ona i jej brat — podobnie jak wielu innych — złożyli przysięgę na wierność rzymskiemu cesarzowi Wespazjanowi. Jego syn Tytus zabrał Berenike do Rzymu, gdyż pragnął ją poślubić, choć była od niego dziesięć lat starsza. Rozstał się z nią jednak z powodu niechęci ludu rzymskiego do żydowskiej królowej.

Syn Cofacha, głowa rodziny z plemienia Aszera (1Kn 7:36, 40).

(„z nieszczęściem”).

1. Czwarty wymieniony z imienia syn Aszera. Gdy rodzina Jakuba przenosiła się do Egiptu, również się tam udał, przypuszczalnie z dwoma swymi synami, Cheberem i Malkielem (Rdz 46:8, 17). On i jego dwaj synowie zostali przedstawieni jako głowy domów patriarchalnych. Potomkami Berii byli Beriaici (Lb 26:44, 45; 1Kn 7:30, 31).

2. Syn Efraima, który urodził się po tym, jak mężowie z Gat zabili jego starszych braci. Ojciec „nadał mu (...) imię Beria, bo [matka Berii] była w jego domu z nieszczęściem [hebr. weraʽáh]” (1Kn 7:20-23).

3. Jeden z pięciu synów Elpaala, głowa rodu w plemieniu Beniamina. Należał do tych, którzy wypędzili mieszkańców Gat (1Kn 8:12, 13).

4. Ostatni z wymienionych imiennie synów Szimeja, potomek Lewiego poprzez Gerszona. Beria i jego brat Jeusz „nie mieli wielu synów; stali się więc domem patriarchalnym dla jednej grupy urzędniczej” (1Kn 23:6-11).

(„[od; należący do] Berii”).

Rodzina Aszerytów pochodząca od Berii (Lb 26:44).

Ozdobna laska noszona przez władcę jako symbol władzy królewskiej. „Berło” występuje też czasem w sensie przenośnym i oznacza królów (Eze 19:10, 11, 14) lub władzę (Za 10:11), zwłaszcza królewską.

W starożytnej Persji obowiązywało szczególne prawo: jeśli król nie wyciągnął złotego berła do osoby, która pojawiła się przed nim nieproszona, to skazywano ją na śmierć (Est 4:11; 5:2; 8:4).

Prorocza zapowiedź Jakuba, że ‛berło nie oddali się od Judy’, wskazywała, iż plemieniu temu przypadnie władza królewska i pozostanie przy nim aż do nadejścia Szilo (Rdz 49:10; zob. LASKA ROZKAZODAWCY). Setki lat później Babilończycy, występując w roli egzekucyjnego „miecza” Jehowy, położyli kres królestwu Judy i uprowadzili jej władcę do niewoli. Nawiązują do tego słowa Jehowy zapisane przez Ezechiela: „Miecz, miecz! Został naostrzony, jest też wypolerowany. (...) Czy odrzuca berło mojego syna, tak jak odrzuca każde drzewo? Dokonano bowiem sprawdzenia i cóż, jeśli odrzuca też berło?” (Eze 21:9, 10, 13). A zatem ów „miecz” potraktował „berło” Judy należące do królów z dynastii Dawida tak jak każde inne drzewo (przeznaczone na ścięcie), czyli tak jak innych królów i królestwa, które doprowadził do upadku.

Według proroczego Psalmu 2, który Piotr odniósł do Jezusa Chrystusa (Dz 4:25-27), pomazaniec Jehowy roztrzaska narody berłem żelaznym (Ps 2:2, 6, 9; por. Obj 12:5; 19:15). Ponieważ Chrystus zawsze korzysta ze swej królewskiej władzy we właściwy sposób, jego berło jest „berłem prostolinijności” (Ps 45:6, 7; Heb 1:8, 9).

W Psalmie 125:3 powiedziano, że „berło niegodziwości nie będzie spoczywać na losie prawych”. Słowa te zapewniają, że prawi nie będą zawsze uciskani przez tych, którzy sprawują władzę w sposób niegodziwy.

Zobacz MERODACH-BALADAN.

(„studnie”).

W wizji Ezechiela dotyczącej terytorialnego dziedzictwa Izraela wymieniono Berotę wśród miejsc stanowiących północną granicę pomiędzy Chamatem a Damaszkiem (Eze 47:16). Wydaje się, że jest to ta sama miejscowość, co Berotaj z 2 Samuela 8:8. Z tego miasta, należącego do Hadadezera, króla Coby, Dawid zabrał „bardzo dużo miedzi”. W równoległym sprawozdaniu w 1 Kronik 18:8 występuje w tym miejscu nazwa Kun. Berotę (lub Berotaj) na ogół utożsamia się z dzisiejszym Britel (Berajtan), ok. 10 km na pd. zach. od Baalbeku w dolinie Bekaa, leżącej między górami Liban i Antyliban.

Zobacz BEEROTCZYK.

Przeświecający lub nieprzezroczysty minerał zbudowany z krzemianu berylu i glinu. Jest twardszy niż kwarc i zazwyczaj ma barwę żółtozieloną, choć czasami jest zielony, żółty, niebieski, biały, bladoczerwony lub bezbarwny. Ciemnozielony beryl nazywany jest szmaragdem, niebieskozielony — akwamarynem, a odmiana różowa — morganitem. Beryl występuje zazwyczaj w skałach granitowych w postaci sześciobocznych kryształów. Odnaleziono pojedyncze kryształy berylu o wadze przekraczającej 25 t.

W czasach starożytnych beryl był popularnym kamieniem ozdobnym. Grecy wykonywali w nim piękne rzeźby wklęsłe (intaglio), a Rzymianie wprawiali naturalne kryształy w kolczyki. Pismo Święte wspomina o berylu (gr. béryllos) tylko