Bóg dawał wizje również takim pisarzom biblijnym, jak: Izajasz (Iz 1:1; 6:1-13), Amos (Am 7:1-9, 12; 8:1, 2) oraz Ezechiel (Eze 1:1). Natchnione proroctwo Abdiasza przeciwko Edomowi rozpoczyna się od słów: „Wizja Abdiasza” (Abd 1). A „wizja Nahuma” zawiera wypowiedź przeciw Niniwie (Nah 1:1).

W Księdze Objawienia opisano szereg wizji oglądanych przez sędziwego apostoła Jana. Bardzo stosowna jest jej grecka nazwa Apokálypsis, czyli „odkrycie; odsłonięcie”, gdyż rzeczywiście odsłonięto w niej wiele spraw i wydarzeń mających się rozegrać długo po jej spisaniu, w odległej przyszłości (Obj 1:1, przyp. w NW).

Fałszywe wizje. Przed zagładą, która spadła na Jerozolimę w 607 r. p.n.e., tamtejsi fałszywi prorocy opowiadali „wizję z własnego serca”, a nie od Jehowy (Jer 23:16). Ich wizje były zupełnie bezwartościowe, gdyż nie pochodziły od Boga (Lam 2:9, 14). Mówili nieprawdę i ‛widzieli w wizji kłamstwo’, toteż Jehowa był przeciwko nim (Eze 13).

Zapowiedź przyszłych wizji. Prorok Joel zapowiedział w natchnieniu, że pod wpływem ducha Bożego ‛młodzieńcy będą mieć wizje’ — podobne do wspomnianych powyżej wizji pochodzących od Boga i zdecydowanie różniące się od fałszywych wizji (Jl 2:28). Jak wykazał Piotr, proroctwo to spełniło się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e., gdy na naśladowców Jezusa Chrystusa został wylany duch święty, dzięki czemu za sprawą cudu opowiadali w wielu językach „o wspaniałych rzeczach Bożych” (Dz 2:1-4, 11, 15-17).

Człowiek, który naprawdę lub rzekomo otrzymywał od Boga wizje dotyczące przyszłości bądź spraw zakrytych przed innymi. „Wizjoner” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa chozéh, pochodzącego od czasownika chazáh, czyli „ujrzeć; widzieć”. Chazáh i słowa pochodne są odnoszone do oglądania wizji (Lb 24:4; Iz 1:1; 21:2; 22:1; Eze 13:7; Dn 8:1; zob. WIDZĄCY).

Niektórzy wizjonerzy byli uzurpatorami, toteż Bóg ich odtrącał (Iz 29:10; Mi 3:7). Inni zostali rzeczywiście posłani przez Jehowę i przemawiali w Jego imieniu (2Kl 17:13; 2Kn 33:18). „Wizjonerem” nazwano Hemana, Iddo, Chananiego, Gada, Asafa, Jedutuna oraz Amosa (1Kn 25:5; 2Kn 12:15; 19:2; 29:25, 30; 35:15; Am 7:12). Część z nich, np. Gad oraz Iddo, opisała swoje wizje lub sporządziła inne sprawozdania (1Kn 29:29; 2Kn 9:29; 33:19). Nie wszyscy prorocy Jehowy byli wizjonerami. Gad został nazwany zarówno „prorokiem”, jak i „wizjonerem Dawida”, najprawdopodobniej dlatego, że przynajmniej niektóre Boże wskazówki lub pouczenia dla tego króla otrzymał w postaci wizji (2Sm 24:11; 1Kn 21:9).

Zobacz RĘKA.

Osoba sprawująca władzę; monarcha, panujący. Hebrajski czasownik maszál znaczy „panować”; grecki odpowiednik słowa „władca” to árchon (zob. WŁADCY MIASTA).

Najwyższym Władcą jest Jehowa Bóg; sprawuje On absolutne zwierzchnictwo nad wszechświatem, widzialnym i niewidzialnym, ponieważ jest Stwórcą i Życiodawcą (Dn 4:17, 25, 35; 1Tm 1:17).

