmaity sposób), toteż każdy może w wyznaczonym mu przez Boga miejscu pełnić służbę jako wierny szafarz (1Pt 4:10).

(skrócona forma imienia Szefatiasz: „Jehowa osądził”).

1. Syn Choriego, naczelnik reprezentujący plemię Symeona jako jeden ze zwiadowców, którzy spędzili 40 dni w Ziemi Obiecanej (Lb 13:2, 5, 25; zob. ZWIADOWCY).

2. Syn Adlaja, jeden z pasterzy Dawida. Stada powierzone pieczy Szafata pasły się na nizinach (1Kn 27:29).

3. Ojciec proroka Elizeusza (1Kl 19:16, 19; 2Kl 3:11; 6:31).

4. Potomek Gada mieszkający w Baszanie (1Kn 5:11, 12).

5. Jeden z potomków króla Dawida żyjących w okresie po niewoli babilońskiej (1Kn 3:22).

(„wytworny; wypolerowany; przyjemny”).

Miejsce — najwyraźniej w Judzie — którego mieszkańców wymienił Micheasz w proroctwie zapowiadającym sąd nad Judą i Jerozolimą (Mi 1:11). W tej części proroctwa Micheasz przy wymienianiu nazw różnych miejsc często stosował grę słów (zob. BET-ECEL). Dawny Szafir niekiedy utożsamia się z dzisiejszym Chirbat al-Kaum, leżącym ok. 15 km na zach. od Hebronu.

Przezroczysty lub przeświecający kamień szlachetny; odmiana korundu. Wprawdzie szafiry miewają różne kolory, ale najwyżej ceni się barwę ciemnoniebieską. Szafiry, o których jest mowa w Biblii, zapewne były niebieskie.

Szafir był jednym z kamieni umieszczonych na „napierśniku sądu”, noszonym przez arcykapłana (Wj 28:15-18; 39:11).

Hiob, żyjący ok. XVII w. p.n.e., opisał wysiłki ludzi, którzy kopiąc głęboko pod ziemią, poszukiwali złota i rzadkich, drogocennych kamieni, m.in. szafiru. Zaznaczył jednak, że choć szafir jest tak cenny i tak trudno go zdobyć, to daleko przewyższa go mądrość i że nie można za nią zapłacić takimi kamieniami (Hi 28:4-6, 12, 16).

Znaczenie przenośne. W wizjach chwały Jehowy symbolicznie nawiązywano do olśniewającego piękna klejnotów oraz przyjemnego uczucia uniesienia i zachwytu towarzyszącego ich oglądaniu. Po ustanowieniu przez Boga przymierza Prawa Mojżesz, Aaron, Nadab i Abihu wraz z 70 starszymi Izraela otrzymali wizję Jehowy, w której pod Jego stopami „było coś, co wyglądało jak twór z szafirowych płyt i jak same niebiosa, jeśli chodzi o czystość” (Wj 24:8-11). Ezechiel w wizjach chwały Jehowy dwukrotnie ujrzał „podobieństwo tronu”, „coś jakby kamień szafirowy” (Eze 1:1, 26-28; 10:1-4).

Mówiąc o odrodzeniu i upiększeniu góry Syjon, Jehowa, jej Właściciel i symboliczny Małżonek, oznajmił: „Fundament twój ułożę z szafirów” (Iz 54:5, 11). Podobnie apostoł Jan w wizji niebiańskiej Nowej Jerozolimy ujrzał, że szafir wchodził w skład fundamentów tego miasta (Obj 21:2, 19).

(hebr. karkòm).

Na ogół uważa się, że to hebrajskie słowo, występujące tylko w Pieśni nad Pieśniami 4:14, odnosi się do szafranu (krokusa) uprawnego (Crocus sativus), bulwiastej rośliny, która kwitnie fioletowo jesienią, ma trawiaste liście i jest podobna do szafranu wiosennego. Z suszonych znamion i słupków jej kwiatów uzyskuje się pomarańczowy proszek zwany szafranem; z 4000 kwiatów można go otrzymać ok. 28 g. Znamiona i górną część słupka zbiera się w pełni kwitnienia lub krótko potem, a następnie się je suszy. Szafranu używa się jako barwnika i przyprawy (kiedyś częściej niż obecnie służył do barwienia tkanin na żółto). Stosowano go także w lecznictwie i do wyrobu perfum.

Hebrajskie określenie chawaccélet, tłumaczone na „narcyz”, „róża”, „lilia” lub „szafran” (por. Bg, BT, NŚ, Wk), prawdopodobnie odnosi się do jakiejś