Jehowa był rzeczywistym, niewidzialnym Królem narodu izraelskiego, a królowie z dynastii Dawida sprawowali władzę jako Jego przedstawiciele. Dlatego nazywano ich pomazańcami Boga, zasiadającymi na „tronie Jehowy” (1Kn 29:23). Gdy pojawił się Jezus Chrystus, „Syn Dawidowy” (Mt 21:9; Łk 20:41), został namaszczony nie olejkiem, lecz duchem świętym, aby zasiadł jako Władca na niebiańskim tronie (Dz 2:34-36). Jezus i jego współdziedzice Królestwa tworzą podporządkowany Jehowie rząd nad wszechświatem (Obj 14:1, 4; 20:4, 6; 22:5).

Szatan Diabeł i demony również są władcami. Szatana nazwano „władcą tego świata” i „władcą mocy powietrza” (Jn 12:31; 14:30; Ef 2:2). O tym, że podlegają mu wszystkie królestwa świata, świadczy okoliczność, iż zaproponował je Jezusowi Chrystusowi w zamian za oddanie mu czci (Mt 4:8, 9). Ludzkie rządy otrzymują swą władzę od Szatana (Obj 13:2). W jego organizacji również demony mają pewną władzę. Są nazwane „światowymi władcami tej ciemności” i sprawowały władzę nad dawnymi mocarstwami światowymi, np. jako niewidzialni ‛książęta’ Persji i Grecji (Ef 6:12; Dn 10:13, 20). Ich władcą jest oczywiście sam Diabeł (Mt 12:24).

W okresie ziemskiej służby Jezusa Palestyna znajdowała się pod panowaniem imperium rzymskiego, niemniej pewne sprawy dotyczące Żydów pozostawały w gestii ich władców, których naczelnym organem był Wielki Sanhedryn — rada złożona z 70 starszych. Właśnie o tych władcach żydowskich wspomniano w Jana 7:26, 48, a jednym z nich był Nikodem (Jn 3:1). Przełożonego synagogi określano słowem árchon (por. Mt 9:18 z Mk 5:22). Prawo nakazywało darzyć władców szacunkiem (Dz 23:5). Władcy żydowscy ulegli jednak demoralizacji i według Biblii ponoszą główną winę za śmierć Jezusa Chrystusa (Łk 23:13, 35; 24:20; Dz 3:17; 13:27, 28).

Określenia árchon użyto również w odniesieniu do różnych urzędników państwowych (Dz 16:19, 20; Rz 13:3). Hebrajskie słowo seganím, tłumaczone na „zwierzchnicy” (BT), „przełożeni” (Bw) lub „pełnomocni zwierzchnicy” (NŚ), odnosi się do władców żydowskich podlegających zwierzchnictwu imperium perskiego (Neh 2:16; 5:7), jak również do pewnych osób sprawujących władzę pod panowaniem królów Medii, Asyrii i Babilonu (Jer 51:28; Eze 23:12, 23; zob. PEŁNOMOCNIK).

Władcy mogą zapewnić swym poddanym dobrobyt i szczęście albo sprowadzić na nich nędzę i udręki (Prz 28:15; 29:2). Dawid przytoczył wypowiedź Jehowy Boga: „Gdy panujący nad ludźmi jest prawy, panując w bojaźni przed Bogiem, jest to jak światło poranka, gdy świeci słońce, ranek bez obłoków” (2Sm 23:3, 4). Takim właśnie władcą jest Jezus Chrystus, Książę Pokoju (Iz 9:6, 7).

Urzędnicy miejscy (gr. politárchai), przed których rozzłoszczony tłum w Tesalonice zawlekł Jazona i innych chrześcijan (Dz 17:5-8). W związku z użytym tu greckim określeniem G. E. Wright napisał: „Inskrypcja z tej bramy [Bramy Wardarskiej w Tesalonice], znajdująca się obecnie w Muzeum Brytyjskim, wspomina o pewnych urzędnikach miejskich zwanych ‚politarchami’. To samo słowo występuje w wielu innych inskrypcjach. Również w Dziejach 17:6 użyto tego określenia w odniesieniu do urzędników, przed których zaciągnięto chrześcijan podczas rozruchów wywołanych głoszeniem Pawła. Słowo to nie pojawia się nigdzie indziej w zachowanej literaturze greckiej, dlatego te odkrycia archeologiczne potwierdzają dokładność relacji Łukasza w tej kwestii” (Biblical Archaeology, 1962, s. 260; zob. ARCHEOLOGIA [Znaleziska mające związek z Chrześcijańskimi Pismami Greckimi]).

Hebrajskie słowo seraním zostało najprawdopodobniej zapożyczone z języka Filistynów (Joz 13:3). Odnosi się do pięciu władców, którzy panowali w filistyńskich miastach: Gaza, Aszkelon, Aszdod, Ekron i Gat i którzy najwyraźniej tworzyli sojusz lub konfederację. Według Amosa 9:7 Filistyni przybyli na wybrzeże Kanaanu z Krety, leżącej niedaleko Morza Egejskiego, dlatego istnieje też pogląd, iż słowo to wywodzi się z kręgu kultury egejskiej.

Poszczególni władcy sojuszniczy sprawowali władzę nad miastami-państwami Filistei, natomiast o sprawach dotyczących ich wszystkich decydowali wspólnie. Achisza nazwano królem Gat (1Sm 21:10; 27:2). Najwyraźniej jednak nie był królem w powszechnym znaczeniu tego słowa, ale raczej księciem. Dlatego też w odniesieniu do tych władców czasami używa się tytułu „książę” (hebr. sar) (1Sm 18:30; 29:2-4).

Władcy sojuszniczy często współpracowali ze sobą. Na przykład zebrali się i pytali kapłanów i wróżbitów, co zrobić z uprowadzoną Arką Przymierza, która sprowadziła na nich samych i na cały lud plagę guzków krwawniczych (1Sm 5:9 do 6:4). Współdziałali ze sobą, gdy wyruszali do walki z Izraelem (1Sm 7:7). Wspólnie też próbowali pokonać Samsona (Sdz 16:5). Kiedy zebrali się w domu swego boga Dagona w Gazie, by świętować z okazji pojmania Samsona, wszystkich pięciu panujących wtedy władców sojuszniczych poniosło śmierć (Sdz 16:21-30).

Rządzone przez nich niezależne miasta-państwa nigdy jednak nie zjednoczyły się w królestwo podporządkowane jednemu monarsze. Tych pięć głównych miast wraz z ich zależnymi miejscowościami tworzyło raczej sojusz lub konfederację. We wspólnych sprawach władcy sojuszniczy podejmowali decyzje większością głosów. Świadczy o tym brak ich zgody na udział Dawida i jego ludzi w wyprawie armii filistyńskiej przeciwko królowi Saulowi, chociaż był za tym Achisz, władca Gat, u którego schronił się wtedy Dawid, uciekając przed Saulem (1Sm 29:2, 6, 7, 9).

Przez wiele lat władcy filistyńscy byli zawziętymi wrogami ludu Jehowy, wielokrotnie sprzymierzali się z innymi narodami przeciwko Izraelitom i często ich ciemiężyli. Przestali im zagrażać dopiero wtedy, gdy zostali ujarzmieni i osłabieni przez Dawida. Po jego czasach nie określano ich już w Biblii mianem „władców sojuszniczych”, nazywano ich natomiast „królami” (Jer 25:20; Za 9:5; zob. FILISTEA, FILISTYNI).

Wyrażenie użyte w Rzymian 13:1, odnoszące się do władz państwowych. Werset ten bywa tłumaczony w różny sposób: „Niech każda dusza będzie podporządkowana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy, jak tylko za sprawą Boga; istniejące władze zajmują swe względne pozycje za sprawą Boga” (NŚ). „Każdy niech będzie poddany władzom, sprawującym rządy nad innymi. Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga” (BT). „Każdy powinien być poddany władzom, które zarządzają daną społecznością. Nie może bowiem być władzy, która nie wywodziłaby się od Boga, a te, które są, są ze zrządzenia Bożego” (BWP).

Chociaż Jehowa Bóg nie powołuje ludzkich rządów (por. Mt 4:8, 9; 1Jn 5:19; Obj 13:1, 2), to